Everything I Need [BOOK 2]

Chapter 5

ARKHE ALVAREZ

MARAMI-RAMI KAMING napag-kwentuhan ni Isabela habang kumakain kami.

Ang bagal niya na rin palang kumain ngayon, kaya binabagalan ko rin para magka-sabay kami. Mas gusto ko naman 'tong ganito para mas matagal ko pa siyang makasama. Sakto rin naman kasi panay pa rin ang pagtatanong niya sa 'kin.

Nakakatuwa na ginagawa niya talaga lahat para maalala ako. Dinahan-dahan ko lang naman ang pagki-kwento, pero ang dami niya nang nalalaman tungkol sa 'kin tsaka sa relasyon naming dalawa. Ramdam ko rin na medyo nagiging kumportable na siya na kasama ako, hindi na katulad kanina na tahimik lang siya at nagsasalita lang kapag tinatanong. Mas madalas ko na rin siyang napapangiti. Na-miss ko ang ganito na nakikita ko siyang masaya kapag magkasama kami.

Pagkatapos kumain, nagpahinga lang kami saglit, tapos pumunta na kami sa ice skating rink.

"Kinakabahan ka ba?" tanong ko sa kanya habang sinusuotan siya ng sapatos.

Umiling siya.

Buti pa siya, hindi. Ako kasi tangina kinakabahan na naman ako. Nawala na 'to kanina e. Hindi ko alam kung tama na dito ko siya dinala, pero bahala na. Gusto ko lang talaga na mag-enjoy kami.

Pumasok na kami sa ice rink. Ang higpit ng hawak sa 'kin ni Sab kasi hindi siya marunong. Kung nakikita kami ngayon ni Theo, malamang pinagtatawanan ako ng gagong 'yon kasi tama ang sinabi niya. Syempre sinamantala ko na rin 'tong pagkakataon. Hindi ko binibitiwan si Sab. Ang saya ko na magkahawak kami nang ganito.

"I don't know how to do this," sabi niya naman habang nakatingin sa mga sapatos niya. "How do I glide?"

"Kapit ka lang sa 'kin, tuturuan kita."

Tangina ang lakas ng loob kong mag-alok pero ang totoo hindi rin talaga ako marunong. Nandito nga lang kami sa gilid ng rink, hindi pa kami nakakalayo. Samantalang ang ibang nandito 'langya ang gagaling! Mali yata talaga na nandito kami.

Si Sab tuloy, napapatingin na lang din sa ibang tao. Namamangha siya kapag may nakikita siyang umiikot-ikot sa yelo tas tinataas ang paa. Parang gusto niya na nga lang manood ngayon, ayaw na niyang mag-skating.

Hinawakan ko na ulit siya sa mga kamay. "Halika na. Para ma-enjoy mo rin."

Sinubukan na niyang magpadulas. Ang higpit ng kapit niya sa 'kin, halatang kinakabahan. Ako, inaalalayan ko lang siya. Paunti-unti lang ang galaw namin para hindi siya madulas sa yelo. Hindi naman nagtagal, nakuha niya na rin kung paano mag-skating. Nakakatayo na siya nang tuwid. Ang cute niya nga. Napapangiti siya kapag nagagawa niyang magbalanse at magpa-dulas nang hindi ko siya hinahawakan.

"Look! Marunong na ako," sabi niya pa.

Napapangiti rin tuloy ako. 'Pag nakikita ko siyang ngumingiti, sumasaya ako. Nakakalimutan ko na may problema nga pala akong kinakaharap.

Sinulit ko ang oras. Natuto na si Sab na mag-skating kahit papaano kaya nakakapag-laro na kami. Para nga kaming mga bata. Hindi ko naisip na magagawa pa namin 'to sa edad namin. Lumalayo ako sa kanya, tapos papalapitin ko siya papunta sa 'kin. Sumusunod din naman siya. Minsan nga lang nawawalan siya ng balanse kaya napapakapit ulit siya sa gilid. Pinupuntahan ko na lang ulit siya pag gano'n para hindi siya matakot. Tapos maglalaro ulit kami.

Maraming tao rito sa ice skating rink, pero pakiramdam ko kaming dalawa lang ang nandito. Wala akong pakialam kung napapalakas ang tawa ko o kapag masyado akong nagiging malambing kay Sab. Pasimple ko kasi siyang niyayakap kapag nakakarating na siya sa 'kin. Parang premyo ko na sa kanya 'yon kasi nagawa niyang mag-skating nang hindi ko siya inaalalayan.

Matagal-tagal pa kaming naglaro, tapos nagpahinga na muna kami. Nandito na lang ulit kami sa gilid ng rink. Pinagmamasdan ni Sab ang mga nagse-skating sa gitna. Ako naman, pinagmamasdan ko siya. Ngayon ko na lang ulit siya natitigan nang ganito kalapit. Ang ganda-ganda niya pa rin talaga. Na-miss ko ang mukha niya na maamo at parang hindi nagagalit.