Mijn Liefde voor Jou.

Hoofdstuk 51: Eindelijk weer mezelf zijn.

Hoofdstuk 51: Eindelijk weer mezelf zijn.

Lucas' POV:

Zoals ik wel verwacht had draaide Louisa zich meteen om, maar niet zoals ze anders deed. In plaats van verlegen weg te kijken pakte ze mijn handen en keek ze me geschrokken aan. Toen ze zag dat er niets met mijn handen was keek ze meteen opgelucht. "Lucas ik wist niet zeker of ik nog een halfengel was. Je had niet zomaar mijn vleugels aan moeten raken, voor hetzelfde geld waren je handen verbrand." zei ze. Ik streek weer met mijn handen over haar vleugels en weer voelde ik hoe onbeschrijfelijk zacht ze waren. "Eeh ... Lucas zou je alsjeblieft willen stoppen..." vroeg Louisa zacht. "Sorry, het is gewoon dat je vleugels zo ongelofelijk zacht zijn." Nu keek ze wel verlegen weg en snel stopte ik met het strelen van haar vleugels. "Waarom wilde je mijn vleugels eigenlijk aanraken? Je wist toch dat er iets ergs kon gebeuren?" vroeg ze me verbaasd. "Ja dat wist ik, maar al vanaf het moment dat je vleugels had wilde ik weten hoe ze zouden voelen. In het begin durfde ik het inderdaad niet omdat ik bang was dat het hetzelfde zou zijn als bij een echte engel, maar ik kon het nu echt niet laten." antwoordde ik. "Eigenlijk ben ik niet eerlijk hè. Ik heb in het begin jouw vleugels zo vaak aangeraakt en nu vraag ik of jij kunt stoppen... Sorry." zei ze zachtjes. "Het geeft niet, als je het niet wilt moet je het gewoon zeggen. Dat is toch niet erg." "Het is niet erg dat je mijn vleugels aanraakt... Het is alleen dat ik me een beetje ongemakkelijk voel als je me zo aanraakt." zei ze fluisterend.

Louisa's POV:

Opeens veranderde Lucas naar zijn vampieren gedaante en verschenen ook zijn vleugels. "Staan we dan nu quitte?" vroeg hij glimlachend. "Eeh... ja..." Bijna meteen nadat ik dat gezegd had trok hij me tegen zich aan en zachtjes streelde hij mijn vleugels. Ik sloot mijn ogen en legde mijn handen op zijn rug. Toen ik mijn hoofd tegen zijn borst legde fluisterde hij opeens: "Je weet niet hoe lang ik heb moeten wachten om je weer zo bij me te kunnen houden. Je hebt voor bijna twee maanden ziek op bed gelegen." Geschrokken keek ik hem aan. "Heb ik echt zo lang op bed gelegen?!" Langzaam knikte hij. "Het geeft niet Louisa, het gaat er om dat je nu weer wakker bent." "Maar de bruiloft is bijna en er moet nog zo veel geregeld worden. En ..." Ik kon mijn zin niet afmaken, want Lucas zoende me opeens. Hij legde zijn handen op mijn onderrug en trok me nog dichter tegen zich aan. Mijn hart begon weer als een gek te kloppen en ik voelde kleine tintelingen door me heen gaan. Sinds ik een vampier was, had ik dit niet meer gevoeld, misschien was dat wat engelen voelde als ze hun soulmate vonden in plaats van rode ogen te krijgen zoals een vampier. Langzaam liet Lucas me los en verwonderd vroeg hij: "Dat was ... het leek alsof het weer net zoals de eerste keer was..." Ik knikte en probeerde mijn ogen open te houden. Opeens voelde ik hoe Lucas zijn arm weer rond mijn middel legde. "Louisa doe je ogen maar dicht hoor. Ik wek je wel als het ochtend is." fluisterde hij in mijn oor. Langzaam vielen mijn ogen dicht. En bijna meteen viel ik diep in slaap. Wat was ik moe!