"Yıllar sonra anneme kavuşmuş gibiyim Eylül." diyerek sardı beni abim. "Anne kokusu..."
Saçlarımı koklayan abime karşılık beline sımsıkı sarıldım. Arkamda Ömer abimi hissettim. Saçlarıma öpücük bıraktı.
"Kıskandım." diyerek Utku abim de kocaman aç...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
°Ve bekliyorsun. O şey gelsin, senin yaşamını sonsuz çoğaltsın diye.° Rilke
-
Korkmak ve umut etmek.
Herkesin düşündüğünün aksine, benim için zıt anlamlıydılar. Korkan insan umut etmez. Umut eden insan, korkmaz. Kalbinden geçen anlamsız acı sana sadece tek bir duygu verebilir. Benimki ise, korkuydu.
Kaybetme korkusu.
Bu korkuyu en derinlerinde yaşayan birinin umut etmesi imkansızdı. Şu an hissettiğim şey öyle ağırdı ki, öyle kuvvetliydi ki aldığım her nefes haram gibiydi.
Merdivenlerden koşarak ameliyathanenin kapısına ulaştım. Büyük ameliyathaneden hemşireler girip çıkarken ben sağa sola dönüp duruyordum. Biri tarafından çekilince hıçkırığımı serbest bıraktım.
"Tamam, tamam..." dedi Erdem abi beni sıkıca sararken. Ellerim iki yanımdan sarkıyordu. Güçsüzdüm. En önemlisi eksiktim. Yıllardır hissettiğim o duygu geri gelmişti.
"İyi olacaklar Eylül." dedi Ekin abi de, titrek sesiyle. "Olmak zorundalar."
"Bırakmasınlar beni, ne olur bırakmasınlar."
'Sahibinin selamı var, abilerin arabaya binmeden el frenlerini kontrol etmeliymiş.'
Mesaj gözümün önüne geldikçe kendimden nefret ediyordum, Baran'dan nefret ediyordum. Geldiğimden beri onların hayatında sürekli sorun olmuştum. Sürekli benimle ilgilenmek zorunda kalmışlardı. Sürekli dertlerime çözüm aramışlardı. Şimdi ise en zor noktadaydılar.
Hepsi içerideydi. Önümdeki kapının arkasında, yan yana ayrı ameliyathanelerde canları için savaşıyorlardı.
Şerefsiz bir adam yüzünden.
Onların başına açtığım bela yüzünden.
Erdem abinin kollarından çıkarak ameliyathane kapısının önüne gittim. Kafamı duvara yasladım, sanki onlara daha yakındım bu sayede.
"Bir şey olmaz değil mi abi?" dediğini duydum Emir'in. Ağlıyordu. Geldiğimizden beri beni görünce kafasını çeviriyordu. Kızgındı bana, çok kızgındı.
"Toparlan Emir. Bu şekilde işleri zorlaştırma abim, lütfen."
Bir saat geçti.
Kimse çıkmadı.
Yere oturmuştum, ameliyathaneye olabildiğince yakın durmak için.
En sonunda açılan kapıyla anında ayaklandım. Dengemin sarsılmasıyla Ekin abi kolumdan tutmuştu.
"0Rh+ ve ARh+ kan gruplarına ihtiyacımız var, çok acil." dedi hemşire. Telaşla kafamı salladım, sıfır kan grubu uyuyordu. Emir ve Ekin abi de onayladığında rahat bir nefes verdim.
