Do celu

Rozdział 26

                                               Rozdział 26

"Bo ludzie nie rozumieją że, 

idą w przód i patrząc w tył

wkońcu się wywrócą."

- Cmentarny Johny 

PRZECZYTAJ NOTKĘ NADOLE ! 

                                            Kate 

- Cholera 

Koło mojego konia stały teraz dwa inne czarny ogier Archera i nieznany mi drugi. Ale to nie o konie chodziło obok stał Archer i James.  Miałam ochotę odwrócić się na pięcie i uciec gdzie pieprz rośnie ale nie mogłam bo Archer i James patrzyli na mnie. 

W tym momęcie chciałam się zapaść pod ziemie kiedy pomyślę ze ON widział jak walcze. Miałam wielką nadzieje ze nie obserwowali za długo. Wiedziałam ze James jest niebezpieczy i jesli połączył moje umiętności z łowcą było by po mnie ale również po chłopakach. Chciałam upaść i zanieść się płaczem bezsilności. 

Przełknełam gule w gardle i podeszłam do Archera i Jamesa ale kiedy byłam kilka kroków od nich James powiedział coś wkurzony i wsiadł na konia i odjechał. 

Każdy kto mnie widział musiał być pewien ze jesteś pełnią szczęścia ON odjechał i miejmy nadzieje ze nie pojechał na mnie donieś. Ale i tak uśmiechałam się szeroko z ulgi ze nie będe musiała się zmierzyć z moim koszmarem. 

- Na mój widok się tak cieszysz ? - usłyszałam głos Archera

Było mi głupio ze podsłuchałam jego rozmowę z babką i generałem ale taka moja natura. Z jednej strony miałam ochote go wykpić ale też się cieszyłam ze jest tutaj. 

- Wmawiaj sobie dalej. 

Archer nic nie odpowiedział tylko przybliżył się do mnie i dłonią dotknął policzka na którym krew już skrzepła. 

- Ukarzę tego kto to zrobił. 

Wiedziałam ze Archer mówi poważnie ale sama potrafię się obronić i nie musi się o mnie martwić.

- Archer już go wystarczająco poniżyłam. 

- Widziałem ale i tak jestem zły ze ktoś cię skrzywdził. 

- Archer nie potrzebuje rycerza w złotej zbroi

- Masz za to ksiecia na czarnym koniu

- Jak na razie to ja ci ratuje życie

Oboje się zaśmialiśmy. Dopiero teraz zauważyłam, że Archer dalej trzyma dłoń na moim policzku. 

Pomimo ze staliśmy bardziej na kraju to i tak wiele par oczu było wpatrzonych w nas. Szlak już widze jak mają mnie za dziwkę księcia. 

- Musze to oczyścić - mówiąc to wskazałam na policzek i odsunełam się od niego 

- Okay, ja mam sprawę do generała ale również do ciebie wiec jakbyś mogła zaczekać to razem wrócimy i porozmawiamy. 

- Okay

Ja udałam się w stronę studni na skraju lasu i po kilka ziół obok niej.

Kiedy bawełnianą szmatką czyściłam ranę podszedł do mnie wysoki i dobrze zbudowany mężczyzna. Widziałam na jego twarzy i dłoniach wiele blizn. Mógł mieć ponad 40 lat ale było widać ze jest doświadczony przez życie. Zauważyłam że oczy są puste albo po stracie nadziei lub bliskich.