Mijn Liefde voor Jou.

Hoofdstuk 11: Mijn soulmate.

Hoofdstuk 11: Mijn soulmate.

Louisa's POV:

De volgende morgen werd ik al vroeg wakker. Toen ik keek naar het bed van Lucas, zag ik dat hij lag te slapen! Lucas had me verteld dat een vampier nooit echt slaapt, zelfs niet als hij er uit ziet als een mens. Ik liep zachtjes naar hem toe en keek naar hem terwijl hij sliep. Pas toen ik hem een paar keer zag ademhalen durfde ik weer naar bed te gaan. Ik ging liggen en dacht aan wat er gisteren gebeurd was. Lucas had verteld dat hij uit de boom was gevallen omdat hij op een tak was gaan staan die los zat. Toen hij naar beneden viel was hij tegen een aantal scherpe takken aangevallen en hij was toen hard neergekomen op een grote tak. Daar was hij op een stuk hout gevallen, hetzelfde stuk hout als dat uit zijn arm stak. Hout is het enige wat een vampier iets kan doen, alle andere materialen kunnen hem niet verwonden. Ik moest weer denken aan hoe hij geweigerd had mijn bloed te drinken en toen 's avonds zijn bloed aan mij gaf. Ik moest weer denken aan zijn lippen op de mijne. Het was heerlijk geweest, maar ik vraag me af of ik hem teleurgesteld heb... Ik had nog nooit een jongen gezoend en nog nooit een vriendje gehad. Ik vraag me af of Lucas dat wist.

Lucas' POV:

Voor het eerst sinds ik een vampier was, was ik in slaap gevallen. Zelfs terwijl ik sliep, kon ik aan niemand anders denken dan Louisa. Zo mooi en vriendelijk als haar, bestonden er maar weinig mensen. Zou ze me gezoend hebben omdat ze ook van mij hield of had ze dat gedaan als dank of gewoon uit beleefdheid? Ik ergerde me aan mezelf. Ik was nog nooit verliefd geworden. Ik had wel al veel vriendinnetjes gehad, maar nooit had ik iets voor ze gevoeld. Het vervelende was dat ik nu ik een vampier was, verliefd werd op een mens... Terwijl ik sliep hoorde ik vlagen van Louisa haar gedachten en ik kon mijn oren niet geloven toen ik verstond: ''Ik heb nog nooit een vriendje gehad.'' Ik vreesde dat ik nog droomde, maar ik hoopte van niet. Ik deed mijn ogen open en zag dat Louisa uit het raam zat te kijken. Ik ging rechtop in bed zitten en keek naar mijn arm. De wond die was ontstaan door het stuk hout, was bijna helemaal genezen. Ik stond op uit bed en liep naar Louisa toe. Ze staarde in de verte en schrok toen ik mijn hand op haar schouder legde. Ze werd een beetje rood en keek snel weg. Het zag er heel schattig uit, maar ik vond het wel vervelend dat ze niets tegen me zei. Ik wist wel zeker dat het kwam doordat ik haar gisteren gezoend had. Ik wilde al vanaf het moment dat ik haar zag, dat ze mij zou terugzoenen en toen ze dat deed kon ik niet anders dan al mijn opgekropte gevoelens voor haar laten gaan. Ik ging naast Louisa zitten en haalde mijn hand van haar schouder af. Het bleef een poos stil, tot Louisa vroeg: ''Lucas, hoe is het met de wond in je arm?'' Gelukkig, ze praatte toch nog tegen me. ''Eeh... De wond is bijna genezen Louisa, maar voel jij je ook al wat beter?'' ''O... eeh... Ja hoor, ik voel me prima.'' Opeens stond ze op en liep naar beneden. Ik had onze vriendschap echt verspeeld. Ik liep achter Louisa aan de trap af en bleef zwijgend aan tafel zitten.

