Fark Etmeden Senin Olmuşum

5.bölüm

İyi okumalar...

Saatlerdir Cansu'nun Kaan'ı anlatmasını dinliyordum, anlıyorum onu seviyor heyecanlı ve mutlu da ama bu çok fazla.

Mutluluğu bir kişiye bağlamak, aklını kaybedip şuursuzca sevmek ve bir kişiye tamamıyla teslim olmak. Aşk bu değil mi? Böylesine saçma bir duygu. Kim canını yakacağını bile bile bu acıya katlanır ki? Cidden insanları anlamak çok zor.

Aşk eğer varsan gerçekten benden uzak dur lütfen.

Düşüncelerimden Cansu'nun beni dürtmesiyle ayrıldım. Cansu "Deniz aklın nerede senin?" kızdırdım sanırım biraz, alışmıştı ama benim bu düşünceli hallerime. Ben de sorduğu soruya esprili bir yanıt verdim. Kafamı gösterek "Burada." Cansu güldü. "Çok komiksin canım." Ben de gülmeye başladım. Cansu "Bilekliğini bulmuşsun Deniz." Bilekliğime baktım. Aklıma Esra'yla olan konuşmamız geldi. Cansu "Ne sırıtıyorsun kanka?" Bir an dönüp ona baktım, "Ne sırıtması sırıtıyor muydum ki?"  Cansu güldü. Omzuna hafiften vurarak "Kız yoksa aşık mı oldun?" dedi. Ne aşkı ya? Hem de Esra'ya asla böyle bir şey olamaz. Benim içim de ona karşı sadece nefret var. Şu an Çin politikası uyguluyor sadece ondan dolayı iyi davranıyor. Onun bu hallerine inanmamalıyım. Çok tatlı olabilir ama hayır öyle bir şey yok.

Cansu "Ee kim bu kişi?" Ona baktım. "Yok öyle bir kişi Cansu. Ben yalnızken gayet mutluyum."  Cansu bana baktı. Zaten sürekli benim birilerine aşık olduğumu söylediği için bu söylemlerine ve imalarına çok takmıyorum. Her zaman ki boş Cansu işte.

Cansu "Esra."  Hemen "Ne olmuş Esra'ya?" diye sordum. Of bana ne ki ne olduğundan. Cansu ciddi bir tavır aldı. Uzun konuşacaktı büyük ihtimal

"Esra'ya fazla sert davranmıyor musun?" Bu dediğine şaşırmıştım. Şimdiye kadar Cansu hep Esra konusunda yanımda olmuştu. Hiç onu savunmamıştı ya da yanlış düşündüğümü söylememişti. Ona baktım. "Hayır ben öyle düşünmüyorum. Gayet de hak ettiği gibi davranıyorum."  O da "Bence fazla üstüne gidiyorsun bu ön yargı Deniz." Ne oluyordu bu kıza. Esra onu da mı kendi tarafına çekmişti? İşte diyorum ben bu kız çok sinsi diye. Bana karşı koyamayınca en yakın arkadaşımı zehirledi. "Cansu bu kadar saf mısın? Yoksa seni de mi etkiledi?" Cansu "Hayır Deniz. Kız senin dediğin gibi kötü biri olsa tek derdi popülerlik olsa şimdiye kadar sana zarar vermez miydi? Arkasında koca okul var. Seni yerle bir edecek güce sahip, hem de kendisine hiçbir zarar gelmiyecek olmasına rağmen. Sana karşı neden susuyor? O herkesi dize getiren kız sana karşı koymuyor. Sen şu an kendini güçlü görüyorsun belki ona karşı ama değilsin Deniz. Sen gücünü Esra'dan alıyorsun." Gerçekten duyduklarıma inanamıyorum. Sanki karşımda kardeşim değil de sınıftan bir kız konuşuyordu. Ama bu söyledikleri beni sinirlendirmişti. "Yanılıyorsun. Gözünde onu bu kadar büyütme ve tarafını da iyi seç Cansu. Burada bir yanlış varsa o da Esra Demir. Bu saydıkların da yanlış şeyler. Eşkiya mı bu kız? Bana hiçbir şey yapamaz. Herkes haddini bilmeli. Yanlış şeyler yapmaması onu doğru insan yapmaz, sinsi ve yapmacık yapar." Cansu olumsuz anlamda başını iki yana salıyordu. "Sana göre nefes alsa suç zaten. Kır şu nefretini bu sana zarar verecek." Konuşma tatsızlaşıyordu. "Zarar gelecek korkusuyla doğruları göz ardı edemem. Ben senin kadar korkak değilim. Düşüncelerinin de bu kadar çabuk değişmesi asıl senin yanlışın. Şimdi kalbini kırmak istemediğim için susuyorum. Yalnız kalmak istiyorum." dedim.

Bu şekilde devam etseydi kalbini kırardım. O yüzden gitmesi iyi olur. O benim kaybetmeye korktuğum iki kişiden biri. Cansu üzgün bir şekilde bana baktı. "İyi geceler." dedi ve kapıya yöneldi. Tam o kapıdan çıkacakken "Mükemmel olan hiçbir şey gerçek değildir." dedim. Birkaç saniye yerinde durdu ve bir şey demeden gitti.

Lambayı kapattım. Saat geç olmuştu. Esra'nın çağırdığı kafeye de gitmedim. Hem o da gelmemiştir zaten. Ayrıca ne bu gereksiz samimiyet. Ne olduğumuzu unutmamak gerekiyor. Sahi biz neyiz ki?

