Mijn Liefde voor Jou.

Hoofdstuk 49: Wakker worden.

Hoofdstuk 49: Wakker worden.

Louisa's POV:

Nadat ik de ziekte uit mijn lichaam verdreven had was ik zo uitgeput dat ik nog steeds mijn ogen niet open kreeg. Gelukkig zat ik niet langer vast in de zwarte ruimte en uiteindelijk viel ik gewoon in slaap. Voor het eerst in een lange tijd viel ik ook echt net als een mens in slaap en droomde ik ook. Het was, vond ik, een prachtige droom over hoe mijn toekomst met Lucas zou zijn en het rare was dat ik het ook echt voelde toen Lucas mij zoende. Net zoals in het begin voelde ik kleine tintelingen door mijn buik gaan. In mijn droom legde ik mijn handen op Lucas' rug, maar toen ik dat deed hoorde ik opeens zijn stem die zei: "Je hebt je eindelijk bewogen. Ben je echt wakker Louisa?" Mijn droom vervaagde en opeens zag ik Lucas gezicht echt voor me. Tranen liepen over zijn wangen en ik voelde zijn warme adem tegen mijn gezicht. Ik knipperde met mijn ogen en kneep in mijn arm, die ook echt op Lucas' rug lag. Ik was echt wakker. Eindelijk was ik echt wakker geworden!

Lucas' POV:

Ik kon de tranen niet tegenhouden. Ik was zo bang geweest dat ze nooit meer wakker zou worden. Ik omhelsde haar en ik voelde haar warme huid tegen mij aan. "Laat me alsjeblieft nooit meer zo alleen Louisa. Ik kan echt niet zonder je leven..." Opeens voelde ik een druppel op mijn arm vallen. Ik keek Louisa aan en zag dat zij ook huilde. Haar ogen waren weer normaal geworden en door de tranen schitterde het blauw van haar irissen. "Ik ... ik wilde je ook helemaal niet ... alleen laten en ik heb bijna alles gehoord wat je ... tegen me gezegd hebt. Ik kon alleen niet ... antwoorden door die ziekte." zei ze huilend. Opeens viel het me op dat ik haar hoektanden niet langer kon zien tijden het praten. Zachtjes pakte ik haar kin en zei: "Louisa open je mond eens." Even keek ze mij verbaasd aan en toen ze haar mond opende zag ik dat ze inderdaad gewone hoektanden had. "Je ... je hebt niet langer de hoektanden van een vampier..." zei ik verbaasd. Opeens veranderde Louisa recht voor me. Ze had nog steeds witte vleugels en toen ze dat zelf zag keek ze van mij naar haar vleugels. "Ben ik nu weer gewoon een halfengel?" vroeg ze verbaasd. Ik knikte en langzaam verscheen er een glimlach op Louisa haar gezicht. "Wat ben ik blij dat ik weer terug ben!" zei ze vrolijk. Ze ging zelf rechtop zitten en toen ze rechtop zat voelde ik opeens haar zachte lippen op mijn wang. Verbaasd keek ik haar aan en langzaam werd haar gezicht rood. "Sorry, ik kon het niet laten. Ik heb je ook gemist."