အနည်းငယ်တော့ရယ်ချင်စရာကောင်းနေလိမ့်မည် ။ ဝဋ်ဆိုတာ အချိန်မရွေးပြန်လည်ကောင်းလည်နိုင်သည်။ ခပ်တောင့်တောင့်ဖြစ်နေသောဘမောင်မှာ ရှိန်းနောင်၏ လုပ်ရပ်တိုင်းကို အသာတကြည်လည်စင်းလို့ခံယူနေ၏။
" ကိုဘမောင် ။ ခင်ဗျားသေပြီလား"
" မသေသေးဘူး ကိုရှိန်းနောင် "
"...."
အသံတစွန်းတစမှမထွက်ပဲတောင့်တင်းနေသောဘမောင်ကိုကြည့်လို့ရှိန်းနောင်လုပ်ရခက် ကိုင်ရခက်။ ခပ်ပြင်းပြင်းအသက်ရူသံသာမကြားရလျှင် အတည်ကိုသေပြီထင်လိုက်မိတော့မှာပင်။
ပြန်လို့ဖြေလာသည့်အသံမှာခပ်အက်အက်နှင့်ကူကယ်ရာမဲ့နေသည့်နှယ်။
ကျွမ်းကျင်မှုမရှိသော်လည်း အလိုက်အထိုက်တက်မြောက်လာသောပညာရပ်မှာ ယခုဘမောင်ထက်ရှိန်းနောင်ကဆရာကျနေလေသည်။
ဆောင်းလေအေးအေးမှာ ခန္ဓာ နှစ်ခုကအပူဓာတ်ဆုံလို့ ရင်ခုန်သံတွေမှာပေါက်ကွဲထွက်မတက်ဖြစ်နေကြ၏။
ဘမောင်၏သန်မာသောကိုယ်ပေါ်ဖိလင့်ထားသောခပ်ပါးပါးကိုယ်ထည်မှာပေါ့ပါးလို့နူးညံ့၏။ လွင့်ထွက်နေသောစိတ်အစုံမှာ ပင်လယ်ကြမ်းပြင်အောက်ကျရောက်လို့ ပျောက်ရှကာ စိတ်ဝိညာဉ်ပါ မရှိတော့သလိုခံစားနေရသည်။
ရှိန်းနောင် ဘမောင်၏ကိုယ်ပေါ်အုပ်မိုးလို့ နဖူးပြင်ထက်အနမ်းဖွဖွခြွေရင်း နှစ်ခြိုက်မြတ်နိုးလေသော နှာတံချွန်ချွန်လေးအား ကိုက်ခဲလိုက်၏။
အသက်ကိုပြင်းပြင်းရူလို့ ဝေးကွာခဲ့တာကြာလေပြီဖြစ်သော နာကျင်မှုထံ သူကိုယ်တိုင်တိုးမိတဲ့အခါ ခန္ဓာမှာအဆင်မပြေလှ။ အောက်ကလူ၏ဝမ်းဗိုက်ပေါ် လက်ထောက်ချရင်း တစ်ထစ်ချင်းတိုးဝင်ကာ နာကျင်သံမပြုမိစေဖို့ နှုတ်ခမ်းကိုတင်းတင်းသာကိုက်ထားမိသည်။
" ကို...ကိုရှိန်းနောင် "
မိမိအားဝါးမြိုသွားလေသောရပ်ဝန်းလေးမှာနွေးထွေးကာနူးညံ့၏။ စိုစွတ်မှုနည်းပါးသော်လည်း မိမိအန်ထုတ်ထားလေသော အရည်တို့ဖြင့် ချော်ချွတ်ကာ တထစ်ချင်းရစ်ဝင်သွားတဲ့အခါ အလန့်တကြားခါးသွယ်သွယ်အားဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတော့သည် ။
