She's My Boyish Girl

Chapter 76

***

Zavier Yutsuko

Umalingaw-ngaw ang nakakabinging putok ng baril sa buon sementeryo. Kanya-kanyang yuko ang lahat at ang iba ay tumakbo papalayo. Sino 'yun?! Ang tao bang pumatay kay Jiro?! Kinuha ko ang nakasuksok na baril sa aking pantalon.

Fuckers, you're really testing my patience huh? Oxford? Oxford? Where the hell are you?! Inilingon lingon ko ang aking ulo para makita si Oxford, I'm sure nakayuko 'yun. Pinagbutihan ko pang maghanap sa kanya.

Asan ka na ba? Asan ka na?! Ayun! Tinakbo ko siya at niyakap sa kanyang likod. "Asan ka ba nagpupupunta?!" nag-aalalang sigaw ko, hinarap niya ako at hinawakan ang dalawa kong pisnge at inangat ang ulo ko.

Tumitig ako sa mukha niya. Grabe, nahiya talaga ang mga pores sa pag-appear sa mukha niya. Ang kinis eh, tapos ang puti pa. His eyes are very mesmerizing na punong puno ng pagmamahal.

"Halika na, it's dangerous out here. Baka umatake na naman ang sniper," aya ko at hinila na siya. Pero napansin kong hindi siya gumagalaw. "Why? May problema ba?" tanong ko sabay tingin sa kanya.

"I- i d-didn't s-save h-him," nauutal nitong sagot, automatiko akong napatingin sa likod niya. It was there, one of my men is lying on the ground while his neck is oozing with blood. Fuck, they are moving their asses.

"Let's go," seryoso kong tanong at hinila siya papalayo. Tumakbo na kami nang may nakita akong grupo ng mga naka-itim.

"I feel like I'm the damsel here," biglaang sabi niya napalingon ako sa kanya. His face was crumpled, halatang 'di gusto ang nangyayari. I chuckled. "Don't 'ya worry, Ri. Kahit ano man ang sabihin nila sa'tin, we know who's the guy between us, diba?" he tsked.

Bakit? Well, I'm not treating him like this para iparamdam sa kanya na mahina siya. I'm doing things, kasi natatakot akong mawala siya sa'kin. Mawala na ang lahat 'wag lang si Oxford ko, hindi ko kakayanin.

"Let's go home, hindi pa safe dito, Zavier. Baka ikaw ang taget nila," sabi niya at lumingon-lingon pa sa paligid at pinapasok na ako sa loob ng van. The van is color white, at ang upuan is palibot sa buong space.

May maliit na table sa gitna at ang ilalim ng upuan na may itim na foam ay mga cabinet na kulay brown at may malilit na parang door knob na hindi nati-twist. He sat beside me and breathed heavily.

"I wonder, kung paano mawawala ang gulo sa mundo mo 'no?" tanong niya na nakasandal ang batok sa sandalan ng upuan.

My heart skipped a beat and I looked at him with my sad eyes. "Are you tired of coping up with my world?" I asked with such a low voice. Bigla siyang napabangon na tila nakarinig ng malaking bell sa tenga niya.

"What?!" pagalit niyang tanong. A lot of emotion poured in my heart, it aches a lot just thinking of him letting go of me because he can't do it anymore. Sobrang sakit, nakakapatay ng puso at sistema.

"Are you out of your mind?!" his face is now red at nakakuyom ang kamao niya, his chest now is rapidly going up and down. I focused on the sound of the tires hitting the rough road. Bakit niya kasi kailangang itanong 'yun?

My thoughts are clouded with a lot of possibilities. Like, iiwan na ba niya ako? Maghahanap na ba siya ng iba? Nagsasawa na ba s—