Intruded Trails (Van Doren Series #1)

Chapter Thirty-one

Riches

Para akong naglalakad sa malamig na yelo. Sa bawat yapak ng mga paa ko ay lumulubog ako sa buhangin ng wala ng may nararamdamang init.

Tama ba ito, Theana?

I am walking without any part of my face and hair covered. They say I shouldn't hate the veils because they were my protection to this mesmerizing beauty... that I never wanted. And I would never asked for.

I am walking towards murderous men. Men who are capable of doing many things to me. Men that have been doing many things they are capable of to women here. Sa loob ng matagal na panahon, hindi ko alam kung may naglakas-loob ba sa kanilang gumawa ng gagawin ko ngayon. This might not be my first time intruding something.

Binigyan daan ako ng lahat. Si Khaliel ay nanatiling malapit sakin. Inuunahan niya pa nga ako sa paglalakad. Habang si Glinda ay nanatiling nakadistansya. Nasa malayo siya at ramdam ko ang kanyang tanaw. Narito ang karamihan sa mga babae. Maybe they only choose which tents to open, o baka kasunduan na ito. Every tent here was labeled, and by the time these men are here, they have something to represent. Women were offered.

Malawak ang parteng pamayanang ito ng Le Erusauvian. Hindi na ako magugulat kung sa ibang mga pamayanan ay ganito rin ang sinasapit. Habang-buhay maging palaisipan sakin kung paano nila ito natanggap bilang pamumuhay.

Slavery at its finest. These men are the Le Erusauvian's masters, that were also slaves. They don't do this because they want to this. They do this because they lack knowledge. Everyone else here does. Maybe this is why they let their lives cycle this way. Hindi ganoon katayog ang saklaw ng kaalaman nila. Kaya wala silang ginagawa pa para baguhin ang tanging kaalaman nilang mamuhay.

How could the rest of this world live in flourishing glints while they are here, suffering in each other's hands?

I saw Oya and the other girls. Nalaglag ang panga ng karamihan sa kanila. Oya just raised a brow and watched. She was no longer in shock, but interest was playing in her eyes as she follows my walk. Devoted enough to take her small step out of the crowd.

Sa harapan ay nakalinyada ang mga kababaihan. Kumpulan ang naging sanhi ng karamihan nila. May malaking kubon ang nakalapag sa dulo ng kanilang linya. It is where must be the 'viewing' happens.

Ayoko nang isipin pa ang pamamaraan nila sa ganoong bagay. I would be ashamed of myself to even think of it. Bumuntong hininga ako at nagpatuloy sa banayad na paglalakad. Ang mga matang namamangha, nananalytay ang pag-asa, at mga matang naninibugho sa pagpapakita ko pa. Tila ba isang napakalaking kawalan na itong pagpapakita ko ng mukha.

Natatakot ako. Gusto kong malaman nilang natatakot rin ako. Wala akong kaalaman. Kung mayroon man, hindi sapat ito sa ngayon. Pero hindi ko na kaya. Hindi ko na kayang nakikita ang masaklap at patapon na buhay nila rito. They are at the bottom and no one on top at least gave them necessities so that they can survive. Wala...

Maaaring wala rin akong karapatan para naising dugtongan na lahat ng ito, ngunit hindi ako ang babaeng tumatalikod. Hindi ko iyon kakayanin. I may have gone through the worse, wounded at every part of my life and learned to leave things behind but I can't now. I can't if there are so many here needed someone to speak. This is the least I could do... The least we could do together.

I will not go back to the rest of Astraea and start looking for my memories. I am pledging this to me, and to the vastness of Le Erusauvian. Hindi ako aalis hanggang sa hindi ko nakikita kasiyahan at kalayaan sa mga mukha ng mga nilalang rito.

Nasira ang linyada ng mga kakabaihan. Walang tigil ang tahimik na mga hakbang ko patungo sa kubon ng mga namumuo ngayon.

"Ravensiel mula sa kabilang mundo, huwag po..."