9

2.4K 98 1
                                    

"Hara ! Ya Allah !" Hani yang baru sahaja tiba di ward aku, berlari memeluk aku erat. Aku membalas pelukan Hani.

"Kau dah bangun ke Hara ? Aku masih tak percaya" Hani menangis perlahan lalu aku segera melepaskan pelukan aku.

"Aku dah bangun la, Hani. Takkan la aku nak terbaring kat situ sampai tahun depan" Aku tergelak kecil. Aku sedih dengan permergian anak aku tapi aku dah janji pada diri aku yang aku takkan jadi perempuan lemah lagi.

Walaupun sakit, pedih, perit, aku tetap kena lalui semua ni. Aku bersyukur kerana masih ada orang yang mengambil berat tentang aku. Terima kasih, Hani.

"Hara, kenapa kau tidur lama sangat ? Aku takut kau tinggalkan aku. Doktor cakap harapan kau tipis" Aku tersenyum dalam perit.

"Dah la, aku dah bangun ni Hani" Hani mengangguk laju. Dia segera menyapu air mata yang mngalir di pipi.

"Macam mana keadaan kau Hara ? Sakit lagi ke ?" Aku tersenyum kelat.

"Aku okey, Hani. Jangan risau" Okey ke aku ? Anak aku dah tak ada Hani. Mampu ke aku bagitahu kau keadaan aku okey ? Hanya okey sekadar memuaskan hati mungkin boleh tapi kalau jujur dari sudut hati, aku tak mampu. Sakit sangat, Hani.

"Aku tahu apa dah jadi kat kau. Aku harap kau sabar. Allah uji sebab Allah tahu kau mampu lalui semua ni. Kau kuat, Hara. Percayalah, akan ada happy ending" Aku mengangguk mengiyakan kata-kata Hani.

"Okey dah la. Why not kalau kita makan dulu ? Ni aku belikan untuk aku sendiri tapi memandangkan kau dah sedar ni, aku sedekahkan kat kau je la eh" Aku hadiahkan senyuman hambar, Entah la aku tak mampu nak happykan diri aku sendiri.

"Makan la Hani. Aku tak rasa lapar"

"Ala kau ni ! Makan la sikit. Ni ha, nak suap ke ?" Usik Hani dengan harapan aku ketawa mungkin ?

"Ye la ye la. Dua suap je tau" Demi nak jaga hati, aku tepaksa la telan jugak walaupun selera aku tak ada langsung. Roti yang masuk dalam mulut aku terasa pahit je.

"Hani, aku nak pergi dari sini. Aku tak nak stay malaysia. Aku nak cari life baru" Kata aku tiba-tiba. Tercengang Hani dibuatnya.

"Maksud kau ? Nak tinggalkan aku sorang-sorang kat sini ?"

"Aku pergi sekejap je. Nanti aku balik la sini" Entah betul ke tak. Mungkin pemergian aku kali ni, tak pulang langsung. Aku nak pergi rawat fikiran aku. Banyak luka sejak akhir ni. Mungkin orang nampak aku kuat, tapi dalam sudut hati ? Hanya Allah yang tahu betapa deritanya aku nak tanggung semua ni.

Aku fikir kesakitan itu sekadar ditinggalkan Faiq yang aku cinta sepenuh hati namun tak lama selepas tu, aku disahkan mengandung sekaligus dihalau mummy tersayang. Bila aku tebalkan muka pergi menuntut hak, hinaan dan cacian pula aku hadap. Malah, disamakan dengan anjing kurap.

Aku mengeluh perlahan.

"Jangan tinggalkan aku kat sini, Hara. Kau ingat sikit yang kau baru je 19 tahun. Kau terlalu muda untuk survive kat sana. Jangan degil boleh ? Kau study pun tak habis lagi. Tolong la, Hara. Fikir dulu sebelum buat sesuatu"

Aku buat-buat tak dengar. Aku tekad nak pergi dari. Bila aku kata A, takkan sesekali aku patah balik.

"Kau tak faham aku, Hani. Hati aku sakit sangat. Family aku buang aku, anak aku tinggalkan aku sorang-sorang kat sini. Semuanya secara mengejut. Aku tak kuat macam yang kau nampak" Semakin perlahan nada aku.

"Selepas diorang buang aku, tujuan aku hidup hanya satu je. Anak aku. Dia punca aku kuat. Walaupun pada awal aku dah tahu aku mungkin tak ada harapan nak lahirkan dia, aku tetap degil nak kandungkan dia. Sebab dia tujuan aku bernafas, Hani"

"Tapi sekarang, dah tak ada lagi. Aku hilang tujuan hidup. Aku cuma nak cari sinar baru dalam hidup aku. Di tempat berbeza dan suasana baru. Aku nak move on. Kalau diikutkan nafsu aku, dah lama aku bunuh diri, Hani. Tapi aku dah janji pada diri sendiri. Aku akan kuat dan terus bertahan selagi aku mampu. Aku akan bangun semula"

Hami menahan air mata. Peritnya apa yang kawan baiknya lalui.

"Aku perlukan sokongan kau, Hani. Kau satu-satunya orang yang masih ada dengan aku saat ni. Aku lemah, Hani. Tolong sokong aku"

Laju Hani mengangguk.

"Okay. Aku sokong kau, Hara. Aku akan sokong semua keputusan kau. Kau berhak tentukan yang terbaik untuk diri kau sendiri. Kau pergi lah kalau kau mampu tenangkan fikiran aku"

"Terima kasih, Hani" Aku melemparkan senyuman manis kepada Hani. 

AMORE VELENOSO Where stories live. Discover now