She's My Boyish Girl

Chapter 34

***

Zavier Yutsuko

Pano kaya kung.. 'di ako pinanganak?

Magiging masaya ba sila? Hindi ba sila, madi-disappoint sa'kin? Hindi ba ako magiging sakit sa ulo nila?

Huminga ako ng malalim, at nilanghap ang masarap na simoy ng hangin, na dumadampi sa katawan ko. Kinuha ko sa aking tabi ang isang bote ng flavored beer at ininom ito. Gumuhit ang mapait-pait at matamis na lasa nito sa lalamunan ko.

"Tsk! Ang mild naman nito! Alak pa ba 'to?!" Inis na anas ko at padabog na inilapag ito sa tabi ko. Tanaw na tanaw ko rito sa rooftop ng hospital ang buong lugar. Mga buildings, bahay at mga tindahan.

Asan kaya ang cellphone ko? Dali dali kong kinapkap ang bulsa ko kung nadala ko ba iyon.

"Thanks God," usal ko nang makapkap ko ito sa kaliwang pocket ng pants na suot ko. Naka-hospital gown pa rin ako, fudge ayaw kong naka-palda noh.

Inopen ko ito at tinungo ang gallery. Pumunta ako sa private, may password 'yun para safe. Tinignan ko ang imahe ng yumao kong Wowo. Hinaplos ko ito, at napangiti ng mapait.

"Wo? Why does life has to be like this?" I asked bitterly, as if he's going to answer it.

The picture, it was me and my Wowo. Sa garden ito ng bahay niya  at nag-eensayo kami ng paghawak ng katana, I was seven years old that time. Pagkatapos, ay huminto kami at inutusan niya ang isa sa mga tauhan niya na kunan kami ng letrato.

Pinasakay niya ako sa batok niya, at siya naman ay nakatayo. Hinawakan namin ang katana namin gamit ang dalawang kamay at ngumiti na para bang walang problema sa mundo.

Unti-unting tumulo ang mga luha ko na kanina pa nakapondo sa mata ko.  "Wo? How are you up there?" Hinaplos ko na naman ito.

"I wish you're here. You're my number one Wowo right? You're my number one fan? I miss you Wo, so much!" Pinunasan ko ang luha ko gamit ang likod ng palad ko, at tinuloy iyon.

"You always comfort me, lagi kang nasa tabi ko. Sobrang bait mo pa, diba sabi niyo walang iwanan? But, what happened, Wo? You left me! What should I do now? Wala na akong kakampi pa, wala na." Tahimik na humikbi ako at hinayaan ang mga mumunting butil ng luha na umagos sa pisnge ko.

Why life is so cruel? Bakit?

"Wo? 'Di ba sabi mo, bago ang sarap, hirap muna? But Wo, I think this pain is too much!" Napahawak ako sa may kaliwang dibdib ko na kumirot ng konti.

"You think Wo? I deserve this shits? Do I really need to suffer? Pero bakit? Hindi ba pwedeng, saya na naman ang maramdaman ko?" Tumungo ako at umiyak nang umiyak na nakatingin sa letrato.

Deserve ba lahat ng tao ang masaktan? Bakit ang iba sa edad kong 'to, ang saya saya nila. 'Yung tipong walang problema? Bakit, ang iba nagpapakasaya habang ang iba ay nagdudusa?

Why does the world is so unfair? Dahil may naka-North at South? Up and Down? Hindi ba pwedeng, lahat nasa up, or nasa down? Yeah, life is a rolling ball, but sana naman kung sino ang nagpapaikot nito, ilagay naman ako sa up diba?

"Wo, kahit bigyan mo naman ako ng sign na may makakapagpasaya sa'kin, please?" Pagsusumamo ko.

Fudge, I didn't know that I'm this emotional. Pinulot ko ulit ang bote pero..

"What the fuck, Zavy?!"

Nox Cantrell

From: Tita Aiya
    Nox hijo, ikaw na muna ang magbantay kay Zavier ha? May pinuntahan lang kaming importante. Wala rin ang mga friends niya, 'cause they are also doing their own businesses.
Thanks :)