Mijn Liefde voor Jou.

Hoofdstuk 45: De ziekte.

Hoofdstuk 45: De ziekte.

Louisa's POV:

Lucas ging weer rechtop zitten en ging daarna van mij af. Met zijn hand tegen zijn hals gedrukt liep hij naar zijn tas die naast zijn bed lag en pakte er het flesje dat hij voor kerst had gehad uit. "Louisa, ik wil niet dat je me zo ziet. Ik ben mezelf niet als ik zo erg aangetrokken wordt door bloed als nu." Ik knikte en draaide me zwijgend om, waardoor ik nu met mijn rug naar Lucas toe zat. Ik kon Lucas nu niet zien en het enige wat ik hoorde was zijn gejaagde ademhaling. Het was vlakbij en ik wist niet of hij in orde was. Een beetje ongerust vroeg ik:  "Lucas gaat het?" Ik kreeg geen antwoord en ik hoorde Lucas ook niet meer. Ik draaide me om en zag Lucas tegen de muur aan staan met zijn hand nog steeds tegen zijn hals gedrukt. Het flesje stond op het kastje naast hem en was helemaal leeg, maar Lucas leek zich niet beter te voelen en zijn ogen waren bloedrood geworden. Langzaam stond ik op en liep naar hem toe. "Lucas het komt goed. Het spijt me dat dit door mij komt, maar laat mij het dan oplossen..." Ik schoof mijn haar opzij waardoor mijn hals zichtbaar werd en toen ik Lucas recht aankeek zag ik zijn ogen nog roder worden. Lucas legde zij handen op mijn schouders en kneep er in. Ik sloot mijn ogen en opeens voelde ik dat ik tegen de muur aan geduwd werd. Ik opende mijn ogen om te kijken wat er gebeurd was, maar zodra ik mijn ogen open had zag ik Lucas' gezicht steeds dichterbij komen. Zijn hoektanden waren lang en zijn ademhaling was zwaar en gejaagd. Telkens werd hij aangetrokken door mijn bloed en al die tijd had hij zijn instinct tegengehouden... Dit was wel het minste wat ik voor hem kon doen. De greep om mijn schouders werd nog steviger en Lucas trok me dichter tegen zich aan. Ik sidderde toen hij mijn hals likte, zijn hoektanden krasten zachtjes over mijn hals tijdens het likken en na een poosje voelde ik hoe zijn hoektanden langzaam  dieper in mijn hals staken. Ondanks de pijn probeerde ik Lucas recht aan te blijven kijken, maar zelfs toen hij bloed van mij dronk bleven zijn ogen rood. Toen er een lange tijd verstreken was werden mijn ogen zo zwaar dat ik ze niet meer open kon houden en na een tevergeefse poging om dat wel vol te blijven houden sloot ik toch mijn ogen. Zonder dat er iets tegen kon doen raakte ik buiten bewustzijn en het enige wat ik voelde waren Lucas' hoektanden die teruggetrokken werden.

Lucas' POV:

