Fark Etmeden Senin Olmuşum

6. bölüm

Medya; Esra Demir

İyi okumalar.

Duyduğum şeyle şok olmuştum. "E-sra" diyebilmiştim. Off niye kekeledim ki? Bana sırıtarak bakıyordu. "Eğer bu kadar heyecanlanacağını bilseydim daha önce sorardım." Gülmeye devam etti. Rezil olmuştum. "Esra Demir sus ve git." Sert bakışlar attım ona. Gülmesi durmuştu. "Peki teklifim geçerli bir düşün istersen karşı sınıftayım."  Sinir şey.

Ona baktım bana bakıp gülüyordu. Sinirlenmiştim. "Kendine gel Esra Demir. Kiminle nasıl konuştuğuna dikkat et." Yüzü düştü bir anda. "Sadece şaka yapmıştım Deniz. Bu kadar kızacağını bilseydim, söylemezdim özür dilerim." dedi sesi kırgın gibiydi. "Seninle o ihtimalin iki saniye düşüncesi bile çekilmez Esra Demir. Ne seni tanımak istiyorum ne de yüzünü görmek. Uzak dur benden."

Bakışları yoğundu. Ne yani gerçekten üzülmüş müydü? Egosunu yerle bir ettim, ona hayır diyen belki de tek kızımdır. Bu tepkiyi ilk defa aldığı için böyledir. Oh olsun ona. "İyi dersler." dedi ve gitti. Benden özür de dilemişti. İçimde tuhaf bir his vardı. Çok mu sert yapmıştım?

"Off bana ne ki. Üzüldüyse üzüldü amaç o zaten." dedim sertçe nefes vererek. Cansu bana baktı. "Deniz iyi misin?" Ona anlamsız bakarak "Evet, neden sordun?"

"Esra'ya dediklerin için vicdan azabı çekiyorsun.Ne zamandan beridir Esra bu kadar umrumda? Gerçi hep umrundaydı." Ona da sert bir bakış attım. "Saçmalıyorsun, aşk çarptı herhalde seni."

Aşk insanı mala çeviriyordu gerçekten. Bu yüzden istemiyordum. Doğruyu ve yanlışı ayırt edebilmek için, kontrolü sağlamak için.

Esra karşımda oturuyordu. Durgun görünüyordu ya da benim lanet vicdanım yüzünden böyleydi. Ne vardı yani benimle dalga geçseydi şuan yanında kızlar olsaydı da ben de söylediklerim için azab çekmeseydim.

Sınıfa çıkmıştım daha çok Esra'yı görmek istemiyordum. Soru çözerken İrem yanıma oturdu.

Bir süre sessizlik oldu. ''Ne oldu?'' diye sordum. ''Esra'yla aranızda ne var? dedi. Bu soruya şaşırmıştım. ''Ne gibi?'' diyebildim. Bana dolu gözlerle bakarak ''Anladın işte söyletme.'' Gözlerini sildi. Üzgün görünüyordu. Esra yüzünden böyle olması moralimi bozmuştu. İrem'in duyguları hoşlantıdan öteydi hem de hiç hak etmeyen birine karşı. ''Esra sana mı aşık?'' ''Sevgili misiniz?'' dedi.

Sesi titremişti, şok olmuş bir şekilde ona baktım. Bana baktı. ''Hayır, Esra Demir'le aramda bir şey yok, olamaz da. Ondan her hücremle nefret ediyorum. Bana inanabilirsin.'' İrem gülümsedi. ''Teşekkür ederim.'' Bu teşekkür ne içindi bilmiyorum ama Esra benimle olmasa da elbet başkalarıyla olacaktı. İrem hep üzülecekti çünkü o öyle biri. Buna rağmen şimdiye kadar kimseyle adını duymamıştım. Demek gizli yaşıyor.

İrem  yanımdan kalkacakken ''İrem. Sen kendini fazla kaptırma onun gibiler seni hak etmiyor, ben olmasam da hayatını her gün kaç tane kızla geçiriyordur kim bilir geceyi kiminle geçiriyordur. O yüzden vazgeç ondan daha iyilerine layıksın.''  İrem gülümsedi ''Ondan daha iyisi yok.'' dedi ve sırasına geçti. Seveni üzerler. 

Okul çıkışı Cansu'yla yürüyorduk. Esra'yla sabahtan beri karşılaşmamıştık. Çok kırıldı sanırım. Acaba özür mü dilesem? 

Arkamdan tanıdık bir ses gelmişti. Esra telefonda konuşuyordu. ''Tamam güzelim, bu gece beraberiz bırakmam seni. Son görüşmemizden beri seni çok özledim. Son zamanlarda yaşadığım en güzel andı. Ev tabi ki müsait. Seni bekliyorum. öpüyorum görüşürüz.'' dedi telefonda ki kıza.

Beni de görmezden gelip yanımdan geçmişti. Gevşek yüzsüz şey. Bir de yok yanlış tanıyorsun ben bu değilim falan diyor. Pis yalancı. Ben de boşa vicdan yapıyorum. Of bir de salak gibi özür dileyecektim. Az bile demişim. 

Bu bölüm biraz kısa oldu.