Intruded Trails (Van Doren Series #1)

Chapter Twenty-two

Van Doren

I pictured in my mind my wings disappearing, becoming one to my body and hide in my soul. Kagaya ng itinuro ni Khaliel na iispin mo, Theana. Focus...

Marahan akong lumapag ng nakapikit at pinagtuonan ng konsentrasyon ang galaw ng mga ito sa likod ko. Inisip ko ang pagtago ng kay Khaliel. Ang dahan-dahang pagtiklop ng mga ito.

I sighed when I can still feel them. Binuksan ko ang mga mata ko. Umiling ako at inangat muli ang katawan para lumipad sa isa pang pag-uulit.

Umangat ako ng mabilis. This time I went higher than the ones I tried before. Baka kailangan ko ng mas naghahamong lipad para maitago ko sila? But they seem unbothered on my back. Ilang ko nang pagsusubok ito para matutunang maitago sila pero walang nagbabago. The way they beat with my heart is still decent and calm.

Alam ko na ngayong umaayon sila sa nararamdaman ko at isa sa emosyong pinapalabas ko, pero bakit walang nangyayari? They supposed to know that I want to train with them on how to fold and unfold my form.

Limang araw pagkatapos ng libing ng mga magulang ko, walang ni isa sa aming tatlo ang nagsayang pa ng oras. Walang tigil ang paglalakbay namin. Huli nang palatandaan ang bayan ng Del Ario, pagkalampas namin rito ay tuloy-tuloy na ang paglipad namin diretso sa kweba kung saan naroroon na si Epione.

Pinupuno na rin ako ng mga katanungan sa sitwasyon ng iba. Si Tita Fatima paniguradong mag-isang nasa gubat ngayon kung saan nagsimula ang lahat. I was told by Glinda she and Epione whom are now on two entrances are looking for answers... or trails on those places.

Minsan napapaisip ako sa kakayahan ni Glinda. She speak so sure of what she knew. She speak like she's seeing all of us. How?

Naabot ko na ang likod ng mga ulap. Malakas kong kinumpas ang mga pakpak ko, nagsihawian ang mga ulap sa daan ko. I focused my eyes on the place I will be landing before attacking the wind down on my descend.

Mas mabuti na ito. Mas mabuti nang igugol ko ang sarili sa paghahanda. In this way, I could care less. I would barely have time to think of the pain still present in the depths of me. Mawawala sa isipan ko ito sa ganitong paraan.

At isa pa, kailangan ko nang maghanda.

It's entering the world I couldn't remember being in. They say many things have change and it's getting worse. Madami akong babaunin sa pagpasok, pero kailangan ko rin ng paghahanda sa paunti-unti kong kinasasanayan na mga abilidad ng isang ravensiel.

I stormed down.

Pumaikot ako sa bawat tuktok ng mga burol na nadadaanan ko. My turns and dodges weren't perfect against the peaks. May mga ilang halos hindi ko na nailagan pa dahil sa bilis ng pagkakalipad ko.

My wings pulled me back everytime I go the wrong way. If it weren't for them guiding me protectively, I would have hit the pointy rocks. And yes, my attention was shifting again in awe of the vastness I could see from above. Malaking distraksyon ang bawat nadadaanan ko sa kakayahan kong makita ang ganda nito na walang kahit sino mang taong makakakita.

Matagal-tagal pa bago ako masanay sa ganito.

Bigo akong napahinga nalang at tumigil sa kalagitnaan ng pagbaba. Bumaba ako sa pinakamalapit na lupang malalapagan ko.

I tiredly sat down. I'm still too far from the ground. Malayo pa sa palantandaang ginawa ko na lalapagan. I'm tired. And besides, night is not exactly the time to this.

If Khaliel finds out I sneak out again to train myself alone... Bumungisngis ako ng wala sa oras nang maalala ang hindi mapakali niyang mukha habang nililibot ang buong langit sa gitna ng gabi. Kahit ang totoo niyan ay nasa baba lang naman ako.