" Babası tarafından terk edilen bir kız...
İnsanlara güvenemeyen Dağ Kızı AKSA...
Dağ'da ansızın karşısına çıkan Aşk,
Aşk ile birlikte gelen GÜVEN... "
Not:
- Sürç-i lisan ettiysem affola...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Türkiye de annemi defnedip Amerika'ya döndüm. Okulumu bitirmiştim. Bir kaç sene işte çalıştıktan sonra bırakmıştım. Yeteri kadar hatta fazlası ile birikim yapmıştım çünkü. Artık çok uzaklardaydım. İnsanlardan yavaş yavaş uzaklaşıyordum. Yedi yıl geçmişti aradan. Anneme verdiğim sözü tutuyor, dediğini yapıyordum...
Başta da dediğim gibi okyanuslara çevrili, dağlarla dolu dünyada, dağda yaşıyordum. İnsanlardan nefret ediyordum. Annemin de sözünü tutmuştum. İnsanlardan uzak bir yerde kalıyordum. Dünyanın bir dağında...
Evet, ben Aksa. İsmimin anlamı gibi dünyanın en uzak yerinde, insanlardan uzak bir dağda kalıyorum. Yaşım yirmi sekiz. Dört yıldır bu dağlardayım. Burada iki katlı, kendim yaptırdığım bir evim var. Evimin terasını tarla niyetine kullanıyorum. Baktığım üç inek ve beş adet de tavuğum var. Bir de en çok güvendiklerim, Aslan ve Kahraman. Aslan bir Sibirya kurdu. İsmini ben koydum. Aslan gibi cesur bir köpek olduğu için. Kahraman ise kangal köpeği. Adını hep kahramanlık yaptığı için koydum. İkisi de üst düzey eğitimli köpekler. Hem beni hem de evimi koruyorlar. Kendimi korumak için ise belimde bir hançer bir tane de silah var. Evde ise tüfek ve bir adet yedek silah var.
Ben bu zamana kadar hiçbir insana güvenmedim. Son güvendiğim kişide maalesef ki hayatını kaybetti. O gittikten sonra hayvanlarla, bitkilerle konuşuyor, onlara içimi açıyorum. Onlar en azından beni terk etmiyor, güvenimi kırmıyor, yalan söylemiyor ve beni hep korumaya çalışıyorlardı. İnsanlar bir hayvanlar kadar olamamışlardı maalesef ki...
Bu dağ da yaşayacaktım her şeyi. Sevinci, acıyı, korkuyu, endişeyi, mutluluğu... Hatta ilk kez kapımı çalan aşkı. Aşk ile birlikte gelen Güveni... Bu dağ anlatacaktı bütün gerçekleri. Bu dağ gösterecekti bana her şeyi...
Hazırlanıp dışarı çıktım. Aslan ve Kahramanla biraz oynadıktan sonra onlarında yemini ve suyunu koyup ineklerimin yanına girdim. Güzelce sağdım. Bolca sütüm olmuştu bugün. Otlarını ve sularını önlerine koyup çıktım. Süt şişelerini tutup eve gidiyordum. Yanıma hemen Kahraman geldi. Havlamaya başladı. O sadece tehlike sezince havlardı. Hemen eve sütleri bıraktım. Belimden tabancamı çıkarıp elimde hazır bir şekilde Kahramanın götürdüğü yere gidiyordum. Aslan evdeydi. Evi koruyordu... Kahramana bakıp "Oğlum yine hangi hayvanı gördün?" Bu sıralar hayvanlar çok gelip gidiyordu buralara. Yine öyle sandım ama değildi... Havlıyordu. "Hayvan mı yoksa insan mı oğlum? Eğer insansa iki kere havla." İki kere havlamıştı. Bu insandı...
