Chase and Shots

Chapter 15

"Gaano kayo kadalas bumisita rito?" kuryuso kong tanong habang pinapasadahan ng tingin ang asul na karagatan.

Umabot na rin ng ilang minuto ang aming paglalakad. Medyo nakakalayo na sa mansyon.

"Hindi naman gaano. Tuwing summer lang at minsan semestral break, kagaya ngayon."

"Ano ang madalas niyong ginagawa rito?" lumipat ang aking tingin sa kanya.

He's only staring at the sand ahead, with his finger playing on his lips. Hindi niya alam kung gaano katinding torture itong ginagawa niya sa akin.

I felt like a sinner. Pakiramdam ko'y isang malaking pagkakamali ang makita siyang ganito. I deserve to be caged, because what he had been doing is really illegal. I found him so attractive and it was too much for me. Nakatingin lang, pero nag-iinit na ang katawan ko at wala ako ni isang ideya kung para saan ito.

Why do I have to feel this?

Ni minsan ay hindi ko ito naramdaman kay Nolan. Kahit pa sabihing gustong-gusto ko siya.

"Ano naman ang madalas niyong ginagawa?" I asked, averting my attention to something else.

"Fishing, volleyball, random playing and so on?" nagkibit balikat siya.

"Fishing? Literal na sasakay ng bangka at mangingisda?"

Tumango lang ito.

Kaya nila 'yon?

"With a supervision of an adult?"

"We are all adult."

"So kayo-kayo lang ng magpipinsan ang pumapalaot?"

"And Nic..."

"Hindi ba nakakatakot?"

"The first try is really scary, especially that we're only eighteen that time. But now is a different story. We eventually learned to be brave," he smiled a bit.

Nakatuon lang ang kanyang tingin sa daan. Animo may iba pang iniisip bukod sa pagbabalik-tanaw sa nakaraan. Ginamit ko ang pagkakataon para kunan siya ng litrato. I brought my camera close to my right eye and took few photos of him. He was effortlessly handsome in every angle. Pointed nose, curved lips and expressive eyes, he is the only person perfectly made for my lenses.

Wala sa sarili akong napangiti. Nagkataon namang lumingon siya. Kaya nahuli sa akto ang ginagawa ko.

I immediately put my camera down and looked away.

"What was that?" he asked in baritone.

Hindi ako sumagot. Nanatili lang nakatingin sa kabilang direksyon na animo walang naririnig.

"Magnanakaw ka na pala ng litrato ngayon Petrina?"

Wala pa rin akong imik.

Hindi dahil walang maisagot. It was the other way around. Ang problema lang ay nawalan na ako ng lakas na magpaliwanag pa. I think I'll just mess things up if I talk and defend myself. Wala nang halaga ang pagmamalinis dahil nakita niya mismo ang aking ginawa.

"Let me see your shots."

I immediately took a step backward.

"Buburahin mo lang e," parang batang tugon ko.

"Let me see. Baka may magustuhan ako. I might ask you to print it out."

Nagdududa ko siyang tinitigan. Talaga lang ha? Knowing how private he was, I doubt if he'll really let me keep his images. Siguradong buburahin niya lang ang lahat ng kinuha ko.