Louisa's POV:

Ik schrok heel erg toen Lucas zijn hand zomaar op mijn schouder legde. Voor hij dat deed was ik diep in gedachten over hoe ik vandaag tegen hem zou moeten doen. Ik wilde niet dat onze vriendschap voorbij zou zijn, maar ik wist ook niet zeker of Lucas mij werkelijk leuk vond. Wat nu als hij mij alleen zag als bloed voorraad! Ik kon me niet voorstellen dat Lucas zo'n persoon kon zijn, maar ik kon er niet vanuit gaan dat iedereen een goed persoon was. Opeens kwam ik er achter dat ik Lucas eigenlijk onbewust aan het negeren was en snel vroeg ik hem hoe het met zijn arm ging. Lucas zei dat het wel goed ging, maar ik was pas gerustgesteld toen ik zelf zijn arm zag. ''Voel jij je ook al wat beter?'' vroeg Lucas. Zoals Lucas me aankeek toen hij dat vroeg, zo oprecht en bezorgd, kon ik me bijna niet voorstellen dat hij een slecht persoon zou kunnen zijn. ''O... eeh... Ja hoor, ik voel me prima.'' antwoordde ik daarom maar. Eigenlijk was het de halve waarheid, want ik voelde me niet ziek, alleen een beetje zwak. Ik merkte dat Lucas me onderzoekend bleef aankijken en ik voelde het bloed al naar mijn hoofd stijgen. Snel stond ik op en liep ik naar beneden, zodat Lucas het niet zou zien. Wat was er toch met me aan de hand?! Toen ik net aan tafel zat, kwam Lucas ook al aan tafel zitten. Terwijl ik mijn bord leeg at keek ik vanuit mijn ooghoeken naar Lucas. Hij had tegen grootvader gezegd dat hij al ontbeten had en zat nu dus zwijgend naast mij aan tafel. Toen ik mijn ontbijt bijna op had zei Lucas zuchtend: ''Het spijt me Louisa, ik wilde onze vriendschap niet verpesten.'' Nu voelde ik me echt heel schuldig. Had hij gedacht dat ik boos op hem was? Ik was gewoon nog erg verward en twijfelde heel erg over wat ik voelde. ''Lucas, je hoeft je excuses niet aan te bieden. Ik ben gewoon een beetje verward.'' Lucas keek me opgelucht aan en even voelde ik mijn hart een slag overslaan. Ik pakte mijn bord op en zette het snel in de keuken, waarna ik tegen Lucas zei: ''Zou je vandaag mee willen naar de weide aan de andere kant van de berg. Ik zou vandaag eigenlijk alleen met de geiten gaan, maar ik zou het leuk vinden als je met me mee ging.'' ''Dat lijkt me erg leuk Louisa. Als jij nu alvast je klaarmaakt om weg te gaan, maak ik je lunch wel. Oké?'' ''Oké, als je dat zou willen doen. Ik ben zo terug.'' Zo snel mogelijk rende ik naar boven om me klaar te maken voor de wandeling.''

Lucas' POV:

Als ze alleen maar verward was door gisteren, dan kon ik misschien haar verwarring weghalen. Die gedachte spookte de hele tijd door mijn hoofd. Ik was er inmiddels wel achter waarom ik aan niemand anders kon denken dan aan Louisa. Vlak voor ik vertrok had mijn pleegvader gezegd: ''Je komt toch wel een keer terug met je soulmate?'' Een soulmate was iemand die je voor altijd bij je wilde houden en waar je je goed bij voelde, maar vooral iemand die ook van jou hield. De enige reden waarom ik twijfelde of Louisa mijn soulmate was, was omdat ik niet wist of ze ook van mij hield. Na een korte tijd kwam Louisa de keuken weer binnen. Ik had ondertussen al een brood en een kaas gepakt en in een doek geknoopt. Louisa pakte mijn hand en trok me mee naar buiten. Ik had totaal niet verwacht dat ze dat zou doen en even had ik moeite met ademhalen. Samen liepen we naar de schuur waar de geiten zaten en Louisa deed de deur open. Met de geiten liepen we naar een mooie grasvlakte aan de andere kant van de berg. Toen we eenmaal daar aangekomen waren, begonnen de geiten meteen te grazen. Louisa keek nog even speurend de weide rond en ging toen op de grond zitten. Ik ging naast haar zitten en luisterde naar de geluiden uit het bos. Ik hoorde alleen vogels en een eekhoorn die met een eikel op een tak sloeg. Opeens stonden al mijn zintuigen op scherp, ik hoorde een roofdier. Trage en geruisloze stappen kwamen deze kant op. Ik stond op en ging terug op de uitkijk staan. Louisa had het niet gemerkt en was op zoek gegaan naar kruiden. Opeens realiseerde ik me dat de stappen daar vandaan kwamen. Ik rende naar Louisa toe en toen ik net bij haar kwam, sprong er een grote wolf uit de bosjes. Snel ging ik voor Louisa staan en weerde ik de wolf af. De wolf kwam weer op Louisa af en ik liet mijn hoektanden groeien. Ik gromde hard naar de wolf en met de staart tussen de poten rende het dier weer het bos in. Louisa was van de schrik op de grond gevallen en ik hielp haar terug overeind. Ze keek me dankbaar en geschrokken aan. Toen ik haar los liet, wankelde ze een beetje op haar benen en viel tegen mij aan. Omdat ik daar niet op voorbereid was, vielen we samen op de grond. Louisa lag bovenop mij en keek me blozend aan. Ik voelde haar snelle hartslag en merkte dat mijn hart vanzelf sneller was gaan slaan. Zachtjes legde ze haar handen op mijn borst en ik werd helemaal warm van binnen. Haar lippen waren zo dichtbij en ik verlangde er zo naar, maar ik moest me niet laten meeslepen anders zou onze vriendschap misschien voorgoed voorbij zijn.

