𝙎𝙩𝙚𝙥𝙛𝙖𝙩𝙝𝙚𝙧

•53•

-Te lutem, me thuaj qe ajo s'eshte motra ime! Me thuaj qe s'kam bere dashuri, qe s'kam perdhunuar dhe qe s'kam nje vajze me motren time!- iu kerkoi tani pergjerimisht Attikusi me lot ne sy.

-Jo nuk eshte motra jote, s'keni asnje lidhje gjaku. -i tha Franko dhe ai mori fryme lirisht edhe pse vashdonte te ishte me se i revoltuar.

-Tregome atehere pse une jam yt bir dhe pse ajo eshte rritur me jetimore.

-Vite me pare une isha i dashuruar. I dashuruar tmerrshisht. Cmendesha per ate dhe u martova me te. Ajo ishte e ema e Adorit.  Cdo gje shkonte mire mes nesh dhe ajo me donte ashtu sic isha pavarsisht punes time. Ne ate kohe kur une u martova vellai im themeloi tryezen dhe sic e di dhe ti nje nga rregullat e saj eshte qe te trashegohet. Gjithsesi. Cdo gje po shkonte me se mire derisa Maria mbeti shtatzene. Une u gezova pa mase.  Isha njeriu me i lumtur ne bote. Do behesha baba. Kur e mori vesh vellai im me mori te flisnim seriozisht. Nese ishte vajze une duhet ta lija Marian. Nje vajze nuk mund te ishte trashegimtare. S'mund t'i shkaterroja jeten nje vajze. Qe pas asaj bisede une u bera tjeter njeri. Kur Maria ishte 4 muajshe dhe pame gjinine e femijes dhe ishte vajze se doja me veten, u theva, u lendova, u shkaterrova, por duhej ta beja dhe e bera. U ndava me Marian, por kur Adori lindi ajo e kishte sjelle dhe lene me nje shenim para deres sime. Ishte nje femije kaq i embel, kaqqqqq..... por se mbajta dot dhe e dergova ne jetimore, per te biresuar nje djale. Vajta ne jetimoren me te mire te Parisit. Do lija Adorin dhe do te merrja nje djale.

Teksa po bisedoja me drejtoreshen, nje djalosh pak a shume 6 vjec me floke pis te zinj dhe sy sterr si nata, veshur me nje kostum te zi ''Nike'' po me shikonte serioz. Qe kur isha futur brenda s'mi kishte ndare syte. Ai femije i zgjuar quhej Emanuel dhe ishte 6 vjec. Dikush e kishte lene te dera e jetimores 6 vjet me pare dhe i vetmi shenim qe kishin lene ishte emri i tij ne nje cope leter. Askush se kishte kerkuar per 6 vite. Me beri pershtypje ai femije me ngjalli interes dhe vendosa qe te lija Adorin dhe te merrja ate. Ai femije qe dikur quhej Emanuel, sot quhet Attikus dhe po qendron perballe meje.

-S'mund te jete e vertet jooo! S'doje t'i shkaterroje jeten e? Ti nuk ja shkaterrove, me keq madje, JA VODHE ATE! Ti ja vodhe asaj jeten. Ja vodhe asaj dhe mua. Na bere te dyve te jetojme nje genjeshter. Nje jete te genjeshtert. Dhe pse dreqin une s'mbaj mend asgje?

-Per dy vite ke pasur kujdes te vecante me disa ilace ilegale qe te mos mbaje mend asgje.

-Mire jeten, po kujtimet pse m'i vodhe. Te urrej Franko! Tani, tani do shkoj t'i tregoj cdo gje Adorit.

-Mos! Mos e shkaterro kete genjeshter te bukur ku jetoni! Ajo s'do te ta fale, por do te te marri edhe vajzen tende po ashtu.

*********

Zbriti ne oborrin e pasme i revoltuar me qellimin qe t'i thoshte cdo gje asaj. E gjeti teksa qendonte ne lisharese se bashke me Norin.

-Ador!- i thirri ai me nje ze kinse normal, por qe nuk ishte fare i tille.

-Shpirt! Me ne fund zbrite. Ty po te prisnim, hajde na shtyj se duam te bejm xhiro ne.- i tha ajo e lumtur dhe ai doli nga pas dhe e shtynte duke bere qe lisharese te lekundej dhe te dyja nene e bije, zemrat e tij te buzeqeshnin te lumtura.

Si ta prishte ai kete lumturi. Si mund t'i thyente ato buzeqeshje te lumturam Si mund ta merziste ate? Si mund t'i bente ata sy jeshil te lotonin? Dreqi e marrte s'mundej!