Everything I Need [BOOK 2]

Chapter 19

ISABELA

"Mahal na mahal kita, Sab . . .

. . . Tatapusin ko na lahat ngayon. Ayoko ng mabuhay kung wala ka sa 'kin."

"ARKHE!"

Bumangon agad ako mula sa pagkakahulog sa bintana dahil baka maabutan pa ako ni Morris. Ikukulong niya na naman ako kapag naabutan niya ako. At sasaktan niya ako, alam kong sasaktan niya ulit ako! Pinilit ko nang tumakbo para makatakas, pero may biglang humawak sa magkabila kong balikat.

Nataranta ako at nagpumiglas! "N-no, no! Pakawalan mo na ako, Morris, parang awa mo na!"

"Isabela, hey, calm down. Calm down. It's me."

Tsaka lang ako nahimasmasan. Umaliwalas ang paningin ko at nakitang nasa iba na pala akong lugar. I am no longer in Morris's territory. I stared at the person calming me down - it's my sister!

"Amanda!" I hugged her and broke down crying in her arms. Ayoko nang humiwalay sa kanya, nanginginig ako sa takot.

Kung panaginip lang itong nangyayari ngayon, sana hindi na ako magising. Ayoko nang bumalik kay Morris. Ayoko na uling mabuhay sa bangungot na iyon.

Hinagod-hagod naman ni Amanda ang likod ko para patuloy akong pakalmahin. "Hey, it's okay. You're safe now. Nandito ka na sa 'kin."

Lalo lang akong napaiyak, hindi ako makapaniwala. I glanced quickly around the room where I am now. Nasa ospital na ako. Naka-semento ang isa kong braso at paa, at may kaunting kirot ang saksak ko. Ngayon ko lang naramdaman ang pagsakit nila, patunay na totoo na nga talaga itong nangyayari. It's not a dream. Kasama ko na ang kapatid ko at nagawa kong makatakas mula kay Morris.

"Si Arkhe!" Natataranta ko naman agad na hanap kay Amanda. "N-nasaan si Arkhe?" I've dreamed about him again. Sinasabi niya kung gaano niya ako ka-mahal pero unti-unti siyang naglalaho hanggang sa nawala na siya sa paningin ko.

Hindi naman ako sinagot ni Amanda. Inaalalayan niya lang ako na bumalik muna sa pagkakahiga. "Go back to bed, hindi mo pa kayang gumalaw."

"No. Where's Arkhe? Amanda, I remember him now. Bumalik na ang mga alaala ko. Naaalala ko na kayong lahat."

"I know. You were hugging the envelope when Arthur and I saw you."

"Where is he then? Morris told me he's gone, but I don't believe him. Arkhe is still alive, right? He's okay?"

Bigla siyang umiwas ng tingin. Pansin na pansin ko ang lungkot sa mga mata niya.

"A-Amanda?" My voice cracked as I called her. Nagpipigil ako ng hininga dahil natatakot ako sa kung anung isasagot niya sa 'kin.

Bumuntong-hininga siya. "We received a call about it. Arkhe got into an accident. Car crash, seven months ago . . ."

Napakapit ako sa dibdib ko, parang sasabog sa sobrang sakit! Totoo nga na naaksidente si Arkhe. Hindi ko kayang tiisin ang kirot na nararamdam ko ngayon. Gusto ko na lang uling tumalon sa bintana. "N-nasaan na siya? He survived the accident, right? Alam kong oo. Hindi siya pwedeng mawala, Amanda."

Mapait siyang ngumiti, tapos ay tumango. "He did."

Nanlaki ang mga mata ko. "He survived?"

"Napuntahan pa namin siya sa ospital kung saan siya sinugod," patuloy niya. "He was critical, we thought he wouldn't make it, but he did. Kaso noong binalikan na ulit namin siya ni Arthur sa ospital, wala na siya. Hindi na ulit namin siya nakita pagkatapos noon."

Napapikit ako nang mariin at pinigilan na ang paghagulgol. "P-pero buhay siya."

"Yes, he's alive. We just don't know where he is now."