Falling to the Spotlight

Chapter 3

Chapter 3 

Sufferings 

Since I was young people already find me beautiful because of my angelic face that I get from my mother and also my brown eyes na hindi ko naman nakuha kay Mommy because her eyes is pure black. Bata pa man ako ang dami ng nagsasabi sa'kin na mukha daw akong anghel at mukhang mabait dahil sa itsura ko and also with my long and straight silky hair and some people also said na ang tangkad ko daw na parang hindi pasok sa edad ko. 

But I am wondering does my look will reflect my personality? Dahil ngayon ang tanging alam ko lang gusto kong matupad ang pangarap ko and I just want to leave everything behind to reach my dream. My mom also said that I am kind and my personality reflect my face at lagi niya ding sinasabi na I will grew up as a fine lady because I have a smile that can make everyone like me.

Is that even true? Dahil ilang beses ko ng ginawa yun kanila Tita at Ate and it didn't work. I am just a girl who have dream to achieve but to my situation everything is so hard. 

 I am in this situation with people who don't accept me, the people who want me gone in their life. Hindi ko alam kung hanggang saan ko pa kakayanin ang lahat dahil sa ngayon I am still trying to understand and wait. 

Mag-antay hanggang sa matanggap ako ni Tita Diana at Ate Celine bilang pamilya nila. Yun lang naman ang isa sa mga dahilan kung bakit tinatanggap ko ang lahat ng binibigay nila pasakit sa'kin bukod na yung dahil nauna silang pamilya ni Daddy. 

I am not stupid alam ko naman sa sarili ko na epal ako sa mga buhay nila because in the first place nauna sila bago ako. Kung noon hindi ko naiisip yun pero ngayon na nagkakaedad ako I just realize that they are right dahil nabuo ako nandiyan na sila. 

Totoo naman kasi lahat ng pinapamukha sa'kin ni Tita at ni Ate na isa akong malaking kasiraan sa pamilya nila. I want to be happy being a De Vega dahil hindi na lang ako Jimenez at may gitna na ako isang patunay na may mga magulang ako pero parang mas gugustuhin ko na lang na maging Jimenez ulit at ibalik yung dating buhay ko. 

Yung buhay na having my mom as my only family is enough yung buhay na kahit na lagi akong mag-isa sa bahay I won't mind dahil wala namang mananakit sa'kin but now in my situation pakiramdam ko mag-isa na nga ako lagi pa akong nasasaktan. 

I am not just in pain physically also emotionally at a young age I experience being slap at lahat na ata ng klase ng pagpapahirap naranasan ko na dumating pa nga sa point na muntik na akong mapahamak dahil sa tinulak ako sa hagdan. 

Lahat ng yun pinilit kong kalimutan dahil alam ko na wala naman akong ibang mapupuntahan kung hindi sa lugar lang na 'to and I also love Daddy. May kasalanan din naman kasi ako pwede akong magsumbong sa kanya pero hindi ko ginagawa dahil ayokong mas lalong magalit sa'kin sila Tita. 

I know they will be mad at me pag nagsumbong ako kay Daddy at magkakaroon pa sila ng panibagong dahilan para magalit sa'kin kaya tiniis ko na lang lahat.

"Your birthday is near, Chantal. What do you want?" Daddy ask while we are eating our lunch. I smile at him. 

Gusto kong isagot ang makalayo at hindi na masaktan. Ayokong magalit kanila Ate I want her to be my sister pero parang siya naman ang may ayaw sa bagay na yun kaya hinahayaan ko na lang siya. 

"Wala naman po, I don't have friends anyway." I said and smile. 

"Of course, who will want to be friends with a home wrecker like you." Narinig kong bulong ni Ate at sinaway naman agad siya ni Daddy and Tita Diana just keep on eating but look so proud to what her daughter said. 

Home wrecker? Is it the new word to describe me now? Hindi ko naman ginusto na maging home wrecker because if I will just have right to choose pipiliin ko na wag ipanganak para hindi nila matawag na home wrecker.