Intruded Trails (Van Doren Series #1)

Chapter Thirty-six

Ravenhelm

I expected a castle to be filled by glamour, jewels, glinting lights everywhere, surrounding the place to a prideful aura. Ngunit ang sumalubong samin ay purong itim na mga matatayog na pader at tahimik na mga pasilyo.

Mga kawal na mismo ang nagbukas ng pintuan sa gitna ng dalawang palasyo. The place didn't screamed radiance. Only intimidation could be felt. The air inside was dominating to anyone who breaths here. Nanindig agad ang katawan ko sa mangha.

I don't want castles who displays golds and riches the second you step inside, I wanted something like this more. Whoever who sets foot inside my fortress would felt immediate menace and terror on their skins. Hindi ko kailangan ng magara o nag-aagdang palasyo na bukas para sa lahat. I don't want a solemn castle either. If I am to choose a castle, I wanted it to dominate.

Mukhang pumunta ako sa tamang lugar.

Mabibigat ang naging paglalakad ng mga nakapaligid sakin habang ako ay marahan lang ang paglalakad. Masyado akong napukaw ng lugar. I can't take my eyes off the solid, almost obsidian black walls. Sumunod ang ilang balahibo ng mga pakpak ko sa bawat apak ko at hindi ko maiwasang tignan sila sa paglipad sa itim na paligid. Their color contradicted the darkness of the structured bulwarks.

Pinalandas ko ang isang daliri ko sa mga pader na nadadaanan namin. It was made out of rigid stones. They looked like glass, too. Hindi pa ako nakakakita ng mga batong ganito kaitim at kadulas. Sumisilip pa ang tila malabong repleksyon namin sa paglalakad, at nangibabaw ang kulay ng mga pakpak ko sa likuran sa mga batong ito.

Binaba ko na ang kamay bago binilisan na rin ang paglalakad. Suddenly, I wanted to rush in ending this day and claim the castles. Hindi ko na papatagalin ito sa mga hari. I don't care of what would they think of me. I have fear in facing them. But fear is something I'm already settled with. It can't stop me. Mangingibabaw ang ilaw ng bituin ko sa buong daigdig na sakop ng malawak na kaharian ng Vastramere simula sa araw na ito.

Or should I call it now Ravenhelm?

"Sullivan, umaayon pa ba ang lahat ng mga nangyayari? Nasigurado na ba natin ito? Ayokong may mapahamak na kahit sino mamaya..." Tahimik na usal ko at bumaling kay Sullivan.

Ginawadan niya ako ng mapaglarong ngiti at tipid na tumango. "The only thing you need to decide is what to do with the kings once you hear their reasons."

Dumiretso ulit ang tingin ko sa harapan. Napapalibutan kami ng mga kawal sa paglalakad dala-dala ang mga sandata nila. Their spears formed sharp barriers protecting us. The commander of the Vastramere knights was the first one walking ahead. Mabilis ang paglalakad at wala nang balak na magdahan-dahan pa.

Napansin ko ang buong kumpyansa nila bilang isa. What one does must be agreed to be done by the rest. Natagalan pa kami kanina dahil sa pagpaplano nila kasama ng iba pa nilang mga kasamahan sa iba't ibang parte ng lupain rito. They all converse in mind which was too difficult for me to understand. Hindi ko ito napanindigan ng matagal sa pagbubukas ng isipan at nawalan na ako ng lakas sa pagpapanatili pa nito. Ilan ba sila? Thousands scattered here? How can I open my mind to all of those who were far away and unseen?

Hindi pa ako ganoon ka hasa pagdating sa pagpapalawak pa ng isipan.

Sullivan and Khaliel managed to stay in the gathering of their thoughts until they were done. Pinaliwanag nila ito sakin paglatapos at wala akong nakitang kahit anong butas sa plano. Their plan was clean and structured well. It was enough for us to triumph despite the powers of their kings.

"Remind me again, what are the powers do they have?"

"The forge of any form of weapon, Devisee. Kung darating sa punto na gagamitin nila ito, lumabas ka na sa silid, naiintindihan mo? You are more important than any of us because the people put their faiths in you. Let us deal with the kings if they revolt against us..." Sambit niya.