👑ဘုရင့်ရဲ့မုဒြာ👑 အပိုင်း(၂၃)
"ဘာ!"
"စေ" သူမလေးပျောက်သွားတယ်ဆိုတဲ့
အသံကြားကြားချင်း ကမ္ဘာပျက်မတတ်ပင်
ခံစားသွားရသလိုပင်.....
'မဟုတ်ဘူး...မင်းကိုယ့်အနားကနေ
ထွက်သွားလို့မရဘူးကလေး.....
ကိုယ့်အမိန့်မပါဘဲ ကိုယ့်ခွင့်ပြုချက်မပါဘဲ
ကိုယ့်အနားကနေ ခြေတစ်လှမ်းတောင်
လှမ်းပိုင်ခွင့်မရှိဘူး.....!'
ယောက်ယက်ခပ်နေတဲ့ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်
တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ထားလိုက်ပြီး
အသက်ပြင်းပြင်း တစ်ချက် ရှူထုတ်လိုက်ကာ.....
"ဘယ်အချိန်ထိ အိမ်မှာရှိသေးလည်း....."
"ရေမိုးချိုး တဲ့ အချိန်ထိတော့ ရှိသေးတယ်လို့
ပြောပါတယ် အကိုလေး....."
"အိမ်ကို ဘယ်သူတွေလာသေးလည်း....?"
"ဟို ...အဲ့ဒါက အကိုလေး အခန်းကို ပြင်ဆင်ဖို့
ဆိုပြီး ပရိဘောဂပြင်ဆင်တဲ့သူ ဆယ်ဦးလောက်
ရောက်လာပါတယ်......"
"ပရိဘောဂ ပြင်ဆင်တဲ့သူဆယ်ဦး...?"
"ဟုတ်ပါတယ် အကိုလေး....."
"သူတို့က ဘာလို့ ညနေမှ လာတာလည်း...?"
"ဒေါ်ထားပြောတာတော့ အကိုလေး ကုတင်က
သူတို့ဆိုင်မှာ ညနေလောက်မှ လာပို့လို့ရမယ်
ဆိုပြီး ပရိဘောဂ ဝယ်တဲ့ ဆိုင်က
မနေ့ကကတည်းက
ဖုန်းဆက်ပြီးကြိုပြောပြထားတာပါတဲ့......"
"စေ"မနက်က သူစိမ်းတွေစံအိမ်ထဲကိုကြည့်နေတာ
ဘာကြောင့်လည်းစဉ်းစားနေတာ
ခုမှဘဲ သိတော့သလို
ဘယ်သူ့ကို စောင်ကြည့်နေလည်းဆိုတာ ခုမှဘဲ
သဘောပေါက်တော့သည်.....
'ဒါဆို ကလေးကို စောင့်ကြည့်နေတာပေါ့.....
ငါသွားမယ့်အချိန်ကို စောင့်ပြီးတော့
ပရိဘောဂ ဝန်ထမ်း ယောင်ဆောင်တယ်....
ငါ့အိမ်ထဲဝင်ပြီး ငါ့ကလေးကိုပထုတ်သွားတာပေါ့!
မင်းကဘယ်သူမို့လို့ ငါသွားမယ့်
အချိန်ကိုသိနေရတာလည်း....?'
"စေ" အကြံတစ်ခုရသွားကာ.....
"CCTV တွေ အကုန်ပြန်စစ်!!
အဲ့မတိုင်ခင် ကလေးကို တွေ့ခဲ့ဖူးသူတစ်ဦး
ရှိကိုရှိတယ်! တောက်!"
YOU ARE READING
👑ဘုရင်ရဲ့ မုဒြာ👑
Random*𝑺𝒂𝒚 𝑩𝒂𝒚𝒊𝒏......♔︎♔︎♔︎* "ဘုရင့်ရဲ့မုဒြာ Ⓗ︎Ⓘ︎Ⓝ︎Ⓣ︎ " မင်းရဲ့အသက် ၁၂ နှစ်ပြည့်မွေးနေ့ကနေ စပြီး ငါ့ အသက် ၁၀ နှစ်ကနေ အခုအသက် ၂၀ ထိ မိသားစု မရှိဘဲအထီးကျန်စွာ နေခဲ့ရသလို မင်းလည်း နေရမယ် ပန်းမုဒြာ...... မင်းဘယ်တော့မှ အပြင်လောက ကို ထိတွေ့ မဆက်ဆံရဘူ...
