"ေဟ်ာင့္ ဇာမ္"
"ဘာလဲဟ"
"ငါ့လဲေကြၽးပါၪီးကြ မင္းကလဲ"
ဆရာေပါက္စေလးအခ်ိန္မို႔ မုန္႔ခိုးစားရတာ လြယ္ေတာ့လြယ္မေနေပ။ဇာမ္မနက္က အိပ္ယာထေနာက္က်လို႔ အျမန္ထြက္လာတာနဲ႔ မနက္စာေတာင္ မစားခဲ့ရ။ပံုမွန္ မ်က္စိလ်ွင္တဲ့ဆရာေလးအခ်ိန္ဆို မစားျဖစ္ေအာင္ေနေပမယ့္ ဒီေန့ေတာ့ ဘယ္လိုမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့။ဒါကိုေဘးမွာ ထိုင္တဲ့ စိုင္းသူရမင္းထက္က လာေတာင္းစားေနေသးသည္။စိုင္းသူရမင္းထက္နဲ႔ဇာမ္က gpတူလို႔ ခင္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ဇာမ့္နဲ႔အဆင္ေျပေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ၪီးျဖစ္ေပသည္။အခုဆို ဇာမ့္သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီးေတာင္ျဖစ္ေနေလပီ။
ဇာမ္လဲ ေနွာင္းမသိေအာင္ အျမန္ စိုင္းသူရမင္းထက္ လက္ထဲမုန္႔တစ္၀က္ခြဲထည့္ေပးလိုက္သည္။ဒါကို မ်က္စိလ်ွင္တဲ့ ေဒါက္တာေပါက္စေလးက ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လိုက္ေသးသည္။
စာသင္တာမပ်က္ဘဲ လက္ထဲကမုန္႔ထုတ္ကိုဆြဲယူသြားသည့္ဆရာေပါက္။နားနားကပ္ပီးေျပာလိုက္သည့္စကား "ဇာမ္မင္းထက္ မင္းေတာ့ေသေတာ့မယ္"တဲ့။ဆူခံရတာေတာင္ ေပ်ာ္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္ပါ။ေပ်ာ္ဆို မေန့ညက ကိုကိုနဲ႔စကားေျပာေတာ့ ကိုကို႔ဆီက ကိုကိုလို႔ေခၚခြင့္မရရေအာင္ ေတာင္းထားလို႔ျဖစ္သည္။သိပ္ခ်စ္ကိုကို႔ကို ကိုကိုလို႔ေခၚခြင့္ရသည္က ဇာမ့္အတြက္ ေျပာျပလို႔မရေအာင္ အတိုင္းအတာတစ္ခုထက္ပိုေပ်ာ္ေစသည္။ေဘးက စိုင္းသူရမင္းထက္ကေတာ့ မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္နဲ႔ သူမဟုတ္တာမလုပ္ထားသလို ဟန္ေဆာင္ေနေသးတယ္။
"ဒါဆို ဒီေန့သင္ခန္းစာကဒီေလာက္ပါပဲ။အကိုမင္းတို႔ကို ေျပာရၪီးမယ္ေက်ာင္းက မႏၲေလးေတာင္တက္မာတဲ့ မနက္ျဖန္မနက္ပိုင္း၊အဲ့ေတာ့ ညေနက်ရင္ လိုက္မဲ့သူေတြစုပီးစာရင္းတစ္ခ်က္ေပးထားၪီးအကို႔ကို၊အဲ့ေတာ့ မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းကေန့တစ္၀က္ offတယ္ေနာ္"
"ေဟ်ာင့္ မင္းလိုက္မာလား"
စိုင္းသူရမင္းထက္ ဇာမ့္နားကပ္ကာ ေမးလိုက္ေသာအသံပင္ျဖစ္သည္။
"ငါ့ကိုကိုလိုက္ရင္ လိုက္မယ္"
"ဟင္ မင္းမွာအကိုရိွတာလား"
YOU ARE READING
မောင့်နှောင်းငယ် (Complete)
Romanceမောင့် အချစ်က ဘယ်က စတင်မှန်းမသိ ကိုကို့ရဲ့ ဂျုတီကုတ်အဖြူလေးနဲ့ လိုက်ဖက်လွန်းတဲ့ အသားဖွေးဖွေးလေးကိုလား ဆေးထိုးအပ်ကိုင်တဲ့ လက်လှလှလေးတွေကိုပဲ စွဲလမ်းမိသွားတာလား လူနာတွေကို ဂရုတစိုက် ကြည့်ရှုပေးတတ်တဲ့ မျက်ဝန်းလှလှလေးတွေလား ကျွန်တော့်အချစ်က အစမရှိ အဆုံး...
