Mijn Liefde voor Jou.

Hoofdstuk 22: De enige.

Hoofdstuk 22: De enige.

Louisa's POV:

Behalve het vliegen had Lucas me nog een paar handige truckjes geleerd, zoals zo stil lopen dat zelfs hij me niet kon horen of onmenselijk snel rennen. Na een poos vlogen Lucas en ik weer terug naar huis. Zachtjes vloog ik door het raam en landde naast mijn bed. Lucas deed hetzelfde en nadat we elkaar een goede nacht hadden gewenst gingen we allebei slapen. Nou ja, ik kon niet slapen. De hele tijd vroeg ik me af waarom ik een halfengel ben en of er meer zijn zoals ik. Muisstil duwde ik de dekens van me af en vloog via het raam naar buiten. Er is maar één persoon die ik ken die antwoord kan geven op al mijn vragen: Alex. Ik vloog naar de boom waar ik Alex voor het eerst ontmoet had en landde op een grote tak. Ik was bewusteloos geweest toen Alex me de eerste keer had meegenomen en ik had dan ook geen idee hoe ik naar hem toe moest. Ik staarde een poosje naar boven toen plots mijn zicht belemmerd werd door witte vleugels. Ik vloog meteen van de tak en zag dat de vleugels inderdaad toebehoorden aan Alex. Blij vloog ik naar hem toe en zei: "Gelukkig heb ik je gevonden." Een beetje verbaasd keek Alex me aan en zei: "Hoor jij niet samen met die vampier te zijn?" "Ik wilde je nog wat vragen, maar je was al weg." "Wil je dat hier doen of kan je ook meekomen naar mijn huis?" vroeg hij. "Eeh ... het zou ook in jouw kasteel kunnen." zei ik een beetje aarzelend. Alex pakte mijn hand en sleurde me achter zich aan. Ik lette goed op waar we naartoe vlogen en al snel zag ik tussen de wolken een kasteel verschijnen. Opeens vloog er krijsend een groep vogels langs en van schrik liet ik Alex' hand los. Ik hield mijn armen beschermend voor mijn gezicht, maar lette niet op met vliegen en na een poosje knalde ik tegen iets aan waardoor ik naar beneden viel. Ik kwam middenin een bessenstruik terecht, maar gelukkig had ik me nergens bezeerd. Mijn vleugels waren ingeklapt dus die waren ook niet beschadigd. Langzaam stond ik op en keek om me heen. Ietsje verderop zag ik de muren van Alex' kasteel en voorzichtig steeg ik op. Deze keer kwamen er gelukkig geen vogels voorbij en ik landde veilig voor de poorten van het kasteel. De poort was een klein beetje open en ik liep zachtjes de gang in. De gang was leeg, maar wat verderop brandde licht. Ik liep richting het licht en zag Alex voor het grote openstaande raam in de kamer staan. Het was dezelfde kamer als die waar ik de eerste keer opgesloten zat. Ik klopte op de deur en geschrokken keek Alex om. Toen hij mij aankeek keek hij vooral opgelucht, maar hij begon opeens te proesten van het lachen. Een beetje geïrriteerd zei ik: "Heel grappig, ik had wel dood kunnen zijn. Ik viel door die vogels helemaal naar beneden." Toen hij klaar was met lachen zei hij: "Ik moest niet daarom lachen, maar je hebt een paar vlekken op je jurk en in je gezicht. Ik liep naar de spiegel die aan de muur hing en keek geschrokken naar hoe ik er uit zag. Mijn witte onderjurk zat vol met rode vlekken, mijn gezicht was vies van de bessen en hier en daar zaten vogelveertjes in mijn haar. Een beetje beschaamd keek ik nu naar Alex die met een glimlach van oor tot oor naar mij keek. "Maar goed dat je hier een eigen kamer hebt met een douche. Ik wacht hier wel op je." zei hij. Snel liep ik de kamer weer uit en liep ik naar "mijn" kamer. Toen