"ကေလးေတြ သြားၾကစို႔"
ေဆးရံုအုပ္ႀကီးရဲ့ စကားသံအၾကား ေက်ာင္းသားေတြ အလ်ိႈလ်ိႈနဲ႔ကားေပၚေျပးတက္ကုန္ၾကပီ။မန္းေတာင္ေအာက္ေျခထိကို Busနဲ႔သြားပီး ထိုမွတဆင့္ ေတာင္ေပၚသို႔ ေျခလ်ွင္တက္ရန္စီစဥ္ထားသည္။ ေက်ာင္းသား၁၉၉ေယာက္နဲ႔ ဆရာ၄၇ေယာက္အတြက္ စုစုေပါင္း ကား၆စီး။တစ္စီးကို ၄၁ေယာက္ျဖင့္ ကား၆စီးသည္ ေဆး၁၀န္းထဲမွ တေရြ့ေရြ့ျဖင့္စထြက္လာသည္။ကားေပၚရိွလူမ်ားသည္ သီခ်င္းတေအးေအးျဖင့္ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့သူေတြကေပ်ာ္ေနၾကပီး၊တခ်ိဳ႕ကလဲ အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာကာ ရီလိုက္ေမာလိုက္ျဖစ္ေနၾကသည္။ထိုထဲတြင္မေပ်ာ္ႏိုင္သူတစ္ၪီးလည္းရိွေသး။သူသည္တျခားသူမဟုတ္ ဇာမ္ပင္ျဖစ္သည္။...
ဇာမ္မနက္ေဆး၀န္းထဲကိုေရာက္ကတည္း ေနွာင္းကိုရွာေနသည္။ေနွာင္းကိုေတာ္ေတာ္နဲ႔ရွာမေတြ့ပဲ ကားထြက္ခါနီးမွေတြ့လိုက္ရ။ေနွာင္းက ကားနံပါတ္၃ေပၚသို႔ေရာက္ႏွင့္ေနပီး နန္းေဘးမွာအသင့္သားေနရာယူလ်ွက္။ဇာမ္ ေနွာင္းတို႔ကားေပၚသို႔တက္ရန္ျပင္ေသာ္လည္း ေနွာင္းတို႔ကားက လူျပည့္ႏွင့္ေနပီ။တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စိုင္းသူရမင္းထက္နဲ႔ထိပ္တိုက္တိုးေတာ့ စိုင္းသူရမင္းထက္ဆြဲေခၚရာေနာက္ ကားနံပါတ္၂ေပၚကိုသာပါသြားရေလေတာ့သည္။
"ငါမင္းကိုရွာေနတာကြ ဇာမ္ရ"
"ဘာလို႔လဲ"
"ကားကထြက္ေတာ့မယ္ မင္းကေပ်ာက္ေနလို႔ေလ"
"ငါက၃မွာထိုင္ခ်င္တာ"
"မင္းကလဲ ကားနံပါတ္၃ကလဲ ဒီဖင္နဲ႔ပဲထိုင္ရမာပဲကို။ဂ်ီးမ်ားေနေသးတယ္"
"တူမလားကြ"
"မင္းထိုင္ခ်င္ရင္ေတာင္ထိုင္မရဘူးေဟ့ေကာင္ေရ၊အဲ့ကားက လူျပည့္ေနပီ"
ဇာမ္လဲဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ အိတ္ကပ္ထဲက ဖုန္းနဲ႔နားၾကပ္ကိုထုတ္ကာ ခံုကိုေက်ာျဖင့္မွီလ်ွက္ ကားျပတင္းေပါက္ကိုသာေငးရင္း လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ဇာမ့္ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေတာ့ စိုင္းသူရမင္းထက္လက္ထဲ ကားေပၚစတက္ကတည္းက ထိုးေပးထားေလသည္။
_____________________________
ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ ဇာမ့္တို႔ကားက အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနပီး ဇာမ္ကေတာ့ ေတာင္ေပၚသို႔မတက္ေသးဘဲ ကားကိုမွီကာေနွာင္းကိုေစာင့္ေနေလသည္။ သိပ္မၾကာခင္ ေနွာင္းတို႔လဲေရာက္လာေလသည္။
YOU ARE READING
မောင့်နှောင်းငယ် (Complete)
Romanceမောင့် အချစ်က ဘယ်က စတင်မှန်းမသိ ကိုကို့ရဲ့ ဂျုတီကုတ်အဖြူလေးနဲ့ လိုက်ဖက်လွန်းတဲ့ အသားဖွေးဖွေးလေးကိုလား ဆေးထိုးအပ်ကိုင်တဲ့ လက်လှလှလေးတွေကိုပဲ စွဲလမ်းမိသွားတာလား လူနာတွေကို ဂရုတစိုက် ကြည့်ရှုပေးတတ်တဲ့ မျက်ဝန်းလှလှလေးတွေလား ကျွန်တော့်အချစ်က အစမရှိ အဆုံး...
