/~KELEPÇE ~

BİLİNMEZLİK

Hayal kurmak güzeldi dimi ?  bu hayaller uğuruna savaşmakta guzel olsa gerek , ben Zilan içinde mutluluğun, huzurun var olduğu küçük  bir hayal kurma krıntısına bile yer verilmeyen bir hayat yaşıyordum. Aa pardon evlilik ;ben evliydim  bu evlilikte hayale yer yoktu farkındaydım en başından beri  ,bir umutla geçirdiğim her yeni bir gün beni hüsrana uğrattı. Eşim, kocam dediğim  adam   bana etmediğini bırakmadı peki neydi? Suçum;    birileri ölmesin diye  bile bile gözümün önünde halihazırda yanan ateşe  atlamak miydi ?

Bana geçmişi unuturacağını söyliyen adam hemen arkamda yatıyordu, içim yaniyordu  sönmek bilmeyn bir ateşe gibi hemde, bedenimi , ruhumu yakip kavuruyordu, yüzüme usulca işgal etmeye hazırlanan göz  yaşlarımı tutmak için sımsıkı kapattığım gözlerimi bir iki saniye sonra tekrar aydınlığa kavuşturunca  , derin bir nefes alıp rahatsız geçen geceme   inat kendimi uykuya teslim ettim .

-- Zilan !uyan .

Kulaklarıma nufus eden sesle isteksizce açmaya zorlandığım gözlerimi aralayıp karşımda yatağın hemen yan tarafına uturmuş  bi vaziyette bana bakan kahvelerle, buluştu  gözlerim

-Zilan kızlar masada seni bekliyorlar. Kahvaltı icin  hadi kalk.

Elimle ovduğum sağ gözümü  özgürlüğüne kavuşturup, yüzünü cok yakından gördüğüm adamla kalbimde hissettiğim kırgınlık yine bas göstermeye başlarken içinde bulunduğum   duygudan kurtulmak adına, dudaklarımı hareketlenirdim.

-Saat kaç ? Niye uyanırdır madınız beni ?

-Kzlar  uyandırmadı seni , bu arada saat 8:30 .

Çıktığım yataktan hemen sağ tarafta duran banyoya giriş yaptım. Rutin işlerimi   hallettikten sonra , odaya girdiğimde ayakta durmuş vaziyette olan Rezan'la gözlerimi devirdim  . Onu umursamamaya çalışırken başta duran krem rengi dolaba yönelmem bir oldu .

-Zilan konuşmamız gerek  .

Duyduğum kısa ve öz cümleden sonra , daha dün ona söylediğim onca laftan sonra hala konuşma derdinde olmasına şaşırken bir yandanda dolaptan aldığım siyah kadife elbisyi elimde tutarak, yönümü ona çevirdim.

-Konuşmak 'mi ? Rezan ağa biz dün konuşmuştuk diye hatırlıyorum ki ,sana söylediğim her bir cümlem baya açik ve netti  .

Yüzünde gördüğüm sırıtmayla sinirlenmeye başladığıma emindim   her zaman ki Rezan Taşkıran'di   karşımdaki duygusuz merhametsiz bir adam .

Bir kaç adımda yanımda biten   Rezan'la gözlerine ilişen gözlerim le  sessizleşen ortamla gerilmeye başlamıştım , daha fazla dayanamayarak göz hızamı başka yöne çektim .  

-Zilan kaçırma benden gözlerini , biliyorum bana kızgınsın, krgınsın ama sana yemin ederim ki bu yaşadıklarımızı sana unuturacağım .
Geç oldu hemde cok biliyorum bu eşşek kafam geç anladı seni .

Inanma  lımıydım ? söyledikleri  gerçek miydi ? Hayat yine bana oyun mu ? oynuyordu . Gözlerine baktigim bu adam eşimdi,aramızdaki onca uçurumlara rağmen hayat eşimdi bunu hic bir zaman hissetmesem de .

Aklım bir iki hafta öncesine gidince Rezan'la yakınlaşmaya başladığımız o günlerde hic aklıma gelemeyen eski işkence dolu   günlerden sorna icimdeki umut büyümüş büyümüş taki duyduğum "kuma " kelimesinden sonra yerle bir olmuştum , evt aklım iste o zaman idrak etmeye başlamış bana o karanlık günleri hatırlatmakla  kalmayıp , kendime olan bir kadın olarak gurrumu  nasil olurda ? Bir iki gün sorunsuz geçti diye bana yaptıkları unutabilmiş ve ona uyum sağlmıştım, aklım almıyordu. Simdi ne demeliydim? nasil bu karmakarışık duygularla yol alacaktım meçhul du ?.