Tabi ki hiçbir şey. Hem ne olabiliriz ki? Tüm günü düşündüm. Tüm günüm Esra olmuş. Onu nasıl bozduğumu hatırlayıp gülümsedim. Yüzüne karşı nefret ettiğimi söylemek beni mutlu etmişti. Artık her şey açıktı. Yıllardır içimde biriktirdiğim onca şeyi yüzüne söyleme fırsatım vardı. Daha yeni başlıyorduk. Uykumun geldiğini fark ettim ve onu düşünerek uyumak istemediğim için çok daha güzel şeyler düşünerek uykuya bıraktım kendimi.

Sabah yine ablamın çekilmez sesiyle uyandım. Saate baktım çok erken ama ya.

Kahvaltı masasına oturdum. Ablam "Küçük hanım da teşrif ettiler sonunda." dedi bana bakarak. "Abla uykum var." dedim. "Derste de böyleysen yandık Deniz Hanım." dedi gülerek. Cansu'ya baktım. Canı sıkkındı, tabağıyla oynuyordu. Dünkü konuşmadan dolayı sanırım. Ablam da fark etmiş olacak ki "Tatlım canın mı sıkkın?" dedi Cansu'ya. Cansu ablama baktı. "Yok Defne abla gayet iyiyim de iştahım yok. Ben erken gideceğim okula bugün, eline sağlık." dedi ve masadan kalktı. Ablam "Afiyet olsun, okulda bir şeyler ye ama öyle aç aç olmaz."  Cansu da ablama gülümseyerek "Tamam abla."  Cansu kendi odasına doğru gitti. Ablam bana bakıyordu. "Ne söyleyeceksin abla?" Ablam "Yok bir şey." "Cansu'yla aranı düzelt, size bu durum yakışmıyor."  Hemen de anlamış sorun olduğunu da nereden bildi ki? Cansu mu anlattı? Sanmıyorum ama ablam bizi çok iyi tanıyor herhalde o yüzden. Ablama bakıp "Tamam abla büyük bir şey değil zaten hallederiz biz."  Konuyu uzatmak istemiyordum. İştahım da kalmamıştı. "Ben de doydum. Akşam görüşürüz." Kalkıp ablamı öptüm. Kapıya doğru gidip "Cansu hazır mısın?" diye bağırdım. Cansu yanıma doğru geldi. "Çıkabiliriz." Soğuk yapıyordu bana.

Okula gelmiştik. Direkt sınıfa geçmek istedim. Notlarıma bakacaktım, dün akşam fazla çalışmamıştım. Cansu sınıfa geldi yanıma oturmayıp arka tarafa geçti. Bu küslüğe son vermem lazımdı. Cansu kitaplarını çıkarırken yanına gittim. "Özür dilerim." dedim. En tatlı sesimle. "Sorun yok."dedi. Böyle dediyse kesin sorun vardı. Yanına oturdum. "Cansu hadi ama ya özür dilerim, affet hadi beni." Aslında yanlış şeyler söylediğimi düşünmüyorum ama yine de onu kırmamalıydım. Bana baktı. Gülümsedi. "Of tamam trip de atamıyorum sana gel barışalım." Ben de sevinçle ona sarıldım.

Öğlene kadar sınıftan dışarı çıkmadım. Sakin bir gün geçiriyordum ve şu anda tektim. Cansu Kaan'la kantine gitmişti. Ben de sınıfta tek kalmıştım. Kapı çaldı. Kim olduğuna bakmak için kafamı kaldırdığım da onu gördüm. "Girebilir miyim?" dedi. Sesi kısık gelmişti. Hasta falan mı olmuştu ki? Bana ne ya. Ona sertçe bakarak "Hayır." dedim.

Gülümsedi. Komik olan neydi? "Peki ben de buradan konuşurum " Sinirlenmiştim ben konuşmak istemiyordum neyi zorluyorsa. "Esra Demir git burada." sesim oldukça sert çıkmıştı. Bana baktı. "Dün gelmedin?" Bir saniye beklemiş miydi beni? Şaka herhalde. "Sen de gelmedin?" En azından ben öyle düşünüyordum. Yine güldü. "Deniz yalan söylemek sana yakışmıyor. Tam 3 saat seni dışarıda kafenin önünde bekledim."  Niye dışarıda beklemişti ki baksana hasta olmuş. "İçeride niye beklemedin madem? Hava soğuktu." dedim. "Eğer beni görmezsen gelmediğimi ve sana yalan söylediğimi düşünürdün. Daha fazla yanlış izlenim vermemek için dışarı da bekledim."

İçim bir tuhaf olmuştu. "Sana karşı duygularımı bildiğin halde niye böyle davranıyorsun Esra Demir?" Bu soruyu sadece merakımdan soruyordum. Bana baktı bu sefer sırıtıyordu. "Artık davranmayacağım Deniz."

"Masken düştü mü Demir?"Haklı olduğum için çok mutluydum. "Hayır, zorlamanın âlemi yok Deniz. İstemiyorsun belli ki. Ben sana tanıman için fırsat verdim, ön yargında boğulacaksın Deniz. Nefretin sana zarar."

Öylece baktım. "Pes mi ediyorsun? Dediğim gibi biri olduğunu kabul mu ediyorsun?" diye sordum. Ne olmuştu buna. Şimdi ya dalga geçmesi ya da inkar etmesi gerekirdi. O ise sustu.

"Cevabın yok mu Demir? Bu matematik, fizik sorularına benzemez burası gerçek hayat." Normalde kimseye karşı böyle değilken Esra'yı dövmek bile istiyordum. Ama şiddete karşı olduğum için böyle bir şey elbette yapmayacağım. Bana hâlâ bakıyordu.

Sonra dudağı kıvrıldı "Soyadımı çok sevdiysen alabilirsin." dedi ve gülümsemesi daha da arttı. Ben ise bu dediği karşısında dondum kaldım. Bu neydi şimdi?