Mijn Liefde voor Jou.

Hoofdstuk 43: Nachtelijk bezoek.

Hoofdstuk 43: Nachtelijk bezoek.

Louisa's POV:

Midden in de nacht werd ik wakker doordat er op het raam getikt werd. Voorzichtig, zodat ik Lucas niet wakker zou maken, stond ik op uit bed en liep naar het raam. Ik keek naar buiten, maar zag niets en opende voor de zekerheid het raam om beter te kunnen kijken. Opeens verscheen er een paar witte vleugels en verbaasd fluisterde ik:  "Alex ben jij dat?" Hij draaide zich om en  meteen zag ik zijn gezicht waarmee hij me met een grote glimlach aankeek. Ik trok muisstil mijn schoenen aan en was blij dat ik nu altijd een topje onder mijn kleding droeg voor het geval dat ik zou gaan vliegen. Ik trok een broek aan onder mijn jurk en trok mijn jurk uit. Snel pakte ik het kleine pakje dat ik voor Alex in mijn kast had liggen en vloog stilletjes naar buiten achter Alex aan. Hij stopte bij de schoorsteen waar de sneeuw was weggesmolten en ik landde naast hem. "Ik heb je gemist Louisa." fluisterde Alex. Ik wist niet wat ik daarop moest zeggen dus haalde ik het kerstcadeau voor Alex achter mijn rug vandaan en gaf het aan hem waarna ik "Vrolijk kerstmis." zei. Verbaasd pakte hij het cadeau aan en opende het. Ik het cadeau zat een veer van mijn vleugels. Hij keek verbaasd naar mij. "Omdat ik niet altijd bij je kan zijn geef ik je een veer van één van mijn vleugels waardoor ik toch een soort van bij je ben." fluisterde ik. Ik hield van Lucas, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om Alex te laten vallen. Hij was er tenslotte toen een vampier mij aanviel en toen het nodig was beschermde hij mij. "Dank je wel. Ik zal hem altijd bij me houden." fluisterde hij. Opeens haalde hij vanachter zijn rug ook een cadeau. "Jij ook een fijne kerstmis." zei hij. Hij gaf het cadeau aan mij en toen ik het opende zag ik een mooie lichtblauwe jurk die aan de bovenkant net zo gemaakt was als het topje dat ik nu aan had, waardoor mijn vleugels ook gewoon konden verschijnen zonder dat het kledingstuk kapot zou gaan. Ik omhelsde Alex en zei: "Heel erg bedankt. Dat had je niet hoeven doen hoor." "Geen probleem." zei hij. Een windvlaag deed de sneeuw die op het dak lag opwaaien en er zaten nu allemaal witte pluisjes op mijn vleugels. Ik moest lachen toen ik zag dat bij Alex de sneeuwvlokken vooral in zijn haar zaten. "Haha, er zit allemaal sneeuw in je haar." zei ik. Ik ging op mijn tenen staan en haalde een groot deel van de sneeuw uit zijn haar en glimlachte toen ik zag dat hij me aanstaarde, maar toen hij dat bleef doen vroeg ik en beetje nerveus: "Wat is er?" Alex schudde zijn hoofd en keek me nu weer normaal aan. "O... er is niets hoor." zei hij. Hij draaide zich om en keek naar de lucht. "Ik moet zo weer gaan. Als het licht wordt moet ik weer aan het werk." zei hij. "Kom je nog eens langs?" "Vast wel." antwoordde hij. Ik keek hoe Alex zijn vleugels spreidde, maar vlak voordat hij wegvloog draaide hij zich om en opeens zoende hij mij. "Die had je nog te goed van de vorige keer." zij hij zachtjes en meteen daarna vloog hij weg.