Mijn Liefde voor Jou.

Hoofdstuk 6: Een vampier?!

Hoofdstuk 6: Een vampier?!

Lucas' POV:

Ik probeerde alle vragen die Louisa had duidelijk te beantwoorden, maar de wind was gedraaid en ik kon de hele tijd haar bloed ruiken. Ze had een snee in haar vinger die erg bloedde. Ik mocht nu niet naar mijn vampier gedaante veranderen anders zou Louisa nooit meer bij me in de buurt durven komen. De gedachte alleen deed me onbeschrijfelijk veel pijn... Ik had nu al veel van haar vragen beantwoord en nog steeds leek ze niet bang. Ze zat nieuwsgierig om haar heen te kijken en vroeg: ''Hoe komt het dat die vampier niet komt? Hij zou bloed moeten ruiken toch?'' Ze wilde dus nog steeds de vampier zien... ''Louisa, doe je ogen dicht en doe ze pas open als ik het je zeg oké?!'' ''Eeh... oké.'' zei ze een beetje aarzelend. Ik kon eindelijk het veraderen zijn gang laten gaan. Ik voelde mijn vleugels groeien, mijn zicht werd nog beter en mijn hoektanden werden langer en scherper. Gelukkig kon ik mezelf wel in de hand houden ook al rook ik haar bloed. ''Doe je ogen maar open Louisa.'' Langzaam gingen haar ogen open en een beetje verbaasd keek ze om zich heen. ''Waar ben je Lucas.'' riep ze. Ik liep langzaam naar haar toe en er scheen een beetje maanlicht op mij. Ze keek me verbaasd aan, maar nog steeds leek ze niet bang. Ze stak haar hand naar me uit en zei zachtjes: ''Hier, je ruikt mijn bloed.'' Ik pakte voorzichtig haar hand en likte het bloed van hand af. Ze rilde een beetje en ik sloeg mijn armen om haar heen. Ze keek me nu wel geschrokken aan en zei: ''Je bent ijskoud. Wil je echt mijn trui niet lenen?!'' ''Rustig maar Louisa. Ik heb altijd een ijskoude huid als ik in mijn vampieren gedaante verander, maar zelf heb ik het niet koud.'' Opeens zag ze mijn vleugels. Ze liep om me heen en streelde ze zachtjes. Het kietelde heel erg en ik kon mijn lachen niet meer inhouden. Mijn vleugels klapperde ook een beetje, maar ik zorgde dat ik Louisa niet zou raken. Opeens vroeg Louisa: ''Lucas was jij de vampier die ik gezien heb?'' Even keek ze me weer verbaasd aan en ik zag dat ze naar mijn ogen keek. Waarschijnlijk waren ze roder geworden doordat ik schrok van haar vraag. ''Ja, maar ik bijt normaal geen mensen. Dat je gebeten werd kwam doordat ik al dagen niet meer gegeten had en ik ook geen dieren gezien had. Maar eeh... wat voel je eigenlijk als je gebeten wordt? Ik probeer bij mensen te zorgen dat ze en mij niet zien en het bijna niet voelen als ze gebeten worden. Ik heb daarvoor altijd een slaapmiddel bij me'' Ze streelde nog steeds zachtjes mijn vleugels en zei: ''Ik kon niet erg veel voelen hoor. Het voelde alsof er twee hele kleine naaldjes in mijn nek gestoken werden.'' Ik vond het fijn om te weten dat ze geen pijn gevoeld had en dat ze niet bang voor mij was. Ze streelde zelfs mijn vleugels en om eerlijk te zijn voelde het heerlijk. Ze maakte cirkelende vormen op mijn vleugels en het kriebelde een klein beetje. Opeens streek ze met haar hand over de rug van mijn vleugels richting mijn rug en streek toen verder over mijn rug. Er ging een rilling door me heen, ze wist wel hoe je een vampier zijn hart op hol kon laten slaan. Ze keek me weer verwonderd aan en zei: ''Lucas, je ogen zijn van kleur veranderd. Ze zijn nu niet meer gewoon rood, maar ze geven nu rood licht.'' Oeps, ik had me iets te veel laten gaan. Snel wendde ik mijn hoofd af, maar Louisa liep vanachter mijn vleugels naar me toe en zei: ''Kun je eigenlijk echt vliegen?'' ''Ja hoor. Dat is voor mij niet zo moeilijk.'' Ongelovig bleef ze me aanstaren. Ik zette een stap achteruit en met één harde slag van mijn vleugels was ik in de lucht. Ik vloog een rondje boven Louisa en landde precies naast haar op de grond. Ze keek me met open mond aan en zei: ''Wow... ik zou willen dat ik kon vliegen.'' Ik gaf haar zachtjes een duwtje met één van mijn vleugels, waardoor ze tegen mij aan kwam te staan. Ik sloeg mijn arm om haar middel en steeg op. Zo vlogen we een poosje en ik genoot van Louisa haar gezelschap. Ze lachte en ze had pretlichtjes in haar ogen gekregen.

