Afraid of Falling Inlove✓

CHAPTER 35

Chapter 35

Nagising ako nang maramdaman kong may nakatingin sa'kin, dahan dahan ko din namang binuksan ang mata ko kinusot ko pa 'yon ng bahagyang masilaw sa liwanag.

“Nagising ba kita?” Napalingon ako sa may gilid ng may marinig akong nag salita.

“Hindi, gabi na pala,” sagot ko at bumangon na sa sofa.

Sofa? “Binuhat kita,” biglang bulaslas ni Vince. “Nakapag empake ka na ba?” Tumango naman ako sa kan'ya at umupo tumabi naman s'ya sa'kin bago ngumiti ng tipid.

“Bakit?”

“Wala, halika na hinihintay na nila tayo sa dinning.”

Nagtataka man sa galaw ni Vince ay sumunod ako, tahimik silang tatlong hanggang sa matapos ang gabing 'yon nahuli ko din silang nagtitinginan ng masama.

Parang may gustong gusto sabihin sa'kin si Vince pero mas kinuha n'ya nalang manahimik.

“Anong meron?” Tanong nang tatakas silang tatlong sa'kin. “Anong problema?” Tanong ko ulit pero sa ngayon ay may diin na.

“Pahinga na kayo maaga pa alis n'yo bukas,” agad na bumakas ang irita sa mukha ko ng ibahin ni Vince ang usapan.

“Sasabihin n'yo sa'kin o magagalit ako? Choose?”

“Vince, ikaw na mag sabi,” rinig kong bulong ng dalawang kapatid ko

“Why me? Not you?” Tumaas ang kilay ko sa sinabi n'ya. “Ganito kasi 'yon, Angela. I was walking by the depth of moon when I see—”

“Ano nga kasi?!”

“NAKITANAMINSILAURENTNAMAYKAHALIKANGBABAE!” Mabilis at malakas na sabi ni Vince, napakunot nalang ang noo ko dahil wala akong naintindihan ni isa.

“Ano?!”

“Nakita namin si Laurent na may kahalikang babae kanina,” nabingi ako sa narinig pero agad din naman akong nakabawi at ngumiti.

“Wala na kami kaya ayus lang 'yon, bakit kailangan n'yo pang itago?”  Para akong tanga na nakangiti habang sinasabi 'yon.

Parang paulit ulit akong nawasak sa nalaman, parang gumuho 'yong mundo ko na dati nang guho. Nang umalis na sila sa harap ko kanina do'n na walangya kong luha, parang kahapon lang na masaya kami, parang kahapon lang din na sinasabi n'ya ng paulit ulit na mahal n'ya 'ko at hindi s'ya susuko sa'kin.

Nakasakay na kami sa sasakyan ni Vince, tulad nga ng sabi n'ya na s'ya daw ang maghahatid sa'min sa airport. Tahimik lang ako habang ang silang tatlo ay hindi nauubosan ng kwento.

Tumingin ako sa labas at pinanood ang unti-unting pag angat ng araw, malapit lang ang airport sa pinag bakasyonan namin kaya naman nakarating agad kami.

“Thank you,” pasalamat ko sa kan'ya. “Alagaan mo sarili mo! Kumain ka on time. Matulog la on time. Ah basta kumain matulog lahat 'yon gawin mo on time kundi kakaltukan kita pag makauwi ako,” tinawanan n'ya lang lahat ng sinabi ko.

“Noted! Ikaw din, h'wag mong hahayaan sarili mo na magka sakit wala ako do'n para alagaan ka,” napangiti naman ako sinabi n'ya. “Ngiti ngiti mo d'yan? Pag nag kasakit ka iiwan ko lahat ng trabaho ko dito mapuntahan lang kita para alagaan.”

“Gaga! 'Wag mong gagawin 'yan!”

“Joke lang.”

“Salamat talaga, Vince.”

“Thank you,” Yumakap pa s'ya sa'min isa isa bago pumasok sa arrivals. Lumingon ako sa kan'ya para kumaway at ngumiti, ngumiti at kumaway din s'ya sa'kin.

Bumuntong-hininga nalang ako bago pumasok at sumakbit sa braso ni Ate Lea ginawa din 'yon ni Ate Sarah sa kabilang braso ni Ate Lea.

Another day of my sucks life.

Hindi naging madali sa'kin ang pang araw araw na buhay sa States, lalo na sa palaging pag tawag sa'kin ni Rafa at sa pamimilit na kunin ko s'ya. Hindi ko rin maiwasang balikan ang ilang bagay na nangyari sa'kin sa Pilipinas. May mga balita din akong nakukuha pero hindi naman 'yon palaging patungkol sakanya.

The pain that love gave to me, teach me a lot of lessons in life.

I can't tell now that I'm happy but I can see myself now smiling genuine.

Loving myself help me so much to get better.

I miss him.

My love for him didn't change but me, I change not for love but for myself.

Changing myself is not being selfish, changing yourself is like your also helping yourself to be a better person.

Vince and I still friends.

Vince help me a lot to cooped up with the pain I'm feeling. He's been my handkerchief when I'm crying, he's been my walking diaries. 'Di n'ya ako iniwan lalo na sa panahon na kailangan ko nang kausap.

And I can't see myself loving him because I don't deserve the man like him. She deserves a girl who are willing na ibigay ang buong pagmamahal nila. Kasi ako hindi. Dahil baliktarin man ang mundo s'ya pa rin.

“Vince! I miss you!” Sigaw ko nang makita s'ya na palabas ng airport.

I let him visit me because birthday n'ya naman and he wants to celebrate it with me.

“Baby!!” Nakangiti ring sigaw n'ya saka patakbong lumapit sa'kin.

Nasanay na'ko sa pagtawag n'ya sa'kin ng baby. Kahit hindi aminin ni Vince, ramdam ko. She loves me but he can't do anything and I can't do anything also.

Hilingin ko man sa itaas na s'ya nalang ay hindi, dahil ang ganito kabait na tao ay deserve din ng kagaya n'ya.

“Happy birthday, my boy!!” Salubong ko sa yakap n'ya.

“God, I missed you so much,” bulong nito sa'kin habang nakayakap pa rin.

“Aww, where do you want to eat?”

“My fav resto,” agad na sagot n'ya sa'kin ng humiwalay sa yakap.

“Okay,” inakay n'ya ako papunta sa sasakyan ko.

Inilagay n'ya muna ang dalang maleta sa likod ng sasakyan ko bago kinuha ang susi sa'kin.

Pinagbuksan n'ya pa ako ng pinto bago sumakay sa driver seat.

Napuno nang kwentohan ang byahe namin papunta sa paborito n'yang kainan.

I can see in his eyes that he's happy.

Inialis ko ang paningin sakanya nang maramdaman ko ang pag iinit ng mata ko dahil sa pagbabadyang pagluha.

I don't want to hurt him but I already hurt him. I already caused pain in him. But here he is being happy with me despite of knowing that I'm not going to choose him.

I try convincing myself of loving him but I always end up crying in middle of the night. Thinking of someone who hurt me the most.