"ကိုကို"
"ေအး"
စာအုပ္ဖတ္ရင္းျပန္ေျဖလိုက္ပံုက စာအုပ္ထဲကိုစိတ္အျပည့္ႏွစ္ထားမွန္းသိသိသာသာ
"ကိုကိုလို႔"
"ေအးလို႔"
တကယ္ေတာ့ ဇာမ္တစ္ေယာက္စကားစေျပာဖို႔ရာခက္ေနတာပဲျဖစ္တယ္၊ဘာလို႔ဆို သူေနွာင္းစစ္ကို ေတာင္းဆိုစရာတစ္ခုရိွေနတယ္ေလ
"ဟိုေလ သိတယ္မလား"
"ဇာမ္မင္းဆက္ ေစာက္ရစ္လာရွည္မေနနဲ႔ ေျပာစရာရိွတာေျပာစမ္းပါဟ"
"ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းမအိပ္ရဲလို႔ တူတူလာအိပ္ေပးပါ့လားလို႔"
"အမ္ ဘာႀကီး"
"ေၾကာက္...ေၾကာက္လို႔"
"ေအးဘာလို႔ေၾကာက္တာလဲလို႔"
"တစ္ေယာက္တည္းမို႔"
"တစ္ေယာက္တည္းဆိုတာသိတယ္ေလ ဘာကိုေၾကာက္တာလဲ၊ခါတိူင္းလဲ တစ္ေယာက္တည္းအိပ္ေနက်ေလ"
"မတူဘူးေလ ခါတိူင္းဆို ေဆးရံုက ညဆိုအိပ္ေဆးေပးေတာ့အဲ့တာေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္တာ"
"ခုကေရာ"
"ခုမေပးေတာ့ဘူး"
"မေပးဘူးဆိုတာမင္းသက္သာလို႔ေပါ့ သြားေဆးရံုကဆင္းေတာ့"
"ဟာ ဒီ၁ညပါပဲ၊ဒါပီးရင္ဆင္းမာေလ"
"ဒီေန့ဆင္းေတာ့ဘာျဖစ္မာမို႔လဲ"
"မျပန္ခ်င္ေသးဘူးဆို မျပန္ဘူးဗ်ာ၊ညအိပ္မာလားမအိပ္ဘူးပဲေျပာ"
"မအိပ္ဘူး"
ဇာမ္ ထိုင္ေနရာက ထထြက္ကာ ကုတင္ေပၚတက္သြားလိုက္သည္။ေနာက္ ဘာစကားမွထပ္မေျပာေတာ့ပဲ ေစာင္ကိုဆြဲကာပီးေခါင္းမူးၿခံဳထားလိုက္ေတာ့သည္။
5မိနစ္10မိနစ္15မိနစ္ အေတာ္ၾကာသည္အထိ ေစာင္ထဲကထြက္မလာတဲ့အျပင္ ဘာအသံမွလဲမဆို။ေနာက္ဆံုးမေနႏိုင္တဲ့အဆံုး ေနွာင္းကပဲ
"ဇာမ္မင္းဆက္ ငါသြားေတာ့မယ္"
"ဇာမ္မင္း....ဆက္ ေရ သြားေတာ့မယ္လို႔"
"သြား"
ေစာင္ထဲကေနျပန္ေျပာလာတဲ့စကားလံုးတစ္လံုးက "သြား"တဲ့
YOU ARE READING
မောင့်နှောင်းငယ် (Complete)
Romanceမောင့် အချစ်က ဘယ်က စတင်မှန်းမသိ ကိုကို့ရဲ့ ဂျုတီကုတ်အဖြူလေးနဲ့ လိုက်ဖက်လွန်းတဲ့ အသားဖွေးဖွေးလေးကိုလား ဆေးထိုးအပ်ကိုင်တဲ့ လက်လှလှလေးတွေကိုပဲ စွဲလမ်းမိသွားတာလား လူနာတွေကို ဂရုတစိုက် ကြည့်ရှုပေးတတ်တဲ့ မျက်ဝန်းလှလှလေးတွေလား ကျွန်တော့်အချစ်က အစမရှိ အဆုံး...
