Chase and Shots

Chapter 35

"Can you make it fast? I am getting late," I said, rushing Brent. My boy friend.

"Why didn't you bring your car anyway?"

"It's under maintenance."

"You just made me your driver honey," he playfully snapped my shoulder.

"Sorry, I'll get even with you next time."

Ngayon ang unang araw ng internship ko sa isang malagong kompanya umano dito sa Malaysia. Gustuhin ko mang lumipat sa ibang organisasyon, hindi pwede dahil hawak ng unibersidad na kasalukuyan kong pinapasukan ang desisyon para sa amin.

Ang gusto ko sana ay makasama si Brent. But unfortunately, we will gonna have our individual training to a different organization.

"Good morning," I said while showing the guard my uniform's name tag.

He greeted back in his language, then welcomed me inside.

Literal na tinakbo ko ang distansya mula sa bukana ng entrance at elevator. Mabuti at sa mismong tapat ng kompanya ako inihinto ni Brent. Kahit papaano'y may konting oras pa rin na natitira para sa akin bago magsimula ang orientation.

Nasabihan pa naman kaming pumunta tatlumpong minuto bago ang naturang meeting ngayon. But I woke up late, and still sober from the party last night.

"Excuse me," I almost bump into someone. Good thing, I keep out of the way on time.

Wala na sa tamang pwesto ang sling bag na nakasukbit sa balikat ko. Dumudulas na ito sa aking braso, ganoon din ang envelope na dala. It had my important documents. If I happened to drop this one, then it will surely be the end of my dream.

I am only being hyperbolic here. Pwede pa rin naman akong kumuha ng panibagong mga dokumento. Ang ibig kong sabihin, kung haharap ako sa HR na walang balang dala, parang nakakahiya naman sa parte ko at unibersidad na pinapasukan. I am bearing my school's reputation here. I came from a prestigious international business school and I can't let the university down just by a simple mistake.

Dapat ganyan ang inisip ko kagabi bago sumama kay Brent para magwalwal. It is all my fault!

Naiiyak kong kinagat ang aking pang-ibabang labi at mas binilisan pa lalo ang takbo hanggang sa loob ng elevator.

Nagtatakang napapatitig ang mga empleyadong nakasabayan ko. May isa pang lantaran akong pinasadahan ng tingin. Pagkuwa'y umiling-iling.

Bakit, masyado bang maiksi ang skirt? It was our school's standard uniform for interns.

"Selamat pagi," I greeted. It basically translates to the word 'Good morning'.

She greeted back in a very formal tone.

Sa apat na taong paninirahan dito sa Malaysia, bilang pa lang ang mga salita ng mga taga rito na natutunan ko. I don't push myself hard enough to learn their language because in my school, most of the students talk english. And my friends, if not Filipino, they are all english speakers. Naging kampante ako na pati sa trabaho, ingles din ang gagamitin. Nakalimutan kong ikonsidera ang katotohanang kapag nasa labas na ng unibersidad, iba't-ibang klase ng tao ang aking makakasalamuha.

Baka hindi ako magtagal dito pagkatapos ng graduation. I might end up flying to US or going back to Philippines.

I thought I'll be staying to Donia Alicia until graduation. Pero hindi ko naman inaasahang aalis din pala ako.

One time, while scrolling through my social media account, I happened to see an information about this international school in Malaysia. They were open for entrance exam. Out of boredom, I tried my shot. Wala sa isipan ko ang kagustuhang pumasok sa naturang unibersidad. Hindi ko naman alam na makakapasa ako. It was once in a lifetime opportunity, so I grabbed it. Medyo mahal ang tuition. Pero may scholarship naman ako galing sa mismong paaralan. Kahit papaano'y nababawasan ang pasanin ni mommy at daddy.