SKAO: İntikamın Sızısı 3

'Önünde olacağıma yanında olmalıyım!'

O kadar uzun zamandır yoktum ki yazma hissinin  verdiği bu huzuru unutmuştum. Tam 3,5 sene boyunca hiçbir hikaye yazmamakla kalmayıp,hiçbirini tamamlamadım bile. O kadar sistemin içinde boğuldum ki beni yaşatan şeyin yazmak olduğunu bile unuttum. Ama şimdi geri döndüm! Ve burada 3 senenin sonunda bile beni yalnız bırakmayan okuyucularım olduğunu biliyorum. Onlara çok güzel haberlerim olacak. Yeni bölümler yazmakla kalmayıp, yepyenileri ile de döneceğim umuyorum ki. Şimdi yeni bölümü sizler için aşağıya bıraktım. Okuduktan sonra burada olduğunuzu belli edin ki bende mutlu olayım beğenin ve yorum yapın! Sizleri çok özledim. Umarım sizde beni özlemişsinizdir. Yorumlarda ve yeni bölümlerde görüşmek üzere! 

Düşünüyorum,düşüyorum tut ellerimi.

Yıkılıyor şehirler üstüme,

Sen ise hep içimde yeni gibi benimle...

Ya beni özgür kıl ya da kaybet beni de kendi benliğinde...

Julia'nın Gözünden;

Jacob, deli olduğumu düşünmeye başladığına emindim ama bunu umursamayacak kadar güçlü bir hisle boğuşuyordum. Bu his umut muydu yoksa korku mu kendim bile bilmiyordum. Bildiğim tek şeyin eğer gerçekten bir yerde nefes alıyorsa onu bulmaktı. Taburcu işlemlerimi halledip yanıma gelirken Jacob konuştu;

''Hadi gidelim çok zor bir gün oldu'' Sessizliğim ile yanıt verdim ona. Gitmek değil sorularımın cevabını bulmak istiyordum. Gerçekleri istiyordum! Yaşadığım bu çıkmazdan çıkıp hayatımın başka bir alanına geçmek istiyordum ve bunu da sadece gerçekleri öğrenerek yapabilirdim. Ama her şeyden önce bir önceliğim daha vardı. Annelik! Dariell'ı görmem lazımdı. Arabaya binerken hala sessizdim. Kafamı cama yaslayarak düşündüm. Hayatımın bu noktasına nasıl gelmiştim? Kimler ya da hangi unsurlar beni bu noktaya getirmişti? Ve bu hikayedeki asıl rolüm gerçekten neydi? Av mıydım yoksa avcı mı? Bu soruyu hala çözememiştim. Jacob'a döndürdüm kafamı. Güçlü elleri ile direksiyonu sımsıkı tutuyordu. Bazen Jacob ile birlikte olsaydım hayatım daha mı kolay olurdu diye düşünmeden edemiyordum. Ya da onu da berbat edecek bir şeyler bulur muydum? Sanırım hayat her zaman her şeyin cevabını bulamıyoruz. Buda benim için meçhul kalacaktı. Jacob, ona baktığımı fark ederek bana döndü;

''İyi misin? Üşüyor musun?'' Kafamı hayır anlamında salladım. Ne zaman bir olay yaşasam içime daha da gömülürdüm. Çünkü o zaman sadece tek kişinin beni anlayabileceğini hissederdim. Oda içimdeki bana ne yapmamı söyleyen o güçlü sesti. Şu an o ses bile o kadar sessizdi ki bu sessizlik beni kahrediyordu. Evin oraya geldiğimizi anladığımda düşüncelerimden sıyrıldım. Ve arabanın durmasını bekledim. Daha sonra aşağı indim. Jacob yanıma gelip bana sarıldı ve başımdan öptü. Kaç saattir hastanede olduğumu bilmiyorum ama yeni bir gün doğmuştu ve ışık gözümü kör ediyordu.

...

İçeri geçip olanları bir bir anlatıp, bir bir de Aria ve Dallens'ın barışma hikayesini dinledikten sonra içimden en azından artık birimiz mutlu olabiliriz diye düşündüm. Dariell'i kucağıma alıp kokusunu doya doya içime çektim. Aria, konuşmaya başladı;

'Daha yeni uyudu. O kadar uslu ki hiç ağlamıyor bile' dedi. Dariel'i uyuduğu yere bırakıp sordum onlara.

'Ne olacak şimdi?' Jacob afallamıştı.