Everything I Need [BOOK 2]

Chapter 30.2

ISABELA

"ATE SAB! IKAW nga!" Patakbong lumapit sa akin si Unice sabay niyakap ako nang mahigpit.

I quickly slid my phone back into my bag, then hugged her too.

I missed her so much! Ang galing, kasi dapat talaga hahanapin ko na rin siya kay Theo. Gusto ko rin siyang makita at makausap dahil alam kong malaki rin ang kasalanan ko sa kanya.

"Ate Isabela, ikaw ba talaga 'to?" tanong niya pa. "Walang nagsabi sa akin na pupunta ka pala ngayon. Ang saya-saya ko!" Hinigpitan niya ang pagkakayakap niya sa akin.

Ang tagal naming ganito na para bang ilang taon kaming hindi nagkita, bago siya bahagyang kumalas para titigan ako. Her eyes were teary. "Naaalala mo na ba ako, ate Sab?"

Napangiti ako nang mapait.

Nakakatuwa, lahat sila iyon ang unang tanong sa akin. I didn't realize there are people who are truly concerned about me. Partida, may kasalanan pa ako. Ang dami kong sinabi kay Arkhe noon na masasakit na salita tungkol kay Unice. I remember I told him that I don't like his cousin. Pero wala lang talaga ako sa tunay kong sarili that time. I knew to myself that I love Unice.

Hinaplos ko na lang ang buhok niya. "Yes, I remember you now. Magaling na ako."

"Talaga, ate?" Her eyes seemed to twinkle, then she suddenly hugged me again. "I miss you, ate! Sana napatawad mo na ako. Sana hindi ka na galit sa akin."

Napakunot ako ng noo sabay bahagya muna siyang inilayo para tingnan. "Galit? Bakit naman ako magagalit sa 'yo?"

Tuluyan na siyang kumalas mula sa pagkakayakap, tapos ay yumuko. "Dahil sa nangyari dati noong pumunta ka rito, ate Sab. Ang dami kong kasalanan sa 'yo. Pakana ko ang surprise party, tapos pinakain pa kita ng seafood. Hindi ko alam na allergic ka pala. Sorry, ate."

Napabagsak ako ng mga balikat. 'Yon pala ang nararamdaman niya? Samantalang ang iniisip ko nga, ako ang may mali sa nangyari. Na hindi hahantong sa gano'n kung hindi ako nagwala.

Parang maiiyak na naman tuloy ako. Ilang buwan niyang dala-dala ang bagay na 'yon na akala niya siya ang may kasalanan.

Tumingin ako sa taas para pigilan ang mga luha ko, tapos ay hinawakan ko ang kamay niya. "Hindi ako galit sa 'yo, hmm? Wala kang kasalanan sa nangyari. Everything was my fault, so I should be the one to apologize to you. I'm sorry kung nagwala ako at nabastos ko kayo noong araw na 'yon. That was not the real me."

"Pero hindi ka naman magwawala ng gano'n kung hindi dahil sa akin, eh."

"Shh..." Pinalapit ko na lang ulit siya para yakapin. "Enough of that. Wag mong sisihin ang sarili mo. Ako 'yon, okay? Inaako ko iyon."

"Basta sorry pa rin, ate Isabela." Bigla niyang sinsiksik ang mukha niya sa damit ko.

I hugged her tighter and caressed her back. "Tama na. Wala kang kasalanan."

She then finally pulled away from our hug. Pinahid niya ang sulok ng mga mata niya. "Ano ba 'yan ate, nag-iiyakan talaga tayo rito sa gitna ng daan. Nakakahiya."

I chuckled. Basa pa ang sulok ng mga mata ko, pero napatawa niya talaga ako roon.

"Alam mo ate, araw-araw akong nagdarasal na sana dalhin ka ulit dito ni kuya Arkhe para makapag-sorry ako sa 'yo. Tapos ngayon, answered prayer ako. Dinala ka nga talaga niya! Wait, nasaan pala si kuya Arkhe, na kay tita ba?" Lumingon siya sa pinto ng kwarto ng mama ni Ark.

Hindi ako nakasagot. I just looked away.

"Buti umuwi na si kuya Arkhe," dagdag niya pa. "Ang tagal na siyang hinahanap nila tita, eh. At buti rin sinama ka niya, ate. Ang saya-saya ko talaga ngayon!"