👑ဘုရင့်ရဲ့မုဒြာ👑 အပိုင်း(၂၁)
"အမယ်လေးးး!!! မြတ်စွာဘုရား....!!!!"
အခန်းတံခါးဖွင့်ဖွင့်ပြီးချင်း မြင်လိုက်ရတဲ့
သခင်လေးနဲ့မုမုလေးရဲ့ ပုံစံကြောင့် ဒေါ်ထားခင်နဲ့
မိအေး တစ်ပြိုင်တည်း တမိသည်......
"စေ" အစက ဘာမှမသိတဲ့ကလေးမကို
စဖို့ရည်ရွယ်ထားတာပါ....သို့ပေမယ့်
အခန်းတံခါးမခေါက်ဘဲ ဝင်လာသူနှစ်ဦးကြောင့်
ကြောင်ကြည့်နေစဉ်မှာဘဲ "စေ့" ခန္ဓာကိုယ်ကို
တွန်းဖယ်ပြီး အားကိုးစရာတွေ့လို့
တစ်ချိုးတည်းပြေးထွက်သွားသူမလေးကြောင့်
လစ်ကနဲ ပြုံးမိသည်....
"တောင်း...တောင်းပန်ပါတယ်....သခင်လေး..."
ဒေါ်ထားခင်နဲ့မိအေးပြာပြာသလဲ တောင်းပန်ပြီး
တံခါး ပြန်ပိတ်ဖို့အလုပ်.....
"ဘွားဘွားထားနဲ့ အကြီး...မသွားပါနဲ့..."
တံခါးပိတ်ဖို့ လုပ်လိုက်ပေမယ့် တံခါးလက်ကိုင်ကို
ပြန်ဆွဲလာတဲ့ မုမုလေးကြောင့်.....
"မုမု ...ဘာ...ဘာ...ဘာဖြစ်လို့လည်းဟင်...."
ဒေါ်ထားခင် သခင်လေးကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်
အကူအညီလာတောင်းတဲ့ မုမုလေးမျက်ဝန်းကို
တစ်ချက်ကြည့်လိုက်နှင့် ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်း
မသိဖြစ်သည်.....
အရင်တုန်းကမုမုလေးကို ဦးစားပေးဖြစ်ပေမယ့်
သခင်လေးပြန်ရောက်လာပြီဆိုတော့......
သခင်လေးရဲ့ အရိပ်အခြည်ကို
ကြည့်ရဦးမယ်မလား.....
"ဟို....ဟိုလေ မုဒြာ ကဘာမှမဖြစ်ပါဘူး
ဦးစေ ဖြစ်တာ...."
"စေ" အင်္ကျီအမြန်ပြန်ဝတ်လိုက်ပြီး
ကုတင်ပေါ်က အမြန်ဆင်းကာ....
"ဟင်.....!သခင်လေးက...."
"ဟုတ်.....မုဒြာကြောင့်....ဦးစေရဲ့"
"မုဒွာ......"
"အမေ့!"
ကုတင်က ဆင်းလာပြီး မုဒြာလက်မောင်းကို
ကိုင်ကာ ဒေါ်ထားခင်နဲ့ မိအေး ကို သွားဖို့
မျက်စပစ်ပြလိုက်သည်.....
"အမ်...ဘွားဘွားထားနဲ့အကြီး မုဒြာလည်း
လိုက်မယ်လေ....."
"စေ" သွားဖို့ မျက်စပစ်ပြလိုက်လျှင်
အနောက်ကို လှည့်ပြီး တစ်ချက်မှ မကြည့်ဘဲ သွားတဲ့
ဘွားဘွားထားနဲ့ အကြီးကြောင့် မုဒြာငိုချင်သွားသည်
YOU ARE READING
👑ဘုရင်ရဲ့ မုဒြာ👑
Random*𝑺𝒂𝒚 𝑩𝒂𝒚𝒊𝒏......♔︎♔︎♔︎* "ဘုရင့်ရဲ့မုဒြာ Ⓗ︎Ⓘ︎Ⓝ︎Ⓣ︎ " မင်းရဲ့အသက် ၁၂ နှစ်ပြည့်မွေးနေ့ကနေ စပြီး ငါ့ အသက် ၁၀ နှစ်ကနေ အခုအသက် ၂၀ ထိ မိသားစု မရှိဘဲအထီးကျန်စွာ နေခဲ့ရသလို မင်းလည်း နေရမယ် ပန်းမုဒြာ...... မင်းဘယ်တော့မှ အပြင်လောက ကို ထိတွေ့ မဆက်ဆံရဘူ...
