En Baştan

4 - Alışmak

"Dikkatli getirin güzel abicim, çiziliyor hep!"

Egemen abi adamlara direktif verirken, kucağımda Özgür ile onları izliyorduk. Özgür heyecanla eşyalarımızı taşıyan adamları izliyordu.

"Ane bak!"

Eliyle adamları gösterdiğinde gülüp yanağından öptüm. Ömer abi adamlara ücreti verdiğinde titrek bir nefes alarak ilk iş olarak yaptığım oyun halısına, Özgür'ü bıraktım. Çitin kapısını kapadıktan sonra Özgür'e son bir bakış atıp abimlerin yanına ilerledim.

Egemen abim kolunu omzuma atıp beni kendine çekti. Huzurla gülümsedim. Birkaç gün içinde hayatım tahmin edemeyeceğim kadar güzelleşmişti. Yalnız olmadığımı fazlasıyla hissediyordum.

"Hayırlı günler abi." dedi Ömer abim, adamlara karşı. Evin kapısını kapadıktan sonra yanımıza geldi.

"Hadi çıkalım da odanı yerleştirelim." dediğinde başımla onayladım. Egemen önden ilerleyip Özgür'ü almıştı bile.

"Uçuyoruz sıpa, hazır mısın?"

"Halen sıpa diyor ya!" dedi Ömer abim sokranarak. Onlar didişirken çoktan odaya varmıştık. Eşyalar yerindeydi ancak ufak tefek olanlar dağınık vaziyetteydi.

"Emrinize amadeyim Eylül Hanım!"

Gülümseyerek Egemen abiye baktım. Özgür ile beraber ciddi durmaya çalışıyordu.

"Siz Özgür ile onun oyuncaklarını dizebilirsiniz o halde." dedim sarı valizi göstererek. Asker selamı vererek o tarafa ilerledi.

"Şunlar ne prenses?" dedi Ömer abim, büyük koliyi göstererek. Göz ucumla o koliye bakarken makyaj masama gidecek olan koliye yöneldim.

"Onun içinde Özgür'ün eşyaları var abi." dedim. Abi dememe halen alışamamış olacak ki şaşkınlıkla bana baktı, ardından toparlanarak tekrar koliye döndü. Özgür'ün pusetinin parçalarını çıkararak tekrar takmaya başlamıştı.

Makyaj masasının çekmecelerini gelişi güzel doldurduktan sonra dolabıma yönelmiştim. Egemen abim ve Ömer abim yatağa oturmuş, Özgür ile beraber diğer eşyaları takmak için uğraşıyorlardı.

Kıyafetlerimi de nihayet yerleştirdikten sonra bunalarak camı açtım.

"Üşürsün güzellik, kapat camı."

Arkamı dönerek Egemen abiye baktım.

"Çok sıcak oldu, oda hava alsın biraz." dedim yanlarına giderken. Birçok şeyi halletmiştik bile. Abimler Özgür'ün beşiğini bile kurmuşlardı.

"İçeri geçelim de bir pizza söyleyelim. Seversin değil mi?" dedi Ömer abi. Kafamı salladım yavaşça. Sessiz konuşuyorduk, Özgür uykuya çoktan dalmıştı. Onu dikkatlice kucağıma alıp beşiğe yerleştirdim. Camı hızla kapatıp üzerini örttüm. Bebek telsizini de alarak odadan çıkan abimlerin peşinden çıktım.

Aşağı indiğimizde tartışan Utku ve Umut abiyi beklemiyordum tabii ki.

"Ne oldu yine, bir bitmediniz oğlum!" Ömer abi sinirle yanlarına gidince ikisinin de bakışları bu tarafa döndü.

"Ya abi, tutturmuş kliniğe daha rahat koltuk alalım diye. Veteriner kliniğini yatak odası yapacak bu ayı!"

Umut sinirle söylendiğinde Utku hızla araya girdi. "Dinlenelim diye alıyoruz herhalde. Küçücük koltuklarda sıkış pıkış oturuyoruz."

"Abilerim, canlarım. Pizza söyleyeceğiz çok acıktık." dedi Egemen. Konudan bıkmış olmalıydı. Koltuğa geçip oturunca Umut sinirini atarak yanıma geçti. Kolunu omzuma atınca dejavu yaşamıştım.