Hoofdstuk 66: De huwelijksnacht.
Louisa's POV:
Toen het donker begon te worden zette ik de kaarsjes aan die in huis stonden en meteen kreeg de kamer een knusse sfeer. Lucas was even naar buiten gegaan, waarschijnlijk om even wat te eten. Zuchtend ging ik op de bank zitten. Ik was om de één of andere reden zo nerveus dat ik moete had met rustig ademhalen. Hoe stom het ook klinkt. Die reden is eigenlijk dat het bijna tijd is om naar bed te gaan en ik heb geen idee of ik vannacht zal kunnen slapen. Niet alleen omdat ik nog veel te overweldigd ben door vandaag, maar ook omdat ik niet weet of Lucas mij de kans zal geven... Alleen al bij die gedachte begonnen mijn wangen te gloeien en sloeg mijn hart een slag over. "Louisa wat is er?" vroeg opeens een stem naast mij. Weer sloeg mijn hart een slag over en verbaasd keek ik naar Lucas. "Eeh... er is niets hoor. Hoe lang ben je al terug?" vroeg ik nog steeds verbaasd. "Ik ben net terug, maar je had zulke rode wangen dat ik dacht dat je misschien koorts had. Laat mij je voorhoofd eens voelen." zei hij. Zonder aarzelen draaide hij me om en legde hij zijn hand op mijn voorhoofd. "Oef... Je hebt gelukkig geen koorts." zei hij opgelucht. Hij keek me glimlachend aan en toen ik hem recht in zijn ogen keek, zag ik dat hij pretlichtjes in zijn ogen had. Net toen ik dat door had, pakte Lucas me bij mijn heupen en tilde hij me op. Ik gilde het uit van schrik, maar Lucas liet niet los. Hij legde één van zijn armen aan de binnenkant van mijn benen en de andere achter mijn rug. Zo tilde hij me in bruidsstijl de trap op en naar onze slaapkamer. Heel voorzichtig legde hij me op bed en toen ik hem aankeek zag ik zijn ogen lichtgevend rood worden. Langzaam kwam zijn gezicht dichterbij en voorzichtig zoende hij me. Mijn hart klopte in mijn keel en zachtjes legde ik mijn handen op zijn rug. Lucas ging met zijn knieën aan weerszijden van mijn heupen zitten en zachtjes beet hij op mijn lippen. Van schrik opende ik mijn mond en meteen nam hij bezit van mijn mond. Zachtjes streelde hij mijn tong en stukje bij beetje werd hij steeds ruwer. Hij had één van zijn handen op mijn borst gelegd en streelde zachtjes mijn borst. Toen Lucas even pauzeerde haalde ik beverig adem. Opeens stond Lucas op, maar alleen om zijn schoenen en sokken uit te doen. Daarna liep hij naar mij toe en trok hij voorzichtig mijn schoenen uit. Toen hij allebei mijn schoenen uit waren gooide hij ze op de grond en langzaam trok hij de bandjes van mijn jurk over mijn schouder. Toen hij de bandjes over mijn schouders getrokken had, gaf hij zachte kusjes op mijn hals en sleutelbeen. Net zoals de vorige keer stopte hij net boven mijn sleutelbeen en zoog hij op één plek. De tintelingen liepen vanaf mijn hals door mijn buik en ik snakte naar adem door dit gevoel. Lucas zijn ogen waren nog feller licht gaan geven en langzaam trok hij mijn jurk naar beneden. Blozend keek ik weg. Dit was zo beschamend... Opeens trok Lucas zijn blouse uit en bewonderend keek ik naar zijn gespierde lichaam. Toen ik naar hem keek, zag ik opeens nog iets anders... "Ben je..." zodra ik door had wat ik bijna hardop gezegd had keek ik blozend de andere kant op. Lucas liep naar de kant van het bed toe waar ik naartoe keek en hij ging op zijn hurken zitten. "Louisa als je het niet wilt, zeg het dan alsjeblieft... Ik kan me heel erg slecht beheersen in jouw buurt omdat je zo ontzettend lief en leuk bent. Ik wil alleen dat jij gelukkig bent en dat je je niet gedwongen voelt." Nu begon ook hij te blozen en zachtjes streelde hij mijn zij. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik kon niet meer normaal ademen en ik kon al helemaal niet nadenken. Lucas zag het en hij glimlachte voorzichtig. Hij kwam naast me op bed zitten en trok zijn broek uit en zoals ik al dacht, kreeg ik niet de kans om te slapen.
JE LEEST
Mijn Liefde voor Jou.
RomantizmLouise (14 jaar) woont alleen met haar grootvader in Oostenrijk. Als ze op een keer vanuit het bos naar huis loopt wordt ze aangevallen door een vreemd wezen met felrode ogen. Wat is dat voor een wezen? en waarom voelt zij zich vreemd als de nieuwe...