Louisa's POV:

Mijn benen trilden nog van de schrik en doordat Lucas mij niet langer ondersteunde viel ik. Ik viel voorover tegen hem aan en samen belandden we op de grond. Ik schaamde me ontzettend, maar toen ik Lucas zijn bezorgde blik zag voelde ik mijn hart sneller kloppen. Ik legde mijn handen op Lucas zijn borst en wilde opstaan toen ik voelde dat zijn hart ook erg snel klopte. Ik keek naar zijn gezicht en zag zijn mooie donkere ogen en zwarte haar. Zijn lippen, waarmee hij me gretig had gezoend. Ik werd warm van binnen toen ik er weer aan moest denken en zonder dat ik er ook maar bij stilstond, had ik mijn hoofd dichter bij dat van Lucas gebracht. Ik keek weer naar zijn lippen en het voelde alsof Lucas en ik nu de enige mensen op de wereld waren. Ik sloot mijn ogen en ik wist het nu zeker. Ik hield van Lucas, maar ik wist het eerst zelf niet. Zachtjes zoende ik Lucas en ik voelde hoe zijn adem stokte toen mijn lippen de zijne raakten. Zachtjes zoende Lucas me terug, veel zachter dan de vorige keer. Hij legde zijn handen op mijn heupen en legde mij zachtjes op de grond. Zelf ging hij bovenop mij liggen en keek me met een aparte blik aan. Ik was niet bang van die blik, omdat zijn ogen niet weer zo rood waren geworden en Lucas zoende me nog steeds. Eerst heel zachtjes en daarna steeds gretiger. Hij legde één van zijn handen op mijn borst en veegde er zachtjes overheen. Het voelde zo goed, dat ik kreunde en mijn ogen weer sloot. Opeens voelde ik Lucas zijn mond openen en ik opende ook mijn mond. Voorzichtig ging zijn tong mijn mond in en onze tongen speelden een verleidelijk spel. Lucas had ook zijn ogen gesloten en zoende mij met veel passie.

Lucas' POV:

Ik had het niet gedurft om haar zelf te zoenen, maar nu had ze mij uit zichzelf gezoend en had alles wat ik had gedaan goed gevonden. Toen ik zachtjes over haar borst streek had ze tegen mijn lippen aan gekreund en daardoor was mijn hart nog sneller gaan slaan. Ik zoende haar met al het gevoel dat ik voor haar had en ze zoende mij, teder maar liefdevol, terug. Een lange tijd lagen wij zo in het gras toen ik merkte dat het "lunchtijd" was. Op een vreselijk slecht moment zoals dit waren mijn hoektanden begonnen met groeien. Louisa stopte geschrokken met zoenen, maar keek me daarna begrijpend aan. Ze pakte het lunchpakket en zei: ''Ga maar Lucas, ik zie je straks wel weer terug. Tot zo.'' ''Ik gaf haar dankbaar een zoen op haar wang en rende op het bos af.''