" ပြုတ်ကုန်ပြီ ဖြေးဖြေး ကိုဘမောင် "
ရှိန်းနောင်၏စကားမှာ လေထဲလွင့်ပါသွားသလိုမျိုးသူ၏ အပေါ်မှလူရွယ်ထံသက်ရောက်မှုမရှိချေ။ ဘမောင်အတွက်လည်း စာတွေ့နှင့်လက်တွေ့မှာ အင်မတန်ကွာခြားလို့ ထိုနူးညံ့သောအထိအတွေ့လေးက ပြုတ်ပြီးသားကန်စွန်းဥလေး အခွံနွှာလို့ ဆီလေးဆားလေးဖြင့် တို့စားနေရသလိုမျိုး အရသာမှာဖော်ပြနိုင်စွမ်းပင်မရှိတော့ ။
အသက်ကိုပြင်းပြင်းရူလို့ ကိုယ်ကိုကိုင်းလိုက်တဲ့အခါခြောက်သွေ့နေသောလမ်းကြောင်းလေးမှာ သူ၏ ဖော်မပြအပ်သော အရည်တို့ဖြင့်အနည်းငယ် ချော်ချွတ်ကာ ခပ်ကြပ်ကြပ်ဖြင့်ဝင်ရောက်သွားလေတော့သည် ။
" အို့ ။ ကို ကိုဘမောင် ခင်ဗျားရယ် ဒီအတက်ကောင်းတွေ ဘယ်ကတက်လာတာတုန်း "
" မောင်က လေ့လာသင်ယူဆည်းပူးနေတုန်းပါ ကိုရှိန်းနောင် ။ မကျွမ်းကျင်ရသေးပါဘူး "
ရှိန်းနောင်၏ မျက်နှာမှာ ပူကျစ်နီရဲနေလို့ အဘယ့်ကြောင့်ဒီလိုအခြေနေကိုရောက်လာရသည်းစဥ်းစားလို့တောင်မရချေ။ စောစောလေးကတင် လူငယ်တွေကိုဆုံးမပဲ့ပြင်နေသော ကိုဘမောင်က အခုတော့သူ့ကို မတော်မရားကျင့်နေ၏။
" ခင်ဗျားက ကြောင်သူတော် ကြွက်သူခိုးပဲ။ အာ့ အား နာလိုက်တာ...ခင်ဗျားရယ် တစ်ချောင်းတည်းမှဟုတ်ရဲ့လား "
ရှိန်းနောင်မှာ ဒေါသအိုးကွဲလို့ မပြောစဖူးရုပ်ရင့်ကြမ်းတမ်းသောဝါကျတွေပါပွင့်ထွက်လာတော့သည် ။ အနှီဝါကျတွေကြောင့် ထိလွယ်ရှလွယ်ဖြစ်နေသော လူပျိုလေးကတော့ အားနှင့်မာန်နှင့် စေ့ဆော်နေတော့သည်။
စစချင်းက လေးဘက်လုံးအပြည့်ခြင်ထောင်မှာ အခုတော့ တစ်စဆီပြုတ်လို့ အဝတ်တွေနှင့်ရောထွေးကာခြေတော်ရင်းရောက်နေရပြီဖြစ်သည်။
ရှိန်းနောင်၏ကိုယ်မှာပူလောင်နေပြီး အတွင်းမှတစ်ခုခုလှည့်ပတ်ပြေးနေသည့်နှယ် ခံစားချက်မှာ ထိုအချင်းအရာ၏ ဝင်ရောက်ထိုးနှင်ခြင်းကိုခံတိုင်း မိမိမှာ လည်ချောင်းကွဲမတက်အော်ဟစ်ချင်နေမိတော့သည်။