Louisa's POV:

Ik had nog nooit van vampieren gehoord, maar als Lucas er een was waren ze vast niet zo erg als hij beweerde. Ik kon mijn ogen niet van zijn vleugels af houden en streelde ze zachtjes. Lucas had me laten zien dat hij ook echt kon vliegen en toen hij terug kwam zei ik: ''Wow... ik wou dat ik kon vliegen.'' Ik voelde een klein duwtje tegen mijn rug, waardoor ik nu tegen Lucas aan stond. Mijn hart klopte in mijn keel toen Lucas zijn arm om mijn middel legde en hij samen met mij omhoog vloog. Ik genoot van het prachtige uitzicht, het voelde heerlijk om te vliegen. Opeens merkte ik dat Lucas naar me keek en ik draaide mijn hoofd en lachte naar hem. Hij lachte terug en streek een lok haar uit mijn gezicht. Even werden zijn ogen weer lichtgevend rood, maar Lucas draaide zijn hoofd snel weg. Zou het roder worden van zijn ogen iets betekenen? Opeens begon Lucas te dalen en landden we ergens bovenin een boom. Lucas klom snel naar beneden en riep naar mij: ''Louisa ik ben zo terug, zou je even willen wachten in die boom?'' ''Oké, ik zal wachten.'' riep ik terug. Niet dat ik uit deze hoge boom zou kunnen klimmen zonder te vallen, maar toch. Na een tijdje kwam Lucas de boom weer in geklommen. Hij pakte mij vast en klom met mij op zijn rug naar beneden. Samen liepen we terug naar het meer en gingen op de grond zitten. Ik had het nog steeds koud, maar ik wilde niet dat Lucas vanwege mij terug moest. Toen er weer een ijzige windvlaag langs me streek legde Lucas zijn hand op mijn schouder en trok hij me tegen hem aan. Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder en doezelde langzaam weg.

Lucas' POV:

Ik genoot van haar lach toen ze mij aankeek, maar ik voelde ook iets anders en voor ik het wist zag ik mijn rode ogen weerspiegelen in Louisa haar ogen. Snel draaide ik mijn hoofd weg zodat Louisa het niet zou zien. Doordat ik mijn hoofd wegdraaide zag ik opeens een hert rennen. Het was al oud en rende met zijn achterpoot opgetrokken. Ik landde in de dichtstbijzijnde boom en zei tegen Louisa dat ik zo terug was. Ik sprintte naar het hert, dat uitgeput stond te drinken bij een beek. Ik sprong op het dier zijn rug en beet in zijn hals. Het bloed zorgde ervoor dat ik weer fit werd, maar het smaakte lang niet zo goed als dat van Louisa. Toen het hert geen bloed meer over had rende ik terug naar Louisa. Onderweg had ik al het bloed zo goed mogelijk weggepoetst en nu ik naast Louisa zat, kon ze niet zien dat ik gegeten had. Ik trok haar op mijn rug en klom de boom uit. Samen liepen we naar het meer en gingen daar zitten. Af en toe leek het alsof Louisa zat te rillen en toen ze dat weer deed trok ik haar tegen me aan. Ze was ijskoud en ze had niets gezegd... Na een tijdje werd haar ademhaling rustiger en voelde ik haar slapjes tegen mij aan zakken. Zachtjes streelde ik haar mooie gezicht en tilde haar toen op. Ik sloeg mijn vleugels uit en vloog door het dakraam van de hut naar haar kamer. Ik legde haar op bed en ging zelf op het bed in de hoek liggen. Als vampier hoef je nooit te slapen en het lukte dus natuurlijk niet om in slaap te vallen en ik ging op mijn zij liggen. Mijn blik dwaalde door de kamer tot ik bij Louisa haar bed kwam. Ze lag rustig te slapen en glimlachte in haar slaap. Ik concentreerde me op haar rustige energie en kon zien waarover zij droomde. Ze droomde over mij! Over hoe we samen gevlogen hadden, maar ook over hoe mijn ogen telkens lichtgevend rood waren geworden. Zelf wist ik wel wat het betekende, maar zij wist dat natuurlijk niet. Wanneer mijn ogen lichtgevend rood worden, betekent dat meestal dat ik of boos of opgewonden ben, maar het kan ook betekenen dat ik controle verlies over mijn lichaam en ik me moet voeden. Ik hoopte heel erg dat dat niet de reden was.