စိတ်ရဲ့ အလှည့် | မြန်မာပြန် |

အ​ရှေ့ကို​ ​လျှောက်ပါလို့ အ​နောက်ကိုတဲ့​ မျှော်လိုက်ရင်

Unicode

ဇာတ်လမ်းရဲ့ အပိုင်းအစ တချို့ကို ​ရေးဖို့ အ​ဖေ့ ကွန်ပျူတာကို အနည်းအကျဥ်း သုံးပြီး အဓိကအားဖြင့် ကျွန်မရဲ့ ဖုန်းနဲ့ ဒီဇာတ်လမ်း​လေးကို eighth grade မှာ ကျွန်မ စ​တင်လာခဲ့တာ ငါးနှစ် ရှိသွားပါပြီ။ဒီဇာတ်​ကောင်​တွေဟာ ကျွန်မ နှလုံးသားရဲ့ အထူးနေရာတစ်​နေရာမှာ အမြဲ ရှိ​နေမှာ ဖြစ်ပြီး ဒီဇာတ်လမ်းကလည်း ထို့အတူပါပဲ။ဒါ​ပေမဲ့ အဲဒီအရာ​တွေ အားလုံးထက်၊တကယ့် လူသား​စင်စစ်တွေ၊ခုန်​​နေတဲ့ နှလုံး​သား​​၊သက်ဝင်​​နေတဲ့ စိတ်​​နဲ့ လူ​တွေက ဒီ ဇာတ်လမ်း​ကို ဖတ်ခဲ့ကြ၊ခံစားခဲ့ကြတယ် ဆိုတဲ့ အချက်၊အဲ့ဒီအချက်က ကျွန်မကို အံ့အားသင့်စေတယ်လို့ ထင်ပါတယ်။

ဇာတ်သိမ်းတစ်ခု​​​ရေးမယ်လို့ ကတိကဝတ်​ထားခဲ့တာ ကျွန်မ သိပါတယ်။ဒါ​ပေမဲ့ ရိုးရိုးသားသား ဝန်ခံရရင် ဇာတ်ကို ဘယ်လို သိမ်းဖို့ ရည်ရွယ်ထားခဲ့သလဲ ကျွန်မ မမှတ်မိ​တော့ပါဘူး။​မသင့်​​လျော်မယ့် ဇာတ်သိမ်းတစ်ခုကို မသိလိုက်ဘဲ ​ရေးမိ​တာမျိုးကို သတိထား​​ရှောင်ရှားဖို့ နောက်ဆုံး အပိုင်းတချို့ကို ကျွန်မ အပူတပြင်း ပြန်ဖတ်ခဲ့ပါတယ်။ကတိတည်ဖို့အတွက်နဲ့ အဓိပ္ပါယ်မဲ့တဲ့ ဇာတ်သိမ်းတစ်ခုကို ကျွန်မ​ရေးခဲ့ရင် စာဖတ်သူအတွက် တရားမှာ မဟုတ်ပါဘူး။

ကျွန်မ​ ​ရေးထားခဲ့တဲ့ ​နောက်ဆုံးအပိုင်း ​နောက်ဆုံးစာ​ကြောင်းကို စာဖတ်သူ ပြန်ဖတ်ကြည့်မယ်ဆိုရင် ဇာတ်လမ်းကိုယ်တိုင်ရဲ့ ဇာတ်သိမ်းတစ်ခုကို ​တွေ့ပါလိမ့်မယ်။

"ကမ္ဘာ​​လောကကြီးထဲ သူတို့ အပြည့်အဝ အချိန်​ရခဲ့ကြတယ်"

အဲဒီ အမြဲ ​ပျော်ရွှင်စွာ​နေထိုင်သွားကြ​လေ​တော့သတည်းကို ​အဆုံးသတ်မှာ သူတို့ ရချင် ရခဲ့ပါလိမ့်မယ်။ဒါမှမဟုတ် အရာအားလုံး ဖောက်ပြန်ပျက်ပြားသွားချင် သွားပါလိမ့်မယ်။ဘဝက ​ဆောင်ကြဥ်းလာတဲ့ ဒီလှိုင်း အတက် အကျ​တွေအကြားမှာလို့ ကျွန်မတို့ ​ပြောကြသလို တစ်​နေရာရာမှာ သူတို့ ရှင်သန်​​ချင် ​ရှင်သန်နေကြပါလိမ့်မယ်။

ဒီဇာတ်လမ်း​လေးရဲ့ ဇာတ်သိမ်းက ဇာတ်လမ်းကို ကျွန်မ လက်လွှတ်ခဲ့ပုံ အတိအကျပါပဲ။​ကောင်း​မွန်တဲ့ ဇာတ်သိမ်းခြင်း​တွေဟာ သူတို့ ​ပျော်ရွှင်ကြတာ၊သကြားလုံး​တွေ အများကြီးစားကြတာ၊​ဝဝကစ်ကစ် က​ဝေက​လေး​လေး​တွေကို ​မွေးစားကြတာလို့ ​တွေးပြီး (၁၄) နှစ်သမီးအရွယ် ကျွန်မက ဒီဇာတ်သိမ်းနဲ့တင် မ​ရောင့်ရဲ နိုင်ခဲ့ပါဘူး။