Mijn Liefde voor Jou.

Hoofdstuk 20: Middernacht.

Hoofdstuk 20: Middernacht.

Louisa's POV:

Ik werd wakker van een vreselijke pijn op mijn rug. Wankelend stond ik op uit bed en voelde aan mijn rug. Ik kon niets voelen en ik bloedde ook niet, maar het leek wel alsof er twee messen in mijn rug zaten zoveel zeer deed het. Toen er weer een steek pijn door mijn rug ging moest ik mijn handen voor mijn mond houden om te zorgen dat ik niet iedereen wakker zou schreeuwen. Ik zakte door mijn benen en zat trillend van de pijn op de grond. Ondanks dat ik geprobeerd had niemand wakker te maken was Lucas toch opgestaan en even viel mijn mond open, want hij had alleen een broek aan. Een beetje beschaamd draaide ik mijn hoofd weg en toen hij naast me kwam zitten durfde ik hem niet aan te kijken. Toen er weer een pijnscheut door me heen ging schoten er tranen in mijn ogen en Lucas vroeg bezorgd: "Wat is er aan de hand Louisa, waarom gil je de hele tijd en waarom moet je huilen?" Tussen de pijscheuten door bracht ik uit: "Mijn rug doet vreselijk veel zeer, ik kon niet voelen waarom, maar het doet echt heel veel zeer." Lucas stond op en ging achter me zitten. Zachtjes legde hij zijn handen op mijn rug en er ging een rilling door me heen. Toen Lucas over de plek heen ging die zeer deed hoorde ik hem opspringen en verbaasd keek ik hem aan. "Wat is er Lucas, wat is er mis met me?!" bracht ik een beetje hysterisch uit. "Je ... je krijgt vleugels ... " Ik krijg wat!!! hoe? "Maak je een grap, want het voelt eerder alsof iemand me met een mes heeft gestoken." zei ik hopend dat hij het niet meende, maar Lucas keek me bloedserieus aan. "Hoe kan het dat ik nu opeens vleugels krijg!" "Als ik het zou weten dan zou ik het je vertellen, maar het zijn geen vampiervleugels, want toen ik je rug aanraakte leek het alsof ik mijn hand brandde." Snikkend stond ik op, maar ik viel weer bevend op de grond. Lucas ging weer naast me zitten en bleef me maar troosten, maar als hij ook niet wist wat er was wie wist het dan wel?!

Lucas' POV:

Ik was radeloos. Hoe kon ze nu zomaar engelenvleugels krijgen als ze geen engel was. Ik kan echt wel een engel van een mens onderscheiden, maar ze ruikt ook anders dan een engel. Toen ik de hoop al bijna had opgegeven vloog er opeens iemand door het raam. Natuurlijk die engel weer. Ik stond op en veranderde meteen naar mijn vampieren gedaante, maar die engel lachte alleen en liep gewoon langs me. Hij ging voor Louisa staan en zei glimlachend: "Dus je bent wel een engel, nou ja een halve engel." Louisa leek niet eens aandacht aan hem te besteden, maar verzette zich hevig tegen de pijn. "Ik kan je helpen, maar dan wil ik er wel iets voor terug. " ging hij verder. "Oké, als je de pijn maar weg laat gaan." antwoordde Louisa fluisterend. Nu keek de engel lachend naar mij en zei: "Aangezien je nu toch al veranderd bent in een vampier is het misschien handig als je je of nuttig maakt of weggaat." "Ik laat Louisa niet alleen, engel, en zeker niet met jou!" Glimlachend wendde hij zich weer tot Louisa. "Omdat je zo lang mens bent geweest zit je huid in de weg van je vleugels. Maar goed dat er toevallig een vampier in de buurt is, want met een mes kun je als het goed is niet door de huid rondom de vleugels komen. "Wat!! Je wil dat ik Louisa bijt!!!!" "Ja, dat is toch het meest logische als ik zeg dat er geen mes door haar huid kan" antwoordde de engel simpelweg. "Lucas, het geeft niet. Help me alsjeblieft, want de vleugels doen me meer pijn dan het bijten." Zachtjes ging ik achter Louisa zitten en ik zag dat de huid helemaal blauw was geworden van de bloeduitstortingen. Ik proefde de smaak van haar bloed nog als ik er aan dacht en zachtjes beet ik in haar huid. Ik proefde haar bloed en meteen kreeg ik het moeilijk om mezelf in bedwang te houden. Na een paar beten zat er een rechte snee en een klein wit puntje stak uit haar rug. Toen ik hetzelfde deed bij de andere plek waar een vleugel doorkwam, bloedde de wond veel erger en ik kon het niet laten om haar bloed te drinken. Mijn hele lichaam gloeide en ik wilde alleen maar meer, maar plots werd ik door een harde zet achteruit geduwd. Geschrokken realiseerde ik me waar ik mee bezig was geweest en keek ik naar Louisa die nu bewusteloos op de grond lag. Opeens zag ik de ketting rondom haar nek oplichten en dat herinnerde me er aan dat mijn verjaardagscadeau me waarschijnlijk gestopt had. Na een korte tijd groeide er twee fel witte vleugels uit de rug van Louisa en zachtjes fluisterde ze: "Dank je Lucas." waarna ze bibberend op de grond bleef liggen. Ze vouwde haar vleugels, die nu al tot haar benen kwamen, om zich heen en bleef zo liggen.