ᗯᕼEᑎ I ᖴEᒪT YOᑌᖇ ᖴᖇᗩGᖇᗩᑎᑕE 🌻- ᴊɪᴋᴏᴏᴋ

1 . මගහැරුණු සපත්තුව 🌻

වර්ශ 2004 ඔක්තෝබර්  මස 01 වැනි සිකුරාදාව.
වෙලාව : සවස 7.30 ත් 7.48ත් අතර
ස්ථානය : බුසාන් ප්‍රධාන වෙළද මධ්‍යස්ථානය අසල කුඩා කොන්ක්‍රීට් අතුරු පාරේ කිලෝ මීටර් බාගයක් පමණ ඉදිරියට ගිය තැන , තෙවන ආලෝක කුළුණ ඉදිරිපිට
-
-
-
-

" ඔම්මා............" එයා අදුර මැද්දෙන් මිමිණුවා .....
.
.
.
.
.
.
.
එයා හිටියේ හොදටම බය වෙලා . හා පැටියෙක් වගේ එයා හොදටම ගැහුණා... වෙවුළුවා... එයාට ඕන උනේ කෑ ගහන්න..... හොදටම හයියෙන්. පුළුවන් තරම්... එයා කොච්චර චුටි බබෙක් උනත් තමන්ගේ ඇස් ඉස්සරහා මේ වෙන්න යන්නෙ හොද දෙයක් නෙවෙයි කියලා එයාට තේරුනා... ඒක බය හිතෙන දෙයක්... ඒත් එයාගේ ඔම්මා එයාට කිව්වෙ එක දෙයයි.....

" පුතූ ...... පුළුවන් තරම් හයියෙන් දුවන්න වස්තුව..... දුවන්...න.... "

ඉතින් එයා දිව්වා. සීතලට එයාව වැහෙන්න අන්දලා තිබ්බ චෙරි බ්ලෝසම් මල් පාට ස්වීරටේ මහන්සියෙන් හති වැටුණා. වැහැලා පායලා තිබුණු ලිස්සන සුළු පාළු කොන්ක්‍රීට් පාර දිගේ එයාගේ චුටී කකුල් වලින් පුළුවන් තරම් වේගයෙන් එයා දිව්වා... කකුල් වලට කොච්චර සීත ඇල්ලුවත් එයා දිව්වා. කකුල් කොච්චර ගල් ඇමිණිලා රිදුනත් එයා දිගටම දිව්වා...කවදාවත් සෙල්ලමටවත් එච්චර වේගෙන් එයා දුවලා නැහැ.. එයා දැක්කා ඔම්මා ඇස් වල කදුළු පුරවගෙන බලාගෙන ඉන්නවා .....

ඔම්මාගෙ මූණ කවදාවත් නැති තරමට සුදු මැලි වෙලා... ඔඕමා ඉන්නෙ දුකින් උනත් ඔම්මට ඕනෙ උනේ ඒ වෙලාවෙ එයා දුවනවා බලන්න... ඒත් එයාට ඕන උනේ ඔම්මව තුරුළු කරගෙන සනසවන්න. හරියට ඔම්මා එයාට ගොඩක් පැණිරස නොදුන්නම එයාට ගොඩාක් දුක හිතෙන කොට ඔම්මා එයාට කරනවා වගේ ඔම්මව නලවන්නත් අඩන්න එපා කියන්නත් එයාට ඕන උනා..... සමහර විට සුපර්මාර්කට් එකෙ එයා කැමතිම mini chocolate chips ice cream ඉවර වෙලා තියෙද්දිත් එයා ඔම්මට අයිස්ක්‍රීම් ඉල්ලලා කරදර කළ නිසාද ඔම්මා දුකෙන් හිටියේ... නැත්නම් මෙච්චර රෑ වෙලා තියෙද්දිත් අප්පා එනකම් නොඉද පාර්ක් යන්න කරදර කරපු නිසා ද...

ඒත් ඒ මොණ දේ උනත් එයා දුවන එක නතර කරේ නැහැ... මොකද එයාගෙ ඔම්මා එයාට කිවුවේ දුවන්න කියලා .... එයා ඔම්මට ආදරෙයි....