"Yıllar sonra anneme kavuşmuş gibiyim Eylül." diyerek sardı beni abim. "Anne kokusu..."
Saçlarımı koklayan abime karşılık beline sımsıkı sarıldım. Arkamda Ömer abimi hissettim. Saçlarıma öpücük bıraktı.
"Kıskandım." diyerek Utku abim de kocaman aç...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Final
3 yıl sonra Ömer
"Dayım gelmiş!"
"Yavaş, düşeceksin!" dedim telaşla. Koşarak bana gelirken dizimin üzerine çöküp kollarımı açtım. Anında sarıldı boynuma.
"Oh." dedim yanağından öperek. "Çok özlemişim."
Kıkırdayarak geri çekildi. Taşımakta zorlandığı sırt çantasını alarak ayağa kalktım. Elimi sıkıca tutup her zaman yaptığı gibi okuldaki gününü anlatmaya başladı.
"Arkadaşım yeni boyama kalemlerimi çok beğendi. Dayım aldı dedim. Galiba biraz üzüldü. Ona da alabilir miyiz dayı?"
"Alalım aslanım." dedim gülümseyerek. Annesi gibi vefa doluydu her zaman. Sevinçle önüne döndü. Arabanın yanında bekleyen Utku'yu görmesiyle elimi bırakıp ona doğru koşmaya başladı.
Ön koltuğa oturup arabayı çalıştırırken, Özgür de arkaya binmişti. Egemen ve Umut'u görünce keyfi daha da yerine geldi.
"Bir yere mi gidiyoruz? Neden hepiniz geldiniz?"
"Sen bizi istemiyor musun küçük sıpa?" diyerek Özgür'ü kucağına oturttu Egemen. Özgür, anında bana doğru bakınca araya girdim. Yardım isteme şekliydi bir nevi, ne diyeceğini bilemediği zamanlarda hep bunu yapardı.
"Sana yeni kıyafetler alacağız. Başka bir eksiğin varsa onları da halledelim."
"Ama benim bir sürü var ki." diyerek üstüne baktı. Hırkasını gösterirken Umut güldü.
"Çok hızlı büyüdüğün için küçük geliyor artık onlar sana."
"Büyüdüm mü gerçekten?" dedi heyecanla. Alışveriş merkezinin otoparkında yer aramaya başladım.
"Büyüdün tabi. Sabah o sütleri sana neden içirtiyorum sanıyorsun?"
Kendi aralarında konuşmaya devam ederlerken, arabayı park edip indim. Özgür'ün elinden tutarak ilerledim.
"Dayı."
"Dayım?"
"Işık için yemek alalım mı? Hep benim yemeğimi yemeye çalışıyor."
Gülerek başımı salladım. Sorularına devam ederken ufaktan ufaktan alışveriş yapmıştık. Özgür'ün yorulduğunu anlayan Umut, onu kucağına almıştı.
"Anneme gitmeyecek miyiz? Gitmezsem yalnız hisseder kendini."
Adımlarım yavaşlarken ağır ağır önüme döndüm. Egemen ona bir şeyler anlatırken Utku yanıma geldi. Destek olurcasına sıktı omzumu.
"Sen sür arabayı." diyerek anahtarı verdim. Ön koltuğa oturarak derin bir nefes aldım. Yanımda olmasını istiyordum onun, her an güzel kahkahasını duymak, her özlediğimde sıkı sıkı sarılmak istiyordum.
