Intruded Trails (Van Doren Series #1)

Chapter Thirty-five

Music for this chapter on the multimedia above. ☄️

Enjoy!

***

Queen

I walked inside the gates with the people of Vastramere behind me.

Sumisilip ang mga luha ko sa mata pero hindi magawang pahiran ang nga iyon dahil sa dami ng harang sa mukha ko.

The people welcomed me, the knights let the four of us in. Ngiti ang salubong sakin ng ilan pang mga mamamayan sa loob. Mga bata, matatanda, at ilang hindi ko pa magawang tukuyin ang anyo. I badly want them to know I'm smiling back to them, but I can't. Glinda advised that if I'm going to rule by myself, I must inspire trust. Trust that even without a face to show, I can still lead openly and my actions for them are visible. And that is what they must trust in me.

Beauty is a powerful weapon. The strongest and most dangerous form of manipulation. Hindi-hinding ko gagamitin ito sa mga nakapalibot ngayon sakin.

Suminghap ako nang may dumapo sa palad ko. Bumaba ang tingin ko at nakita ang isang bata. Mahaba ang dalawang tenga niya at singkit ang mga mata. He smiled shyly and raised his hand, para bang magpapabuhat ito. The other children went to both of my sides and did the same. Natawa nalang ako at hinawakan ang mga maliliit na kamay nila. Sinabay ko sila sa lakad ko.

Umangat ang tingin para tignan si Khaliel. Napangisi ako nang makita siyang nakatayo sa isang bubong ng tila mataas na bahay. Nabuklad ang mga pakpak niya at tahimik na may ngiti sa labing nakamasid sakin.

But it's not done yet.

From the moment I saw these people's faces peeping outside the gates, I knew they wanted to be free. Pero hindi ko mabibigay sa kanila ang kalayaan nila kung mag-isa lang akong haharap sa mga hari. Hindi ko mabibigay sa kanila ang kalayaan nila dahil wala iyon sa hawak ko. Hindi ko rin iyon mailalaban ng buo. I can give them a chance for justice now. But no one can fight for their freedom but them.

"Kalos írthate edó, ravensiel!" Bati ng mga nadadaanan ko.

Malawak ang mga ngiti nila sa labi at sinusubukan rin akong hawakan. Tango lang ang tangi kong nabibigay dahil nakakapit na sakin ang mga bata. Some children hid behind my wings and curiously stared at it. I caressed their small little hands. Ravensiels don't come here. Maaaring ngayon lang rin sila nakakakita ng mga ito.

May pumasok sa isipan ko at binitawan muna ang kamay ng isang batang nasa gilid ko. I reached for my wing and grasp few of my feathers there.

The children's laughters filled everywhere when I released them on the air. Hinabol nila ang mga iyon sa daanan at sinubukang abutin. Astonishment, and confusion crossed in the people's faces as my feathers began to dance around them. The feathers of ordinary ravensiels fell, mukhang nagtataka sila kung bakit ang sa akin ay hindi.

"Devisee... Kalos írthate edó..." Maliit na boses ang nagsalita.

Bumaba ang tingin ko sa batang babaeng hawak-hawak ang isang bulaklak sa dalawang kamay niya. Inilahad niya iyon pataas sakin. I smiled and took the single white flower from her hands before placing it on her ear.

"You are beautiful." Sambit ko.

Lumawak ang ngiti niya bago muling kinuha ang kamay ko at sumabay sa lakad ng lahat. Hindi naalis ang mga nagbabadyang luha sa mga mata ko at ngiti sa labi habang tinatahak ang daan na binigay nila para sakin. I wanted to cry because I managed to enter and them by my side.

Noong una ay nagdalawang-isip pa silang sumabay sa paglalakad ko papunta sa dalawang palasyo pero ako na mismo ang nag-alok sa kanila. I want them to come. I want their kings to see us walking together from the highest floor of their castles. I wanted them to see that they choose not just me, but also themselves.