She's My Boyish Girl

Chapter 36

***

Zavier Yutsuko

MISSING a person is not an accident. The feeling of longing was a burden to each one of us. Admit it.

"Pa, cmon. I need to go!" Asik ko. Pero kumunot lang ang kilay niya. Medyo, marahas na ibinigay niya sa'kin ang isang clipboard.

"Don't be such an irresponsible person, Zavier! You have a lot of things to do! Look at that!" Tinuro niya ang clip board na schedule ko.

"I'm not allowing you to go back to the Philippines if you don't finish those things!" Galit niyang sigaw.
Napayuko na lang ako. Alam ko rin namang kasalanan ko dahil nalaman din ni Papa ang gulong ginawa ko. And besides, wala ko rito kung sana hindi ako bumalik.

This also serves as my punishment too.

Papa is like this. Business is Business. Work is Work. Magkaiba ang personal na buhay sa trabaho mo. Hindi palaging mabait si Papa sa akin, pag mali ang ginagawa ko, hindi niya kinukunsinti tinatama niya ako. Tinatamad niya ako not in the way na sasaktan niya ako.

I sighed. "Fine Pa," malungkot na sabi ko. Pumunta na ako sa opisina ko. I brushed my hair out of frustration. Kailangan kong tawagan si Mrs. Cantrell. Kinuha ko agad ang cellphone ko. I dialed her number na sinave ko. Agad naman itong sinagot.

[Hello, Hija?]

"Ah, ma'am I'm sorry. I can't make it, my schedule is so hectic. I'm very very sorry, just tell Oxford that I can't go there. I know he'll understand," walang ganang paumanhin ko.

'Yung katawan ko, 'yung puso ko, 'yung utak ko gustong gusto umuwi! But I can't! Fudge!

[Hija, please?] Ramdam ko ang senseridad sa tono ng boses niya. Napalingon ako sa pino ng bumukas iyon.. it was Papa Jo.

I mouthed, what do you want Pa? Then he answered, you can go. I smiled and run towards him. Niyakap ko siya. I mouthed thank you, may kausap pa kasi ako eh hindi ko pa naibababa ang tawag.

Papa Jo and my Wowo is similar. Mas magaan pa ang loob ko sa kanila kaysa sa sariling kong ama.

Nagpaalam na siya, dahil siya na lang ang mag-aasekaso ng business problems ko. Ang swerte ko talaga sa kanya. Bumaling naman ako sa katawag ko. I secretly smiled at the thought na uuwi na ako.

I'm coming...

"Alright ma'am, I'm on my way."

-

Habang nag-da-drive ay napapaisip ako. Bakit ba gan'to ang ginagawa ni Oxford? Why does he live like a stupid person? Bakit hindi na lang siya maging masaya? Bakit pa niya pinapahirapan ang sarili niya? He doesn't need to do that!

Matapos ang ilang oras na sakay sa eroplano ay agad akong pumunta sa address na ibinigay ni Mrs. Cantrell. Ang bahay nila. Walang pahinga, byahe lang nang byahe. Jahe, takteng Oxford 'to babatukan ko 'to mamaya.

Matapos ang ilang minuto, nakarating ako sa isang malawak na mansion. Everything is painted with white, it almost looks like a palace.

May glass sliding soor, puti ang pintura, at maganda ang disenyo na ang angkop sa panahon ngayon. Okay this is it!

Third Person

(Before Zavy left Europe...)

Sa malayong lugar ng Bulacan, nagtatago doon ang mga masasama ang budhi sa isang tagong bahay sa bayan na ito

"She will go back to the Philippines, ano ang gagawin natin? Susugod na ba tayo?" Masigasig na tanong ng isa sa mga kasama nila sa kanilang 'boss'.

Tumikhim ito. "Not yet, kailangan nating humanap ng magandang pagkakataon," seryosong saad nito.