Hayatı kısıtlanmakla geçen Gökyüzü, nadir bir hastalığa yakalandığını öğrenir. Daha önce bir kez olsun yaşadığını hissetmemiştir, hapsedilmiş bir kuş gibidir ve Özgür, ona kanat çırpmayı öğretecektir. Fakat Gökyüzü, sırf özgür olabilmek için çıktığı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar.
°°°•••°°°
Tercih ve tecrübe; birbirine benzeyen ama bir o kadar da alakasız iki duygu.
Tercihlerimiz, yaşanılacak tecrübeleri doğururdu. Bir tercihte bulunmak için onu istemek gerekmezdi; zorunlu tercihler de vardı, tıpkı zorunluluklardan doğan tecrübeler gibi. Tercihte bulunmak, tamamen bireyle ilgiliydi.
Tecrübe ise az veya çok olarak değil de, iyi ya da kötü olarak ayrılırdı. Tercihlerin sonu tecrübelerdi, insan kendi tecrübesini kendi tercih ederdi.
Tıpkı ailemi yok sayarak, hiç tanımadığım bir yabancıyla özgürlüğüm uğruna savaşmayı tercih etmem gibiydi.
Bu yolun sonunda iyi ya da kötü tecrübeler edinecektim, bunu biliyordum. Mutluluk ya da acı, önümde beni bekleyen her ne ise bu sabah Özgür'e attığım her adımda daha da kucak açmıştım onlara.
Derin bir nefes alıp anneme el salladım, karşılık olarak yarı öfkeli, yarı üzgün yüz ifadesiyle bana bakıyordu. Bunu umursamamaya çalıştım, çünkü biliyordum ki, haklıydım. Artık geri dönüşüm yoktu, bir karar vermiştim ve sonuna kadar savaşacaktım. Kendim olmak ne demek öğrenecek, başkalarını umursamayacaktım.
Önüme döndüm ve elimde çekiştirdiğim bavulumla ilerlemeye başladım, arkama bir kez daha bakmayacaktım. Önümde aydınlık ve özgürlük dolu bir gelecek vardı, karanlık ve baskı dolu bir geçmiş değil.
Adımlarım hızlanırken güvenlik kontollerinden geçtim, Özgür biraz ileride, duvara yaslanmış beni bekliyordu. Durdum. Göz ucuyla ona baktım, geri dönüyordu. Babam gelmediği için daha rahattım, annem telefonla olanları ona anlatmıştı.
Nefesimi dışarı verip üzerimdeki montu çıkardım ilk, yere attım ve ardından sweatshirtüm için de aynısını yaptım. Bavulu elime geri alırken adımlarım hızlandı ve ona doğru koşmaya başladım, özgürlüğüme.
İki hafta önce Özgür ile bir plan yapmıştık, her şeyi geride bırakmam gerektiğini söylemişti. Bu yüzden aileme yurt dışı yalanını söylemek zorunda kalmıştım, beni Anıl'ın yanına yüksek lisans yapmaya gidiyor olarak biliyorlardı.
Geçen hafta diplomamı almış, üniversiteden dereceyle mezun olmuştum. Daha önce yaptığım lisans başvurusu onaylanmıştı, aslında yalanım gerçekti fakat ben gitmemeyi tercih etmiştim. Annemin gideceğim okul dahil her şeyden haberi vardı fakat başvuruyu iptal ettiğimi bilmiyordu, yeni bir hayata atılacağımı da.
Hiçbir şeyden haberleri yoktu, eğer söyleseydim kalan zamanımı hastaneye hapis olarak geçirirdim. Bundan emindim, annem dışarısının tehlikeli olduğunu söyleyip duruyordu zaten. Bilmiyordu ki, asıl tehlike kendi evimdeydi.