ik voor de kast stond duurde het even voordat ik een jurk had gevonden die niet een veel te diepe decolleté had. Gelukkig vond ik uiteindelijk een lichtblauw jurkje met een normale decolleté. Dit keer nam ik de schone kleding maar mee naar de badkamer en nam snel een bad. Toen ik aangekleed en wel in de kamer kwam zag ik dat Alex geweest was. Mijn vuile kleding, die ik over een stoel had gehangen, was weggehaald. Op mijn blote voeten liep ik de gang in en naar de kamer waar Alex was. Ondanks wat hij gezegd had was hij niet in de kamer en ik besloot dus zelf maar naar hem te zoeken. Ik liep de hele gang af en keek in alle kamers. De laatste kamer in de gang zag er uit als een slaapkamer en toen ik naar binnen keek zag ik Alex met een handdoek om zijn middel op bed zitten. Snel keek ik weg en liep een stukje terug de gang in. Zachtjes klopte ik op de deur en Alex keek meteen om. "Eeh ... ik eeh ... je was niet in de kamer dus ik ging naar je op zoek." bracht ik nogal stom uit. "Nou, hier ben ik. Kom maar binnen hoor. Ik zal wel antwoord geven op je vragen." Ik keek de kamer rond en zag dat er geen stoelen stonden, dus ik liep naar binnen en ging voor het bed staan. Alex pakte mijn arm en trok me naar achteren, waardoor ik op het bed viel. Geschrokken ging ik snel rechtop zitten en keek een beetje bang naar Alex. Hij had mij al eerder geprobeerd zo op het bed te houden, maar ik wist niemand anders die antwoord had op mijn vragen. Ik moest dapper zijn. "Alex waarom ben ik een halfengel?" "Nou, dat is vrij logisch. Als één van je ouders mens was en één een engel dan maakt dat jou een halfengel." Antwoordde hij meteen. "Zijn er meer halfengelen?" "De meeste halfengelen zijn gedood door andere engelen. Net zoals jij, kunnen sommige halfengelen mooier zingen en zien ze er mooier uit dan echte engelen. Toen er engelen jaloers werden besloten ze om halfengelen te vermoorden. Nu is dat verboden, maar er zijn geen engelen die nog omgaan met mensen." zei hij emotieloos. Wat vreselijk, ik was dus de enige halfengel. Gelukkig zouden er nu geen halfengelen meer vermoord worden, maar dat was wel een beetje laat. "Louisa je had me beloofd dat ik een beloning zou krijgen voor mijn hulp." Geschrokken keek ik hem aan. Ik had hem inderdaad een beloning beloofd, maar hij zou mogen bepalen wat en ik zou dan wel moeten doen wat hij zei. "Dat klopt Alex." "Aangezien die vampier er niet is kan ik je net zo goed de waarheid vertellen. Ik ben geen gewone engel, ik ben een aartsengel. Ik moet dode mensen naar de hemel brengen, maar soms moet ik ook mensen straffen. De keren dat ik tot nu toe naar de aarde ging waren vooral om dat te doen, maar sinds ik jouw gezang hoorde ging ik wel eens op zoek naar de gene die zo mooi zong. Voor ik het wist was ik verliefd geworden op je stem en toen ik hoorde hoe je heette en je echt zag werd ik echt verliefd op je. Die vampier zei dat jullie soulmates zijn, maar ik wil dat je hier blijft. Ik kan je alles bieden wat je wilt en je hoeft niet bang te zijn voor wezens die je kwaad doen. Het spijt me dat ik je niet gewoon meteen alles heb verteld, maar ik ben geen mensen specialist en tussen engelen gaan dit soort dingen heel anders. Wat ik je net vroeg wil ik je niet verplichten, maar als je besluit om terug te gaan naar huis mag ik je tenminste zoenen. Dit keer zonder dat je mij aanziet voor die vampier."