Worst of You || chanbaek

35 - burası byun baekhyun'un sevgilisi park chanyeol'e aittir

yazar notu: başlarda biraz dramımız mevcuttur ama sonlara doğru her zamanki gibi eğleniyoruz efenim, iyi uçuşlar diliyorum

***

Benim için tek bir şey affedilemezdi, hataların tekrar edilmesinden nefret ediyordum. Hayatım boyunca ilk hatalarını affedip ikinci hataları yüzünden çile çektiğim insanlar sayesinde güç kazandığım doğruydu. Ama bu daha fazla hataya yer vereceğimi göstermiyordu.

Heejin'i yıllar sonra tekrar karşımda gördüğümde aklıma getirdiğim her şey bundan ibaretti. Yıllar önce benim emeklerimle bulunduğu konumu kazanmış ve yıllar sonra onun yüzünden küstüğüm hayalime yapımcı olmak için karşımda duruyordu. Bu benim için affedilemez ve bahanesi bulunamaz bir tesadüftü. Öfkeden kırmızıya dönmemin de, yumruklarımı sıkarak geriye doğru adımlar atmamın da sebebi buydu. Bana acıyarak veya mahcup bakıyordu ve ben bundan nefret etmiştim. Bir hatanın daha tekrar edilmesine izin vermeyecektim, onu affetmeyecektim.

"Baekhyun? Nereye-"

Chanyeol'ün ne heyecanına ne de sürprizlerine odaklanacak bir halde olmadığım için arkamı döndüğüm gibi kimseye bir şey söylemeden odadan ayrılmıştım. Heejin -sahne adıyla Yejin- beni karşısında görünce hiçbir şey söylememiş, sadece şaşkınlıkla ve biraz da hüzünle bakmıştı gözlerime. Buradan çıkıp gitmemi 'kaçmak' olarak adlandırmasından deli gibi korksam da umrumda değildi. Hayatım son zamanlarda fazlasıyla yolundaydı ve bozmasına izin vermek istemiyordum.

Evet, kaçıyordum.

"Baekhyun! Bekle!" Stüdyo binasından ayrılıp arabama binecekken Chanyeol'ün telaşlı sesiyle duraksamış, sinirlerimi saklamak için derin bir nefes almıştım. Arabanın kapısını açmama izin vermeden beni durdurduktan sonra endişeyle gözlerime bakmıştı. Daha önce defalarca kez beni kırdığını düşündüğü için bir kez daha bunu yaşatmaktan korkuyordu. Bunu çok net anlayabiliyordum. "Özür dilerim sevgilim. Ben... Sana sormadan böyle bir şey yapmamalıydım. Kötü anılarını hatırlattım, değil mi?"

"Chanyeol." Beni tahminlerimde yanıltmadan karşımda kendini affettirmeye çalışması şimdiden yormuştu. Bütün algılarım Yejin'de kalmıştı ve şu an Chanyeol'e kendimi açıklayabileceğimi sanmıyordum. "Bir hata yapmadın. Ama bunu yapmak istemiyorum. Lütfen, biraz yalnız kalmama izin ver."

Tekrar arabanın kapısını açmak için arkamı döndüğüm sırada bileğimi kavrayıp ona dönmemi sağlamıştı. Kaşları endişeden birleşmişti resmen, bu hali daha çok üzüyordu. "Tamam, tabii ki yalnız kalabilirsin. Ama önce bana kızmadığını söyle. Yani... Sürprizi görünce çok sevindin ama yapımcı odaya girince-"

"Oydu." Bileğimi elinden kurtarıp sözlerini yarıda kestim. Meraklı bir sessizliğe bürünmüştü. "O kadın, yarışmayı kaçırmamı sağlayıp benim şarkımla yarışmayı kazanan kadın, Yejin'di." İsmini hala nasıl anmam gerektiğini bile bilmiyordum ama iki ismi de umrumda değildi. Gerçek adını andıkça benimle paylaştığı mutlu anılarıyla beraber beni aptal yerine koyuşu aklıma geliyordu. Sahne adını ise hiçbir yerde görmemek için aylarca televizyon izlememiştim. Adını değiştirmesi karakterini değiştirebileceği anlamına gelmiyordu. Emindim ki yapamamıştı da zaten.

Karşımda kaskatı kesilince herhangi bir tepki vermesini beklemeden arabama binmiştim. Gitmemi bir kez daha engellememişti. Ne hissettiğimi çok iyi biliyordu çünkü. Bu hissi birkaç ay önce Yubin ve Donghae gözleri önünde karşı karşıya geldiğinde yaşamıştı. Ben de o gün onu bütün kırıklıklarından kurtulması için yalnız bırakmıştım. Bu yüzden Chanyeol, benim diğer eşimdi. Bana tek bir soru daha sormadan yalnız kalmam için anlayış gösterebiliyordu. İçinde savaştığım bütün karmaşalara rağmen hala tutunabileceğim bir 'iyi ki' vardı hayatımda. Bu yüzden şanslıydım.