She's My Boyish Girl

Chapter 87

***

Zavier Yutsuko

Rinig na rinig ko ang malakas na tambol ng puso ko. Excited na nakatingin naman si Kiara sa bintana, habang si Keana naman ay tahimik na pinagmamasdan ang bintana rin. Napahawak ako ng mahigpit sa aking jacket at bumuntong hininga.

Malapit na, malapit na malapit na. The plane just departured. From Japan to Manila. And no one knows how excited I am. Kanina ko pa pinipigilan ang pagngiti ko, fudge I can't help it! "Hoy! Ano? Umaandar na naman ba ka-cornyhan mo?!"

Ang ganda ng view, sunset na kasi. Naghahalo na ang kulay kahel at itim sa kalangitan. Nilingon ko siya. Sigurado, tutuksuhin na naman ako nito, ano pa ba ang aasahan ko?

"I'm just thinking of how to push you to your death," sabi ko na parang wala  lang. Umiwas ako ng tingin sa kanya, and I heard her groaned.

"Demon ka talaga!" hindi na ako umimik pa. Mas lalo lang lalala kapag pinatulan ko siya.

-

I am now standing in front of our building. Tahimik na ang buong eskwelahan, at kakaonting estudyante na lang ang nakikita kong napapadaan dito. It's already five in the 6 in the afternoon.

Matapos naming lumapag sa airport, ay hinayaan ko ng si Kiara at Keana na dalhin ang mga gamit ko.

Huminga ako ng malalim at nagsimula ng ihakbang ang aking mga paa sa hagdanan.

Matapos ang ilang minuto ay nakarating na ako sa harap ng pinto ng rooftop. Natawa naman ako sa sarili ko. Really, Zavy? Ganun ka talaga ka excited?

I opened the door without any hesitation. Agad na binati naman ako ng medyo may kalakasang hangin at nilipad pa ang buhok ko. Napatingin ako sa paligid, at napangiti nang makita siya na nakalagay ang dalawang siko ss railings ng rooftop habang nakatingin sa ibaba.

I didn't call him. Pero mabilis na tumakbo ako at niyakap siya ng sobrang higpit. As in napakahigpit.

"I miss you so much, Oxford! I miss you so much!" halos maluha ako sa kagalakan na nararamdaman ko. But he didn't move, pero hinayaan ko pa rin ang sarili kong yakapin siya.

But he harshly removed my hand. At hinarap ako.

Hindi makapaniwalang tinignan ko siya. "W-why? D-didn't you missed me?" naguguluhan kong tanong.

Umiling siya and my hands started to tremble, at nanghihina ang mga tuhod ko.

"I'm tired of us, Zavier," he said staring coldly at my eyes.

Napaawang ng kaonti ang bibig ko at bahagyang napaatras. Mali lang ang pagkakarinig ko hindi ba?

"What?!" ulit ko. My mind is not working anymore. Tila iniiwasang iabsorb ng isip ko ang sinabi niya.

Tinignan niya ako ng malamig, and his face didn't even showed any single expression. "I said, we're over,"

"I-i don't understand!" naguguluhan kong ani.

He sighed and looked away. "I'm tired of you, Zavier. I'm tired of staying behind your shadow, I'm tired of waiting for you to come back, I'm tired of letting you flew while I'm here hopelessly and helplessly waiting for you, I'm tired of thinking what's the purpose of my life in your existence," sabi niya na punong puno ng hinanakit. Umiling ako.