𝙎𝙩𝙚𝙥𝙛𝙖𝙩𝙝𝙚𝙧

•57•

Po pershkonte rrugen e tij vete drejt vdekjes dhe po ecte me ngadale. Donte qe te fiksonte cdo pamje per here te fundit. Pemet, rrugen, ndertesat, njerezit qe leviznin me hallet dhe punet e tyre, cdo gje qe kishte qyteti i bukur i Parisit donte ta fiksonte thelle ne memorien e tij. Nuk e kishte menduar kurre se do shkonte drejt vdekjes me kembet e tij dhe mbi te gjitha me zemer te vrare. Po linte pas dashurine e tij, vajzen e tij, gjerat me te shtrenjta qe mund te kete nje njeri ne jete ai po i linte pas.

 
******

  Ja tek gjendej perpara deres gjigante te zeze. Zymtesia sot kishte rene cdo kundi. Kishte dashur shume te shihte per here te fundit nje copez kaltersie, por kishte qene e pamundur prej reve shtellungore qe kishin zymtesuar qiellin. E hapi deren me gjysme shpirti.

-Attikus!- foli menjehere Uilliami ku ne zerin e tij vihej re keqardhja.

-Te lutem Uill, s'kam nevoje per keqardhje dhe meshire. As per fjalime te gjata qe mund te mbani. Dua thjesht qe kjo pune te marre fund sa me shpejt dhe asgje tjeter. Nese pyesni per deshiren e fundit dhe per dicka qe ju mund te beni per mua eshte thjesht qe t'mos lejoni askend te preki as nje fije floku te vajzes dhe gruas sime, kaq me mjafton. Me gjithcka mbi tryezen do te merret Arlo. Ai eshte pasuesi im. Kaq kisha, ju lutem zoterinj beni punen tuaj.  -e mbylli ai duke i lene te gjithe me goje hapur per qendrimin e tij kryelarte, guximin dhe vendosmerine. Ishte me vertet per t'u admiruar ai djale, por sa keq qe kaq isbte fati i tij.

  Detyra per vrasjen e tij i ishte dhene Uilliamit i cili ishte me i moshuria ne tryeze. Attikusi ishte ulur ne vendin e tij te liderit dhe po qendronte kryelarte . Nuk e shikonte fare Uilliamin i cili po afrohej prane tij me hapa te ngadalte qe ta shkurtonte sa me ngadale distancen mes tyre.  Teksa  i ndanin vetem dy hapa distance, dera e madhe sterr e zeze e asaj dhome hapet me furi.

-Ndalo dhe mos bej asnje hap me teper. -Ishte Franko ai qe u afrua.

-Sipas rregullit 13 te kesaj tryeze, nje ish-lider ka te drejte te vete sakrifikohet per nje anetar te tryezes. Une jam ish-lideri i kesaj tryeze dhe zgjedh te vetesakrifikohem per tim bir. Me vjen keq qe s'munda te isha babai qe ti doje Attikus, por te kam dashur dhe te dua me shume se jeten time. Ti e ke jeten perpara bir, ke nje grua qe te do dhe nje vajze qe te pret ne shtepi. Ke njerez qe te duan, mos i ler te ta ndiejne mungesen dhe te digjen nga dashuria per ty. - tha dhe nje lot iu shfaq anash syrit, por qe s'mundi te rridhte neper faqen tij sepse nje krisme arme u degjua. Ai kishte vrare  veten!

******

Po ngjiste ato shkalle te mallkuara me shpejtesi kur degjoi nje krisme arme. Uroi te mos ishte vone, ama ishte. Arlo ishte vone pasi njeri prej tyre kishte vdekur. Pa qe dere e madhe ishte e hapur. Pa nje njeri te shtrire pertoke. Pa Attikusin te gjunjezuar prane tij me duart e gjakosura dhe lotet ne fytyre e tij qe rridhnin rreke duke lene pikla ne dyshemene e gjakosur.

-Ne djall ju dhe rregullat tuaja! -uleriti me sa kish ne koke dhe drejtoi armet drejt te parit qe kishte perpara dhe do ta kishte qelluar po te mos kishte qene per Arlon qe i devijoi shenjestren

-Ne te kuptojme Attikus, por mos harro, ju e themeluat tryezen, ju i vute rregullat dhe ne iu bindem atyre. Secili prej nesh ka humbur dike qe e donte. Kjo e bota ku ti jeton, pranoje tashme!

Nuk i ktheu pergjigje, por u largua. Iku. S'mund te rrinte me gjate aty! S'mundej me s'mundej. Hipen ne makinen e tij dhe shkel gazin ne maksimum. Moti ishte perkeqsuar akoma me shume dhe shiu binte litar. Bubullimat shkaktonin nje zhurme shurdhuese dhe lotet tashme na kishin zene syte.

Shpejtesia, lageshtira ne rruge, syte e zene nga lotet dhe duart e rreshkitshme re mbuluara me gjakun e atit te tij bene qe bashke me bubullimen te perziehej edhe nje zhurmee  forte frenimi fatal....