She's My Boyish Girl

Chapter 2

***

     Zavier Yutsuko     

MANY of you may ask, bakit pa ako nag-skate board kung pwede ko namang gamitin ang sasakyan namin. To answer that, ayaw ko. I'm not like those petty creatures who's trying hard just to prove something. And besides, maganda ang hangin. Late nga lang ako.

Why would I waste some gas kung pwede nga lang lakarin ang school namin. I just think practically.

Few meters from the grounds of our school, kita kong papasara na ang kulay puti naming gate. Which is electrically controlled doon lang sa loob ng guard house. Binitbit ko ang skateboard ko and ran as fast as I can.

"Hep! Hep! Manong! Papasok!" I stopped him while I'm raising my free left hand and catches my breath. Agad na nangunot ang noo nito at ang sama na ng tingin sa'kin.

"Oh? Ikaw na naman, Zavier? Letse ka talagang bata ka! Hindi ka pa rin nagbabago! Anong petsa na oh?" Singhal niya sa'kin at napabuga na lamang ng hangin. "Sige na pumasok ka na, late kana sa klase mo, bata ka." Tumango ang waved him goodbye.

Well, I'm not Zavier if I'm and early bird. Isang himala lamang kung maaga akong papasok. Napatakbo na ako at dumaan sa hallway patungo sa second floor nandoon kasi yung room ko. Bawat classroom na nadadaanan ko ay tahimik na at nag-uumpisa nang mag-lecture.

While me? Ito late lang naman ng konti.  Hiningal ako ng kaonti nang makarating ako sa harap. May kalakihan itong building namin, 10 classrooms per floor, tsaka medyo mahaba ang hagdan wala ding elevator. Pinihit ko agad ang siradura ng walang katok-katok.

"Salvad--" masamang tingin agad ang bumungad sa'kin nang mabuksan ko na ito. Hilaw na ngumiti lang ako kay Ma'am. "Good morning po!" Agad akong pumunta sa seat ko, sa may pinakadulong row sa gitna. May limang row kasi with 7 columns, then nasa pang apat akong column and fifth row, sa dulo.

"You're an upcoming college student, Zavier. Pero hindi ka tumitino! Ano na lang ang gagawin mo pag nag-college ka na?!" Galit na sigaw nito sa'kin and I just smiled shyly kasi mahiyain ako, dot.

Mahina lamang akong napahagikhik and and sat in my chair. Sa ilang taon kong nag-aral dito, lahat ng litaniya nila sa'kin sounds like a script dahil halos taon taon nman hindi ako nawawalan ng ganitong eksena.

Npansin niya atang humagikhik ako kaya sumama ang tngin niya sa gawi ko. Well I think hindi niya alam ang mga salitang saya at ngiti, but mind less. It's not my business anymore.

"Late ka na naman, babae!" Nginisian ko lang ang isa sa mga lalake kong classmate. BInati pa ako at tinuksos ng mga ibang kaklae ko but we imediately stop dahil galit na naman siya. Halos tumagos na sa ulo ko yung tingin ni Ma'am na para bang ako yung nagdala ng ingay sa klase niya.

I've been studying here for years now, NSLI became my second home after I studied my primary at Japan. Napangiti ao nang maalala ang unang araw ko dito. Tangng Uncle at Auntie ang tinirhan ko rito, they didn't even bother driving me to school. What should I expect?

And my first class here, pakiramdam ko nasa isang lugar ako na ako lang yung naiiba, I guess that's nomal kapag bgong lipat ka. It was sad dahil hindi man lang ako nagwang bigyan ng pansin ng magulang ko at that time, but dumaan ang mga araw naanay na ako.

At sinasabi ko sa inyo, sa apat na taon kong nag-aaral dito walang taon na hindi ako napapasok sa detention room, pinapagilatan ng principal at guidance counselor. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa'kin.

KUng pwede yatang pumatay, matagal na akong patay dahil sa mga faculty na halos kulang na lang isumpa ang buong pagkatao ko. I kind of understand them, MABAIT nama kasi ako.