Louisa lag doodstil tegen mij aan. Ze ademde rustig in en uit waardoor het bijna leek alsof ze sliep, maar de bijtwond in haar hals was nog duidelijk te zien. Ik tilde haar op en legde haar terug op bed. De wond in haar hals bloedde nog steeds erg hevig en ik kon het niet laten om het bloed weg te likken. Opeens voelde ik Louisa bibberen en haar hele lichaam begon te trillen. Verbaasd voelde ik aan haar voorhoofd en voelde dat ze geen koorts had. Opeens veranderde ze naar haar engelen gedaante en na even veranderde ze weer terug. Dat was raar, wat was er aan de hand met haar?! Ik pakte haar hand vast en kneep er zachtjes in, maar ze werd niet wakker. Weer begon haar lichaam hevig te trillen en veranderde ze naar haar engelen gedaante, maar nu was haar haar opeens zwart geworden. Haar ogen schoten open en ik schrok toen ik zag dat ze niet langer blauw, maar helemaal zwart waren. Het wit van haar ogen was ook helemaal zwart en ondanks dat keek ze me bang en met tranen in haar ogen aan. "Wat gebeurt er met me?!" zei ze wanhopig. Ik schudde mijn hoofd als teken dat ik het ook niet wist. Ze trilde weer en ze veranderde weer naar haar mensen gedaante, maar haar ogen en haar bleven dezelfde kleur. Opeens duwde ze haar handen tegen haar ogen en ze zei zachtjes: "Mijn hoofd doet zo'n pijn en mijn ogen lijken wel te branden. Opeens wisselde ze weer van gedaante en terug en ze haalde langzaam haar handen voor haar ogen vandaan. "Lucas waarom is het zo donker in de kamer?" vroeg ze met een stem die beefde van angst. Verbaasd keek ik om me heen. Het was morgen en de zon verlichtte de kamer dus het was helemaal niet donker meer... "Louisa de kamer is gewoon licht." Ze knipperde me haar ogen en verbaasd keek ze om zich heen. "Ik... ik zie niets. Ben ik ... ben ik blind?!" vroeg ze nu nog banger. Geschrokken keek ik haar aan. Hoe kon dit met Louisa gebeuren?! Ik ging tegen haar aan zitten zodat ze wist waar ik was en zei: "Het komt wel goed Louisa, ik ga wel een dokter halen. Houd voor zo lang je ogen gesloten en blijf met je hoofd onder de dekens en als je grootvader binnenkomt zeg dan maar dat je je niet lekker voelt. Ik ben zo snel mogelijk terug." Vliegensvlug vertrok ik en in plaats van een gewone dokter te halen vloog ik naar mijn pleegouders. Ik wist Dave over te halen om mee te komen, maar alleen omdat ik het hem zo ongeveer smeekte wilde hij meekomen. Hij klom door het raam naar binnen en toen hij Louisa zag keek hij mij geschokt aan. Hij onderzocht Louisa en toen hij klaar was klommen we samen naar buiten. "Lucas ik heb slecht nieuws. Louisa heeft een ziekte die nog niet is voorgekomen bij zowel mensen als vampieren en engelen... Ik kan haar niet genezen en ik weet niemand die dat zou kunnen doen. Het enige wat kan gebeuren is dat ze zelf sterk genoeg is om dit te overleven, maar wat er dan met haar zal gebeuren en of ze zo blijft kan ik je niet zeggen." zei Dave. Ik keek hem geschokt aan en de tranen sprongen in mijn ogen. Hoe kon dit!! Waarom?! Ik bedankte Dave voor de moeite en ging zo snel mogelijk naar Louisa toe die al huilend bij het raam zat. "Ik ga dood?!" zei ze huilend. Ik knikte, maar dat kon ze waarschijnlijk niet zien. Opeens fluisterde ze: "Sorry. Ik had je veel eerder alles moeten vertellen. Dan waren zowel jij als Dave en misschien ik zelf ook wel minder verdrietig geweest. Ik had kunnen weten dat ik dood zou gaan." zei ze nog steeds in tranen. "Hoe kun jij er nu iets aan doen dat dit gebeurt Louisa. Dit is niet jouw schuld, dat kan niet!" "Dat kan wel...Weet je nog dat Alex mij een soort van gedood had? Nou ik ben toen in de hemel geweest... Ik mocht toen kiezen om terug te gaan naar jou, maar ik moest kiezen hoe. Ik kon kiezen om te wachten tot er iemand geboren zou worden om dan in dat lichaam terug te komen, ik kon kiezen om een contract te sluiten met de duivel en een vampier of demoon worden, maar ik kon ook kiezen om terug te gaan naar mijn lichaam zoals ik eigenlijk was en dan af te wachten wat er met me zou gebeuren nadat jullie me beten. De engelen die mij die keuze gaven hadden me gewaarschuwd dat ze niet wisten wat er met me zou gebeuren maar ik wilde gewoon als mezelf terug en bij jou zijn... Sorry, het spijt me zo." zei ze huilend. Tranen liepen over mijn wangen. Waarom moest dit nu bij Louisa gebeuren. "Het geeft niet, misschien komt het wel goed Louisa. Geef niet op." zei ik, ook al geloofde ik niet wat ik zelf zei.