Intruded Trails (Van Doren Series #1)

Chapter Fifty-four

Music for this chapter on the multimedia above! (Ang gandaa~ This is really for the Knights of Vastramere huhu)

Enjoy!

***

The King of Ravenhelm

This will be the most beautiful form of punishment.

The first person I've punished was Glindazielle and it didn't turned out well. Dahil hindi ko nagawang panindigan ang parusang iyon. Dahil hindi ko natiis at pinalaya rin siya. Dahil mas pinili ko ang kapatawaran.

I don't think I am capable of giving harsh punishments to those who are devoted to me at all. Kaya ito nalang ang parusang alam kong kaya kong ibigay, at kaya kong panindigan. Isang parusang hindi ko pagsisisihang ibinigay ko habang-buhay.

Dumating na ako sa puntong napaisip na mahina ang puso ko pagdating sa mga bagay na ito. Anything that is inclined to death is giving me a weak heart and it's been affecting my decisions. Pero ito na ang magiging huling desisyon na gagawin ko.

Allow me to unleash the last of my trails in Ravenhelm and in front of the five kingdoms. I can still reign. Allow me to reign in my remaining days here. Let me reign to my greatest.

Laurent was holding my hand as I fled down beside him. Sa harapan namin ay ang limang kubon na may kanya-kanyang mga kulay na nangingibabaw. Isa na rito ang sa akin... Sa amin. Ang kulay ng itim na kubon sa isang dulo ng lima. Bukod sa nagdadakilang mga presensya ng mga nilalang sa loob ng kubon ay may dalawang pwersa pa ang naririto.

Le Eruseige are standing behind the tent that was prepared for Ravenhelm. Sa loob ay naroroon na si Sullivan, Oya, Indis, ang nagpumilit pang sumama na si Rigor kahit sa malalang kondisyon nito, at mga preseptor ko. Segundo lamang ang nakalipas nang may sumunod sa paglapag namin ng mas malakas pa.

Nagwala ang buhangin dahil sa pagbagsak ni Glindazielle sa tabi ko. Hindi pa nagsisimula ang lahat ay may naanig na akong may nagsitayuan na sa kani-kanilang mga upuan sa pagpakita niya. Nagsimula na ang pagbulong-bulongan ng limang mga konseho nila sa loob rin ng mga kanya-kanyang kubon. Tila nagsisimula nang magplano ng kung ano-ano kahit wala pang may nangyayari bukod sa paglapad lang naming tatlo.

Sandali akong pumikit at kumalma. Mahigpit ang hawak ko sa kamay ni Laurent nang magsimula na kaming maglakad patungo sa pwesto ng kubon namin. Ramdam ko ang titig ng lahat pero hindi ko na binigyan pa ng malalim na rason ang mga iyon.

The remaining soldiers of Hawthorne's force were also here. But not behind their King's tent anymore. They are kneeling in front of the six of us... along with the once King whose the only one in chains.

I silently glanced at the King's and Queens one by one. I am here to save the most I could in my name as a Devisee. We all know one thing here. Ravenhelm will make the judgement. The sixth kingdom is expected to do the execution since this is the kingdom where all of this misfortune happened to us. Pero walang mamamatay. Hanggang sa ako pa rin ang umuupo sa trono, sapat na ang mga nakita ko sa digmaan.

I wouldn't lie about them. They do love their family. The five kingdoms. I already saw they would do everything to remain it as it is. They don't mind loosing men or loyalty or love as long as they don't lose each other.

Nirerespeto ko ito. Sa simula pa lang alam ko na ang lugar ko. I know I have no place on the picture, but I am the one who saved them from wickedness. Where would they be now without me? Itong bagay lang naman ang hinihingi ko. Ang ika-anim na kaharian.

The sixth kingdom needs to rise so that there will be no outcasts, no starvation in the middle of the forsaken desert. No threats and cruelty outside their realm. No sufferings, no killings, no savagery, and no more rebellion.