Mijn Liefde voor Jou.

Hoofdstuk 9: Het fotoalbum.

Hoofdstuk 9: Het fotoalbum.

Lucas' POV:

De eerste foto die in het fotoalbum stond, was van een groot kasteel. Overal om het kasteel heen, stonden rozen in bloei. Maar het waren geen gewone rozen, de rozen waren blauw van kleur. Ik sloeg de bladzijde om en zag een foto van een vrouw in een lange witte jurk. De vrouw had goudblond haar en diepblauwe ogen. Ik keek beter naar haar gezicht en zag de stralende glimlach van Louisa! Omdat ik twijfelde doordat de vrouw ouder was dan Louisa keek ik nog beter naar haar gezicht. Behalve haar glimlach, ogen en haarkleur leek de vrouw totaal niet op Louisa. Ze was heel klein voor een volwassen vrouw en ze was ook veel breder dan Louisa. Opeens herkende ik haar. Heel vroeger heb ik haar ontmoet. Ze was toen nog een meisje en ongeveer even oud als Louisa! Onderaan de foto stond een datum: ''7 December 1940''. Dat was al 72 jaar geleden... Ik bladerde verder en telkens zag ik foto's van die vrouw en na een tijdje bladeren zag ik een foto van de vrouw en Louisa haar grootvader. Ze was waarschijnlijk haar grootmoeder! Toen ik weer verder bladerde zag ik alleen maar mislukte foto's. De datum was alleen leesbaar: ''12 Juli 2005''. Louisa was er toen al, maar de foto's waren zo slecht dat ik niets kon zien. Wel leek het alsof er op één foto een vlek in de vorm van een engel zat, maar verder kon ik er niets van maken. Zou Louisa deze foto's al eens gezien hebben? Ik legde het fotoalbum weer terug. Het begon al een klein beetje licht te worden, dus ik ging maar op jacht.

Louisa's POV:

Ik werd wakker door de zon die op mijn gezicht scheen. Ik rekte me uit en keek naar buiten via het raam. Het was prachtig weer en de vogels vlogen vrolijk fluitend rond. Opeens vloog er een groep vogels luid fluitend uit het bos omhoog. Ik kleedde me zo snel mogelijk aan en rende naar buiten. Ik rende door het bos, maar lette dit keer wel op de wortels van de bomen. Ik kwam bij een open plek in het bos, maar er was niets te zien. Ik liep een rondje over de open plek toen ik een plas bloed onder een boom zag. Ik keek om me heen, maar er was nog steeds niets te zien. Ik schrok me dan ook een ongeluk toen ik ineens een soort gekreun achter me hoorde. Het kwam vanuit de boom. Ik keek omhoog en zag hoog in de boom iemand zitten. Als kind was ik al vaak in bomen geklommen, dus ik klom zonder enige moeite omhoog. Toen ik eenmaal bij de plek kwam waar ik iemand had zien zitten, zag ik dat het Lucas was die er zat. Hij had een aantal diep sneeën in zijn armen en benen en zijn blouse was op veel plekken gescheurd. Hij zat ineengedoken en ademde heel zwaar. Opeens schoten zijn ogen open en zijn ogen stonden gepijnigd en bedroeft. De kleur van zijn ogen leek op het eerste gezicht gewoon, maar toen ik beter keek zag ik dat er een donkerrode rand om zijn iris zat. Ik ging naast Lucas op de tak zitten. Nu pas zag ik waarom hij zo zwaar ademde. Hij had een stuk hout dat uit zijn arm stak. Ik legde mijn hand geruststellend op Lucas zijn schouder en zei: ''Ik zal voorzichtig het stuk hout verwijderen, maar het zal wel zeer doen. Probeer wel zo stil mogelijk te blijven zitten, oké?'' Lucas knikte en ik trok zachtjes aan het stuk hout. Het gaf gelukkig wel mee en al snel had ik het er uit. Lucas zuchtte opgelucht, maar zijn ogen waren alleen maar roder geworden! Opeens keek hij me aan op een manier ik niet kon thuisbrengen. Hij bleef maar naar mijn hals staren en zijn hoektanden groeiden!